Unut Gitsin...
_________________ aş k,
her yanı olmak taş kınıydı kalpte …
_____________ ayrılık
sadece bir yanı olduğunu gördüğünde
__________ dönmekti bir baş ına
kendi nefes evine …
_________ ^^ ______________________
birazdan
hiç öpülmemiş bir çocuk çıkacak, göğüs kafesimin kapısından dışarı
birazdan ağaçlar
belki de ilk defa ağlayacaklar sarsıla sarsıla
ve dallarında birer yara gibi sızlayacak,
terk edilmiş boş kuş yuvaları
birazdan
çekip sürükleyecek beni bilinmezliğin sisleri arasına yeniden yollar
birazdan “gitmek”
yine, yüzüme iki yanık karanfil kokusuyla sarılıp, öpecek
“kalmak” birazdan
sokağın kalbinde yapayalnız bir kumru
o hep öyle bir başına, üzgünce kanat çırpıp, duracak
ve ben, ılık ılık sızacağım, mutsuzluğumun kirpik kıyısından
damla damla, çisem çisem, serpilecek özlem
ve silinecek adım bir pencere camının buğusundan
kelimeler ağrılı
cümlelerde derin kan kaybı
ve ışıksız bir yıldız gibi, sevda akacak boşluğa
gözlerimde incecik bir bıçak izi ancak,
belki de geriye bir tek o kalacak
anlam, düşecek sonra
mana körleşecek
ve söz herşeyden yoksun,
tükenecek
ki tükensin
tükensin …
ve hani sana “beni unutma” demiştim ya
boşver …
boşver artık …
unut,
gitsin …
*
birazdan
bir incinmiş tebessüm bırakacağım ilkin kendini affedenlerin baş ucuna
birazdan bir kumaş gibi yırtıp katlayacağım gülüşümden kalanı,
mendil olsun en çok kendine ağlayanlara
ve sırtımı verdiğim soğuk duvara az daha sokulacağım birazdan,
/hiç korkmadım, üzülmedim ki, sen hep varsın/
ve kör bir makas kesecek saçlarımı bir fotoğrafta
anılar dökülecek kucağıma ağır ağır
ve mevsimler kapatacak üzerlerini, üst üste kar taneleri gibi
buz tutacak bakışlarım,
erimeyecek
ve o şarkı hep aynı yerinde
tekrar tekrar yine “beni unutma” diyecek
içim burkulacak
acıyacak canım
ki acısın …
acısın varsın …
ve hani sana “beni unutma” demiştim ya
boşver …
boşver …
artık
unut,
gitsin …
*
birazdan
koluma girecek ilk hayal kırıklığımın hatırası
birazdan ıhlamur çiçekleri
son bir kez daha süsleyecek üvey kalpler sokağını
ve yüreğimin suya anlattıkları tükenecek birazdan
gülüşler kiralıktı, geri verilecek
umutlarsa emanet
­­onlar devredilecek
ve kollarımda son bulacak bir gecenin daha sabah sancısı
ay ışığı unutkan, uğramamış olacak yine pencereme
uyku, gözlerime gücenecek
kalp, sönecek kendi alevinde eriyen mum
sevda, can verecek sessiz sedasız
aşk, meğerse sonluymuş
bitecek
ki bitsin
bitsin …
yaşanmayan her şey ölüme terk edilsin
ve hani sana “beni unutma” demiştim ya
boşver …
boşver artık
unut,
gitsin …
birazdan
hiç öpülmemiş bir çocuk çıkacak, göğüs kafesimin kapısından dışarı
birazdan ağaçlar belki de ilk defa ağlayacaklar sarsıla sarsıla
ve dallarında birer yara gibi sızlayacak, terk edilmiş, boş, kuş yuvaları …
Alıntı...
her yanı olmak taş kınıydı kalpte …
_____________ ayrılık
sadece bir yanı olduğunu gördüğünde
__________ dönmekti bir baş ına
kendi nefes evine …
_________ ^^ ______________________
birazdan
hiç öpülmemiş bir çocuk çıkacak, göğüs kafesimin kapısından dışarı
birazdan ağaçlar
belki de ilk defa ağlayacaklar sarsıla sarsıla
ve dallarında birer yara gibi sızlayacak,
terk edilmiş boş kuş yuvaları
birazdan
çekip sürükleyecek beni bilinmezliğin sisleri arasına yeniden yollar
birazdan “gitmek”
yine, yüzüme iki yanık karanfil kokusuyla sarılıp, öpecek
“kalmak” birazdan
sokağın kalbinde yapayalnız bir kumru
o hep öyle bir başına, üzgünce kanat çırpıp, duracak
ve ben, ılık ılık sızacağım, mutsuzluğumun kirpik kıyısından
damla damla, çisem çisem, serpilecek özlem
ve silinecek adım bir pencere camının buğusundan
kelimeler ağrılı
cümlelerde derin kan kaybı
ve ışıksız bir yıldız gibi, sevda akacak boşluğa
gözlerimde incecik bir bıçak izi ancak,
belki de geriye bir tek o kalacak
anlam, düşecek sonra
mana körleşecek
ve söz herşeyden yoksun,
tükenecek
ki tükensin
tükensin …
ve hani sana “beni unutma” demiştim ya
boşver …
boşver artık …
unut,
gitsin …
*
birazdan
bir incinmiş tebessüm bırakacağım ilkin kendini affedenlerin baş ucuna
birazdan bir kumaş gibi yırtıp katlayacağım gülüşümden kalanı,
mendil olsun en çok kendine ağlayanlara
ve sırtımı verdiğim soğuk duvara az daha sokulacağım birazdan,
/hiç korkmadım, üzülmedim ki, sen hep varsın/
ve kör bir makas kesecek saçlarımı bir fotoğrafta
anılar dökülecek kucağıma ağır ağır
ve mevsimler kapatacak üzerlerini, üst üste kar taneleri gibi
buz tutacak bakışlarım,
erimeyecek
ve o şarkı hep aynı yerinde
tekrar tekrar yine “beni unutma” diyecek
içim burkulacak
acıyacak canım
ki acısın …
acısın varsın …
ve hani sana “beni unutma” demiştim ya
boşver …
boşver …
artık
unut,
gitsin …
*
birazdan
koluma girecek ilk hayal kırıklığımın hatırası
birazdan ıhlamur çiçekleri
son bir kez daha süsleyecek üvey kalpler sokağını
ve yüreğimin suya anlattıkları tükenecek birazdan
gülüşler kiralıktı, geri verilecek
umutlarsa emanet
­­onlar devredilecek
ve kollarımda son bulacak bir gecenin daha sabah sancısı
ay ışığı unutkan, uğramamış olacak yine pencereme
uyku, gözlerime gücenecek
kalp, sönecek kendi alevinde eriyen mum
sevda, can verecek sessiz sedasız
aşk, meğerse sonluymuş
bitecek
ki bitsin
bitsin …
yaşanmayan her şey ölüme terk edilsin
ve hani sana “beni unutma” demiştim ya
boşver …
boşver artık
unut,
gitsin …
birazdan
hiç öpülmemiş bir çocuk çıkacak, göğüs kafesimin kapısından dışarı
birazdan ağaçlar belki de ilk defa ağlayacaklar sarsıla sarsıla
ve dallarında birer yara gibi sızlayacak, terk edilmiş, boş, kuş yuvaları …
Alıntı...
