A'dan Z'ye bende ki sen
Yorgunum!
Hala eksik sabrımda bütün bir seni taşımaktan yorgunum!
Seni mutlu edememek, seni mutlu görememek, sana mutluluk verememekten yorgunum!
Uçurtmamı beraber uçuralım derken, temelinden bağladığın bir ömrün, duvarlarına tutunmaya çalışmaktan yorgunum!
Yeryüzündeki her günahın suçunu boynumda taşırım ben. Tekten tüme varana kadar derece derece yüksekliği değil, tümden teki bulana kadar dağınık bir bedende topyekun ruhumu alçalttığım için yorgunum!
Sana seni vermeye kalkışacak kadar inceleşen, ama bir o kadar da hayalperest bir güzellik anlayışı bıraktım sana... Çöplüğüne bile layık olamayan bedeninin, varlığını bilmekten yorgunum!
Gölgemde prangadan beterdir saçların ve hala her aydınlıkta tel tel üfleterek çözdürmeyi deneyecek kadar tutkunluğundan bıktım desem. Ki bileklerimde; gittikçe küçülen gözlerini, tesiri azalmış sözlerini, huzura doğru bükememekten yorgunum!
İçi(N)deki sevgiye bütün gülleri almak kolay, ama büyütmek için vardım ben ve kalbimin toprağıda sendin, gök göğsümde gürlerdi adını haykırırken. İşte böyle bir zeminde içi(M)deki yangına adanmış tek dal gül; senin için tek bir gül açamamaktan yorgunum!
Takvimleri vuslatına doğru gün gün tüketmeye çalışan parmaklarımın, yokluğunu ay ay saymaya, ucuna ayaklarımı da eklesem yetmediğini görmekten yorgunum!
Haktan geldi, hakka gidecek olan bir kul olmayı istemişken, emellerine yol olacak kadar lanetlendiğimi, ki bu yüzden yeryüzünde cüzamlı ruhumu kabul edecek bir karış toprağı bile hala bulamamaktan ve bu yüzden her gece, ‘'gelme'' diye Azrail'e yalvarmaktan yorgunum!
Ne zaman gelmeyi istesen, o vakit seni sevmek olurdum. Artırmamı sevdin benim! Beklide bu yüzden geçici bir hevesi o yıllara çevirdin! Fakat bu sefer eksik kalsın, sevmek bende yarım kalsın; az mı coştum uğruna, az mı erken duruldum ve ilk defa bu aşkta, çok demekten yorgunum, çoook demekten yoruldum!
Hala eksik sabrımda bütün bir seni taşımaktan yorgunum!
Seni mutlu edememek, seni mutlu görememek, sana mutluluk verememekten yorgunum!
Uçurtmamı beraber uçuralım derken, temelinden bağladığın bir ömrün, duvarlarına tutunmaya çalışmaktan yorgunum!
Yeryüzündeki her günahın suçunu boynumda taşırım ben. Tekten tüme varana kadar derece derece yüksekliği değil, tümden teki bulana kadar dağınık bir bedende topyekun ruhumu alçalttığım için yorgunum!
Sana seni vermeye kalkışacak kadar inceleşen, ama bir o kadar da hayalperest bir güzellik anlayışı bıraktım sana... Çöplüğüne bile layık olamayan bedeninin, varlığını bilmekten yorgunum!
Gölgemde prangadan beterdir saçların ve hala her aydınlıkta tel tel üfleterek çözdürmeyi deneyecek kadar tutkunluğundan bıktım desem. Ki bileklerimde; gittikçe küçülen gözlerini, tesiri azalmış sözlerini, huzura doğru bükememekten yorgunum!
İçi(N)deki sevgiye bütün gülleri almak kolay, ama büyütmek için vardım ben ve kalbimin toprağıda sendin, gök göğsümde gürlerdi adını haykırırken. İşte böyle bir zeminde içi(M)deki yangına adanmış tek dal gül; senin için tek bir gül açamamaktan yorgunum!
Takvimleri vuslatına doğru gün gün tüketmeye çalışan parmaklarımın, yokluğunu ay ay saymaya, ucuna ayaklarımı da eklesem yetmediğini görmekten yorgunum!
Haktan geldi, hakka gidecek olan bir kul olmayı istemişken, emellerine yol olacak kadar lanetlendiğimi, ki bu yüzden yeryüzünde cüzamlı ruhumu kabul edecek bir karış toprağı bile hala bulamamaktan ve bu yüzden her gece, ‘'gelme'' diye Azrail'e yalvarmaktan yorgunum!
Ne zaman gelmeyi istesen, o vakit seni sevmek olurdum. Artırmamı sevdin benim! Beklide bu yüzden geçici bir hevesi o yıllara çevirdin! Fakat bu sefer eksik kalsın, sevmek bende yarım kalsın; az mı coştum uğruna, az mı erken duruldum ve ilk defa bu aşkta, çok demekten yorgunum, çoook demekten yoruldum!
Moderatör tarafında düzenlendi:
