ah hayat ah!!!....
Hayat çocukken daha anlamlı, daha düzenli, daha yaşanılır... O zamanlar bir mücadele vermiyorduk, her şey tozpembe geliyordu bize. Sanki, akrep ve yelkovan aynı noktada dururdu,kardeşlik vardı, dostluk vardı... O zamanlar her şey o kadar yalın ve sadeydi ki, adeta gözler kalbi yansıtırdı.
Eskiye özlem duymak, yakınmak çare olmuyor işte. Her yaşın bir güzelliği de yok ayrıca. Bana artık geçmişte yaşadıklarım gökyüzündeki kuşlara uzanmak kadar uzak...
Çocukluk yıllarım... Ah! Ne kadar masumduk. Annemizin sözünden çıkmaz, dizinin dibinden hiç ayrılmazdık. Mutluyduk... Çocukken aynaya baktığımda özümü görürdüm, şimdi ise o buğulu aynaya bakmaktan çekinir hale geldim.
Karamsarlık dizboyu...
Sizce neden hayatı seyrine bırakmıyoruz, neden her şeyi bu kadar güçleştiriyor ve geriye baktığımızda hatırlayacak güzel anılar yaratmıyoruz?
O kadar karmaşık ki düşünce dünyam, sanki dört bilinmeyenli denklem...
Her şeye rağmen neden hâlâ bir yaşama sevinci dolu kalbimde, hâlâ dostuluk denen o eşsiz bucaksız kelimeye inancım var mı acaba?
Belki...
(alıntı)
