Ah hayat! Neden ben hep çocuksu hayallere daldım?
Hayat, sende ne çok yoruldum, ne çok yıprattım kendimi. İçi boş kelimelerin tatlı diline kandım, sevdim, sevdikçe ne hoyrat kullandırttım ruhumu… Bir hissi anlatabilmenin, kendimi ifade edebilmenin derdine daldım da, bu kez ne çok yandım…
Oysa ne söylersen söyle karşındaki anlayabildiği kadar sendi ve aslında hiç kimse “ben” değildi. Söyle öyleyse benden başka kim eksildi?
Bütün olmayı, “ben”den “sen”den “biz” olmayı ne çok isterdim, iki kişilik bir yalnızlık mümkündür der senden dilerdim. Ah hayat! Neden ben hep çocuksu hayallere daldım? Yazmaya yorgunum yeni bir sevdayı. Sil hepsini bir seferde, sil de bana sevdasız bir alan yarat! Yoruldum incinmekten, dile getirmeye binlerce cümle kurarken içinden kelimeler seçtirmekten…
Sussam, suskun bir dünya kursam, yüreğimden baksam da kendimi bir bakışta anlatsam. Bir susmak bin konuşmakla bir olsa, bir adam benimle bir olsa, “biz” olsak, iki kişilik bir yalnızlık kursak.
Gönlüme batan dikenler yüzümde açan güllere fazla geldi. Ne gül isterim ne de diken artık, kapıma bir demet papatya bırak …
Denizesin
Oysa ne söylersen söyle karşındaki anlayabildiği kadar sendi ve aslında hiç kimse “ben” değildi. Söyle öyleyse benden başka kim eksildi?
Bütün olmayı, “ben”den “sen”den “biz” olmayı ne çok isterdim, iki kişilik bir yalnızlık mümkündür der senden dilerdim. Ah hayat! Neden ben hep çocuksu hayallere daldım? Yazmaya yorgunum yeni bir sevdayı. Sil hepsini bir seferde, sil de bana sevdasız bir alan yarat! Yoruldum incinmekten, dile getirmeye binlerce cümle kurarken içinden kelimeler seçtirmekten…
Sussam, suskun bir dünya kursam, yüreğimden baksam da kendimi bir bakışta anlatsam. Bir susmak bin konuşmakla bir olsa, bir adam benimle bir olsa, “biz” olsak, iki kişilik bir yalnızlık kursak.
Gönlüme batan dikenler yüzümde açan güllere fazla geldi. Ne gül isterim ne de diken artık, kapıma bir demet papatya bırak …
Denizesin
