Ayrılık acısını soranlara!!!
candan ünal yazıları
Kalp dediğin nasıl dayanır acıya?
Bu kadar güçlü müdür?
Ayrılığın kokusu sinince bedene, nasıl geçer?
Kaybetmek sevdiğini,ölüme benziyor.Bazen ölümden bile daha
zor geliyor.
Bir daha hiç güneş doğmayacakmış gibi, bir daha nefes
alamayacakmışsın gibi,
bu acı ömrü törpülüyor.
Her kes bu acı nasıl geçer diye soruyor? Öyle kolay geçmez!
İstiyorum ki, elimde sihirli bir değenek olsun,
her birinizin kalbine dokunup, sileyim kederinizi ama olmuyor...
Zamandan başka ilacı, çaresi yok bu eziyetin dostlarım
Ne çivi-çiviyi söküyor, ne ateşi su söndürüyor.
Sabretmesi zor olan saatlerin bitiminde, bir şekilde geçiyor.
İz kalmıyor mu? Hemde öyle bir kalıyor ki! Kalp ağrısının
benzeri bir ağrıyı, vücudun her hangi bir yanında çekmek mümkün değil.
Ne kağıt kesiği, ne gece yarısı tutan azı dişi, ne taş döken
böbrek.
hiç biri sevdiğini kaybetmenin verdiği eziyeti vermiyor...
O yüzden bir çözümü yok ayrılık acısının ÇEKECEKSİN!
Çivi çiviyi de sökmez üstelik bu durumda, gidip kendini boşuna rezil etmeyeceksin...
Ayrılık sonrası neler yapa bilir insanlar, tahmin etmek güç.
Bir çeşit delilik hali, akılsanki artık o kafanın içinde durmuyor.
Mantık, aşkla çıkıp gitmişti zaten, üstüne ayrılık geldiğinde,
bir daha dönmüyor...
Her şeye rağmen, ağlayacaksa insan, bir aşkın ardından
ağlamalı!
Gözyaşı dediğin en çok aşkın finaline yakışıyor.
Gözbebeğinden yüreğe akan o inci taneleri, gönlün üstünde zarif duruyor...
Her insan, en az bir kere yaşamalı bu acıyı! Üstelik acısını da madalya gibi taşımalı göğsünde; bakınca uzaktan, bir kalp
daha öğrenmiş sevdayı demeliyiz.
ALKIŞLAMALIYIZ!!!
Kimi sevdiğin, ne kadar sevdiğin, ne yaşadığın çok da önemli
değil!
Asıl olan aşktır, asıl mesele onu tatmaktır. Sahip olduğumuz
her şey gibi, aşkın da bir bedeli var; çok da pahalı üstelik!
Aşka inanlar, bu bedeli ödemeyi baştan kabul etmiş sayılır...
Çektiğin acıları kendinde hazine edebildiğin sürece, ruhunu,
özünü büyütürsün.
İnsan, acı çekerse anlar başka birini.
Onun gözleriyle bakabilmeyi öğrenir. Onun sızısını duyabilir
içinde...
Kendi başına geldikten sonra vazgeçersin eleştirmekten,
yermekten, aşağılamaktan!
Farkına varırsın hayatın, sevginin, onurun, erdemin ve en
önemlisi kendinin!
Ayrılık acısı çekmek, değerlendirir yüreği. Hayata tutunmayı öğrenirsin.
Zor geçen ama başaran ruhlardan olursun. Gelişirsin,
değişirisn, pekişirsin.
İnsan olursun yani, demini alırsın.
Akıllıysan eğer, kalbine sevmeyi öğretirsin! Sonunda acı
varmış!
Sen kendine hazinesin, onu da aslanlar gibi çekersin!
Bu kadar güçlü müdür?
Ayrılığın kokusu sinince bedene, nasıl geçer?
Kaybetmek sevdiğini,ölüme benziyor.Bazen ölümden bile daha
zor geliyor.
Bir daha hiç güneş doğmayacakmış gibi, bir daha nefes
alamayacakmışsın gibi,
bu acı ömrü törpülüyor.
Her kes bu acı nasıl geçer diye soruyor? Öyle kolay geçmez!
İstiyorum ki, elimde sihirli bir değenek olsun,
her birinizin kalbine dokunup, sileyim kederinizi ama olmuyor...
Zamandan başka ilacı, çaresi yok bu eziyetin dostlarım
Ne çivi-çiviyi söküyor, ne ateşi su söndürüyor.
Sabretmesi zor olan saatlerin bitiminde, bir şekilde geçiyor.
İz kalmıyor mu? Hemde öyle bir kalıyor ki! Kalp ağrısının
benzeri bir ağrıyı, vücudun her hangi bir yanında çekmek mümkün değil.
Ne kağıt kesiği, ne gece yarısı tutan azı dişi, ne taş döken
böbrek.
hiç biri sevdiğini kaybetmenin verdiği eziyeti vermiyor...
O yüzden bir çözümü yok ayrılık acısının ÇEKECEKSİN!
Çivi çiviyi de sökmez üstelik bu durumda, gidip kendini boşuna rezil etmeyeceksin...
Ayrılık sonrası neler yapa bilir insanlar, tahmin etmek güç.
Bir çeşit delilik hali, akılsanki artık o kafanın içinde durmuyor.
Mantık, aşkla çıkıp gitmişti zaten, üstüne ayrılık geldiğinde,
bir daha dönmüyor...
Her şeye rağmen, ağlayacaksa insan, bir aşkın ardından
ağlamalı!
Gözyaşı dediğin en çok aşkın finaline yakışıyor.
Gözbebeğinden yüreğe akan o inci taneleri, gönlün üstünde zarif duruyor...
Her insan, en az bir kere yaşamalı bu acıyı! Üstelik acısını da madalya gibi taşımalı göğsünde; bakınca uzaktan, bir kalp
daha öğrenmiş sevdayı demeliyiz.
ALKIŞLAMALIYIZ!!!
Kimi sevdiğin, ne kadar sevdiğin, ne yaşadığın çok da önemli
değil!
Asıl olan aşktır, asıl mesele onu tatmaktır. Sahip olduğumuz
her şey gibi, aşkın da bir bedeli var; çok da pahalı üstelik!
Aşka inanlar, bu bedeli ödemeyi baştan kabul etmiş sayılır...
Çektiğin acıları kendinde hazine edebildiğin sürece, ruhunu,
özünü büyütürsün.
İnsan, acı çekerse anlar başka birini.
Onun gözleriyle bakabilmeyi öğrenir. Onun sızısını duyabilir
içinde...
Kendi başına geldikten sonra vazgeçersin eleştirmekten,
yermekten, aşağılamaktan!
Farkına varırsın hayatın, sevginin, onurun, erdemin ve en
önemlisi kendinin!
Ayrılık acısı çekmek, değerlendirir yüreği. Hayata tutunmayı öğrenirsin.
Zor geçen ama başaran ruhlardan olursun. Gelişirsin,
değişirisn, pekişirsin.
İnsan olursun yani, demini alırsın.
Akıllıysan eğer, kalbine sevmeyi öğretirsin! Sonunda acı
varmış!
Sen kendine hazinesin, onu da aslanlar gibi çekersin!
Candan Ünal
