Ben hep seni bekledim
Kendimi geceye vurduğum bir zamandı.Yürek sızlatan yağmurlar yağıyordu gözlerimde.Ben ne zaman senden gitsem sen usulca yanıma sokulup hatırlatıyordun kendini.
Kim kopardı bizi bizden diye soruyorduk şiirlerde...
Yanıtını bulamıyorduk...
Ben kendimi tüketirken yalan sevdalarda , sen uzak kıtaların uzak kentlerinde şarkısını dinliyordun hasretin.Ben uzağına düşünce atıyordun kendini o yalnızlık uçurumlarından aşağıya...
Sonra gün dönüyor , ben dönüp dolaşıp yine sana vuruyordum kendimi.Aşamıyordum aramıza ördüğün duvarları.Herşeyimiz hasretken bir birimize , biz ayrı kalıyorduk bir birimizden kilometrelerce uzakta.
Bir çocuk gibi seviniyordum telefonum her çaldığında.Tüm duvarlara rağmen , yüreğim gelişini bekliyordu.İnatla vazgeçmeyeceğimi haykırıyordum gecelere.Gittiğin günün üzerinden yıllar geçmişti , ama ben hala aynı acıyı taşıyordum , ve her gün yeniden başlıyordum sigara içmeye...
2 yıl boyunca her gün yazdığım ayrılık güncesinin her sayfasında göz yaşım vardı , her sayfasında sen , biz kanatları kırılmış bir güvercin , yaşanmamış hatıralar vardı.Sadece ikimizin bildiği harflerle şifreli mektuplar yazıyordum sana.İçimde mutluluktan eser kalmadı.Seni seven yüreğime bir umut ver diyordum.O günlerde umut senden , benden bir parçaydı ama yabancıydı bize.Sadece yokluğunu düşünmek bile hayatın tüm renklerini siliyordu gözlerimden.
Sen nereye baksan orada ben vardım da sen nerelerdeydin sevdiğim ?
Seni bana getirmeyen her günün sonunda hayallerim batıyordu güneş gibi.
Ellerimde çiğdemler soluyordu.
Göğsüne düşen bir göz yaşı oluyordum.Senden uzakta döktüğüm yaşlar saplanıyordu göğsüme hançer gibi...
Yeter artık diyordum.Bir yaz günü sabah vaktinde ki gün yeni kavuştu aydınlığa.Güvercinleri izledik balkonun bir köşesinde.Gözlerimizde hüzün , dilimiz suskun.Okuma diyordum , okuma acıyı ve aşkı anlatan kitepları.Nasıl olsa yaşayacaksın acının ve aşkın kitabını.
Unuturmuyum sanıyorsun bindiğim otobüsün ardından boynu bükük giden hayallerine bakıyormuşcasına kırgın bakışlarını.
Unuturmuyum sen bir başkasından bahsederken ellerimdeki çay bardağının kırılışını , kanları.Sinirden duvarlara vurup incittiğin gün içtiğim ilk sigaranın başımı nasıl döndürdüğünü.
Unutabilirmiyim bir kaldırımda küçük bir kediye sevdamızı , sevdanı anlattığını ki sen kaldırımlara yazdın ve kaldırımlarda yaşadın bir aşkın tarihini kendi tarihini unutarak.
Unutmam prensim...Yıllar geçti unutmadım , sensizliği de unutmadım , yaşanmamış yıllar yokluğun kadar acıttı canımı yüreğimi.Şimdi ben unutulmaz , vazgeçilmez dediğim seni bıraktım bir yalnızlık uçurumunun başında.
İstersen bırak kendini o boşluğa ya da dönüp hızlı adımlarla yürü bana gelen yollara.
Dün olduğu gibi bugün de kapım açık sana.
Hem evimin , hem de yüreğimin kapısı.
Kim kopardı bizi bizden diye soruyorduk şiirlerde...
Yanıtını bulamıyorduk...
Ben kendimi tüketirken yalan sevdalarda , sen uzak kıtaların uzak kentlerinde şarkısını dinliyordun hasretin.Ben uzağına düşünce atıyordun kendini o yalnızlık uçurumlarından aşağıya...
Sonra gün dönüyor , ben dönüp dolaşıp yine sana vuruyordum kendimi.Aşamıyordum aramıza ördüğün duvarları.Herşeyimiz hasretken bir birimize , biz ayrı kalıyorduk bir birimizden kilometrelerce uzakta.
Bir çocuk gibi seviniyordum telefonum her çaldığında.Tüm duvarlara rağmen , yüreğim gelişini bekliyordu.İnatla vazgeçmeyeceğimi haykırıyordum gecelere.Gittiğin günün üzerinden yıllar geçmişti , ama ben hala aynı acıyı taşıyordum , ve her gün yeniden başlıyordum sigara içmeye...
2 yıl boyunca her gün yazdığım ayrılık güncesinin her sayfasında göz yaşım vardı , her sayfasında sen , biz kanatları kırılmış bir güvercin , yaşanmamış hatıralar vardı.Sadece ikimizin bildiği harflerle şifreli mektuplar yazıyordum sana.İçimde mutluluktan eser kalmadı.Seni seven yüreğime bir umut ver diyordum.O günlerde umut senden , benden bir parçaydı ama yabancıydı bize.Sadece yokluğunu düşünmek bile hayatın tüm renklerini siliyordu gözlerimden.
Sen nereye baksan orada ben vardım da sen nerelerdeydin sevdiğim ?
Seni bana getirmeyen her günün sonunda hayallerim batıyordu güneş gibi.
Ellerimde çiğdemler soluyordu.
Göğsüne düşen bir göz yaşı oluyordum.Senden uzakta döktüğüm yaşlar saplanıyordu göğsüme hançer gibi...
Yeter artık diyordum.Bir yaz günü sabah vaktinde ki gün yeni kavuştu aydınlığa.Güvercinleri izledik balkonun bir köşesinde.Gözlerimizde hüzün , dilimiz suskun.Okuma diyordum , okuma acıyı ve aşkı anlatan kitepları.Nasıl olsa yaşayacaksın acının ve aşkın kitabını.
Unuturmuyum sanıyorsun bindiğim otobüsün ardından boynu bükük giden hayallerine bakıyormuşcasına kırgın bakışlarını.
Unuturmuyum sen bir başkasından bahsederken ellerimdeki çay bardağının kırılışını , kanları.Sinirden duvarlara vurup incittiğin gün içtiğim ilk sigaranın başımı nasıl döndürdüğünü.
Unutabilirmiyim bir kaldırımda küçük bir kediye sevdamızı , sevdanı anlattığını ki sen kaldırımlara yazdın ve kaldırımlarda yaşadın bir aşkın tarihini kendi tarihini unutarak.
Unutmam prensim...Yıllar geçti unutmadım , sensizliği de unutmadım , yaşanmamış yıllar yokluğun kadar acıttı canımı yüreğimi.Şimdi ben unutulmaz , vazgeçilmez dediğim seni bıraktım bir yalnızlık uçurumunun başında.
İstersen bırak kendini o boşluğa ya da dönüp hızlı adımlarla yürü bana gelen yollara.
Dün olduğu gibi bugün de kapım açık sana.
Hem evimin , hem de yüreğimin kapısı.
