bu sefer benim olursun!
Senin o upuzun ve ipek kadar yumuşak saçlarını sererek yattığın mis kokunun sindiği yastığa sarılıp yatıyorum her gece. Ayrıldığımızdan beri peşimi bırakmayan uykusuz geceler. Kimi zaman senle ilgili kabuslarını peş peşe sunup, kimi zaman da halime acır gibi sana kavuştuğum o anın hayalini yaz sabahlarının güneşi gibi önüme seriveren o geceler. Hayalinle yanıp tutuştuğum ve her saniyesinde seni hayal edip bir defa daha sarılmak ve o masum dudaklarına daha da masum olan buselerden birini daha kondurmak için hayal kurup uyuyamadığım bir gecenin sabahına daha sensiz kalktım. Seni kokladım her gece hayalini kurduğum o yastıkta. Yeni bir gün ve yeni bir umut dedim kendi kendime. Belki yüce tanrı yokluğunla cehenneme dönmüş hayatımın her saniyesinin bana verdiği acı ve ızdıraplara acır da ya beni alır bu dünyadan ya da seni karşıma çıkarır bir anlığına da olsa diye düşündüm ve yakardım en içten duygularımla ve en masum dualarımla. Küçük de olsa bir ümit bir ışıktı benim için ne kadar uzak olsa da bu dualar.
Her şey bitti dediğim bir anda, o soğuk sonbahar öğlenlerinden birinde önce sesini duydum. Yüreğim yerinden çıkıverecekmiş gibi oldu. Her hücremde ruhumun en derinlerinde bile varlığının esiri oluverdim birden. Başımı çevirdim bir anda seni görmek ümidiyle. Oradaydın. Tanrı yüceler yücesi tanrı dualarımı kabul etmişti. Sen! AŞKIM! Karşımda duruyordun. Bir an bakışlarını çevirdin ve sanki hiçbir şey olmamış gibi ayrılan biz değilmişiz gibi bana bakıyordun.Hala beni “AŞKIM” diye sever gibi. “Tanrım!” dedim içimden “En yüce dua kabul et bunu ve şuan al canımı” diye yalvardım. İstedim ki gözlerimde en son bu kalsın. Beni severmişsin gibi baktığın bu an. Çünkü bu benim cennetimdi. Ama olmadı. Hala yaşıyordum. Yine ümitlendim belki yaşayacağımız başka güzel günler olacak sen ve ben yine birleşip aşkların en aykırı ama en unutulmazını sonsuzluğa doğru yaşayacaktık. Yanıma doğru yaklaştın ve “Nasılsın?” diye sordun. Ne cevap vereceğimi şaşırdım. İyiyim desem sana yalan söylemiş olurdum. Kötüyüm her günün her anım sensiz geçen her saniye hele beni değil de başkasını sevdiğini bilerek geçen her saniyenin bana acı ve ızdırap verdiğini söylesem, halime acıyıp üzülmenden korktum. “ Hayat işte nasıl olayım biliyorsun.” demekle yetindim. Sonra sanki sadece benim için gelmişsin gibi oturup bir yere konuşmaya başladık. Ne hakkında konuşursak konuşalım lafı hep hatalarıma getiriyordun. Her örneğin her sorgun benim hatalarımı yüzüme vurmandan ibaretti. Her biri bir kırbaç darbesi gibi ta kalbimi acıtıyor pişmanlıklarım artık yere göğe sığmıyordu. Ve sen intikam alır gibiydin. Acı çekmem sanki hoşuna gidiyordu. Tanrı seni benden alıp bir başkasına vermekle ve senin bir başkasıyla evleneceğin haberini bana ulaştırmakla en büyük cezayı vermişti. Ama sen yetinmedin bununla. Olsun hepsine razıydım ben. Sen yanımdaydın. Billur sesini duyuyor gül kokunu hissediyordum. Pırıl pırıl gözlerin gözlerime bakıyordu. SEN YANIMDAYDIN! Gerisi vız gelirdi artık. Ölsem de gözüm açık gitmeyecekti. Hayatta beni seven birkaç kişinin çektiğim acıları şiirlerin masum mısralarına taşıdığım birkaç kağıt parçasını sana getirip okutmalarından bahsettin. Ve sordun sanki bilmiyormuş gibi. “Sen bunların hepsini benim için mi yazdın? “ diye… Gözlerimden yaş aktı akacak “Evet.” dedim ağlamak istemiyordum yanında. Bana acımanı istemiyordum. Üzülmeni de… Sonra ben söze başladım ve son ayrılışımız da bir masum elveda öpücüğünü bile benden nasıl esirgediğini hatırlattım sana. Çöllere düşmüş bir masumun yaşamak için suya ne kadar ihtiyacı varsa benim de o masum öpücüğe o kadar ihtiyacım vardı. Ama esirgemiştin benden onu. Bir an gözlerin doldu ve dudaklarıma yaklaşıp öptün. Ve hemen arkasından “Bu Son! Artık ben yokum. Başkasına aitim. Bunu kabullen, Unut beni… “ dedin. Son öpücük.
Tanrım ne güzel ne kadar anlamlı ve ne kadar hoş. Çektiğim her şeye deydi. Senin bir başkasının olduğunu görmeden artık ölebilirim. Artık ölmeliyim. Elveda hayat elveda aşkım. Sonsuzlukta belki tanrı yine acır da bana bu sefer benim olursun! Cennetim olursun!
alinti
Her şey bitti dediğim bir anda, o soğuk sonbahar öğlenlerinden birinde önce sesini duydum. Yüreğim yerinden çıkıverecekmiş gibi oldu. Her hücremde ruhumun en derinlerinde bile varlığının esiri oluverdim birden. Başımı çevirdim bir anda seni görmek ümidiyle. Oradaydın. Tanrı yüceler yücesi tanrı dualarımı kabul etmişti. Sen! AŞKIM! Karşımda duruyordun. Bir an bakışlarını çevirdin ve sanki hiçbir şey olmamış gibi ayrılan biz değilmişiz gibi bana bakıyordun.Hala beni “AŞKIM” diye sever gibi. “Tanrım!” dedim içimden “En yüce dua kabul et bunu ve şuan al canımı” diye yalvardım. İstedim ki gözlerimde en son bu kalsın. Beni severmişsin gibi baktığın bu an. Çünkü bu benim cennetimdi. Ama olmadı. Hala yaşıyordum. Yine ümitlendim belki yaşayacağımız başka güzel günler olacak sen ve ben yine birleşip aşkların en aykırı ama en unutulmazını sonsuzluğa doğru yaşayacaktık. Yanıma doğru yaklaştın ve “Nasılsın?” diye sordun. Ne cevap vereceğimi şaşırdım. İyiyim desem sana yalan söylemiş olurdum. Kötüyüm her günün her anım sensiz geçen her saniye hele beni değil de başkasını sevdiğini bilerek geçen her saniyenin bana acı ve ızdırap verdiğini söylesem, halime acıyıp üzülmenden korktum. “ Hayat işte nasıl olayım biliyorsun.” demekle yetindim. Sonra sanki sadece benim için gelmişsin gibi oturup bir yere konuşmaya başladık. Ne hakkında konuşursak konuşalım lafı hep hatalarıma getiriyordun. Her örneğin her sorgun benim hatalarımı yüzüme vurmandan ibaretti. Her biri bir kırbaç darbesi gibi ta kalbimi acıtıyor pişmanlıklarım artık yere göğe sığmıyordu. Ve sen intikam alır gibiydin. Acı çekmem sanki hoşuna gidiyordu. Tanrı seni benden alıp bir başkasına vermekle ve senin bir başkasıyla evleneceğin haberini bana ulaştırmakla en büyük cezayı vermişti. Ama sen yetinmedin bununla. Olsun hepsine razıydım ben. Sen yanımdaydın. Billur sesini duyuyor gül kokunu hissediyordum. Pırıl pırıl gözlerin gözlerime bakıyordu. SEN YANIMDAYDIN! Gerisi vız gelirdi artık. Ölsem de gözüm açık gitmeyecekti. Hayatta beni seven birkaç kişinin çektiğim acıları şiirlerin masum mısralarına taşıdığım birkaç kağıt parçasını sana getirip okutmalarından bahsettin. Ve sordun sanki bilmiyormuş gibi. “Sen bunların hepsini benim için mi yazdın? “ diye… Gözlerimden yaş aktı akacak “Evet.” dedim ağlamak istemiyordum yanında. Bana acımanı istemiyordum. Üzülmeni de… Sonra ben söze başladım ve son ayrılışımız da bir masum elveda öpücüğünü bile benden nasıl esirgediğini hatırlattım sana. Çöllere düşmüş bir masumun yaşamak için suya ne kadar ihtiyacı varsa benim de o masum öpücüğe o kadar ihtiyacım vardı. Ama esirgemiştin benden onu. Bir an gözlerin doldu ve dudaklarıma yaklaşıp öptün. Ve hemen arkasından “Bu Son! Artık ben yokum. Başkasına aitim. Bunu kabullen, Unut beni… “ dedin. Son öpücük.
Tanrım ne güzel ne kadar anlamlı ve ne kadar hoş. Çektiğim her şeye deydi. Senin bir başkasının olduğunu görmeden artık ölebilirim. Artık ölmeliyim. Elveda hayat elveda aşkım. Sonsuzlukta belki tanrı yine acır da bana bu sefer benim olursun! Cennetim olursun!
alinti
