M
Misafir
Forum Okuru
Bu yaşamı ben seçmedim
Birçok şey yaptım. Birçok amaç edindim. Birçok yolu denedim.. Artık her şeyin farkındayım.. Hepsi boş… Ben, ardımda kalanlarla gömülmeyeceğim.. Hiçbir şey aramayacağım.. Aşkı bile… Yalnızlığı seçiyorum… İnsanlardan uzak ama bir o kadar yakınında bir yaşam benim seçtiğim.. Yargılamalardan uzak.. Yargılamaktan da… Sadece izlemeyi seçiyorum.. İzlenmeden, görünmeden ve bakılmadan.. Beni fark edemeyecekleri bir yaşam seçiyorum.. En gerçeği bu olsa gerek.. Ben gerçeğin yanındayım.. Tüm hayallerimle beraber…
Ama huzursuz değilim.. Mükemmel sayılabilecek bir huzur var içimde… Bu da beni kendime daha bir yaklaştırıyor. Bu duyguyu seviyorum..
Uzun zamandır umutlarımı bir kenara bıraktım.. Umutlar gerçekçi gelmiyor artık.. Umutlarımı hayallerimle doyuruyorum.. Öyle ki en sevdiğim anlar, yatağa uzanıp uyumadan önce bilinçli hayaller kurduğum anlar… Bu yaşamı ben seçmedim.. Hiçbir şey elimde değil.. Akışına bırakmak en doğru yaklaşım gibi gelse de rahatlatıcı olmuyor. Hayallerim, benim.. Onları ben yaratıyorum.. İstemediğim hayallere sahip olmam mümkün değil.. Hepsi benim eserim.. Hayallerim huzur veren gerçekliğim.. Keşke hep hayallerimde yaşayabilseydim.. Ama olmuyor.. Hep birileri gelip uyandırıyor.. Yapılacak çok iş var!
Boşluk…. Hayatımdaki boşluk…. Anlamsız boşluğum… Anlamsızlığım kadar acı ve çaresizliğim kadar kesin ne kaldı ki elimde.. Ben ve yalnızlığım… Yalnızlığım hüznümün umarsız oyuncağı… Hüznüm bir sonbahar akşamı kendi ellerimde son bulacak.. İşte ben o ana kadar doyasıya yaşayacağım… Bitirim çocuklar görüyorum hayallerimde.. Bitirim çocuklar karşılıyor her defasında uçarı ruhumu… Bitirim çocuklar kaşıyor yaralarımı… Kanatıyorlar içimin her yanını… Bir sonbahar akşamı ruhumu onlara armağan edeceğim… Kayıtsız öleceğim… Hiçbir şey olmadan ve olduğum gibi…
Büyüdük yıllar boyu… Büyüdük çınar gibi.. Kucağımızda taşıdığımız yaşam bizle beraber büyüdü… Artık bırakmanın tam vaktidir kucağımızdan yaşamı… Salıverdim gittiği yere kadar….
aLıntı...
Ama huzursuz değilim.. Mükemmel sayılabilecek bir huzur var içimde… Bu da beni kendime daha bir yaklaştırıyor. Bu duyguyu seviyorum..
Uzun zamandır umutlarımı bir kenara bıraktım.. Umutlar gerçekçi gelmiyor artık.. Umutlarımı hayallerimle doyuruyorum.. Öyle ki en sevdiğim anlar, yatağa uzanıp uyumadan önce bilinçli hayaller kurduğum anlar… Bu yaşamı ben seçmedim.. Hiçbir şey elimde değil.. Akışına bırakmak en doğru yaklaşım gibi gelse de rahatlatıcı olmuyor. Hayallerim, benim.. Onları ben yaratıyorum.. İstemediğim hayallere sahip olmam mümkün değil.. Hepsi benim eserim.. Hayallerim huzur veren gerçekliğim.. Keşke hep hayallerimde yaşayabilseydim.. Ama olmuyor.. Hep birileri gelip uyandırıyor.. Yapılacak çok iş var!
Boşluk…. Hayatımdaki boşluk…. Anlamsız boşluğum… Anlamsızlığım kadar acı ve çaresizliğim kadar kesin ne kaldı ki elimde.. Ben ve yalnızlığım… Yalnızlığım hüznümün umarsız oyuncağı… Hüznüm bir sonbahar akşamı kendi ellerimde son bulacak.. İşte ben o ana kadar doyasıya yaşayacağım… Bitirim çocuklar görüyorum hayallerimde.. Bitirim çocuklar karşılıyor her defasında uçarı ruhumu… Bitirim çocuklar kaşıyor yaralarımı… Kanatıyorlar içimin her yanını… Bir sonbahar akşamı ruhumu onlara armağan edeceğim… Kayıtsız öleceğim… Hiçbir şey olmadan ve olduğum gibi…
Büyüdük yıllar boyu… Büyüdük çınar gibi.. Kucağımızda taşıdığımız yaşam bizle beraber büyüdü… Artık bırakmanın tam vaktidir kucağımızdan yaşamı… Salıverdim gittiği yere kadar….
aLıntı...
