Dostluğun ne demek olduğunu anladım...
Babamın öğretmen olması sebebiyle sürekli yer değiştiriyorduk. Yine böyle yeni tayinimizin çıktığı başka bir ile taşındık, okulum ve arkadaşlarım değişmişti,neyse ki uyum sağlamakta zorluk çeken birisi olmadığım ve bu yaşantıya paralel olarak kolay kaynaşabilen bir çocuk olduğum için hemen yeni okuluma ve sınıfma alışmıştım.
ancak hemen hemen ilkokulda herkesin başına gelebileceklerden benim de başıma gelmişti...
ilkokul 4.sınıftaydım, sınıfta tek öğretmen kızı bendim diğer arkadaşlarımın maddi durumları çok kötüydü, böyle içinekapanık, sessiz arkadaşlarımın içinde birisi vardı ki bu zamana kadar sınıfın çalışkanı ve öğretmeninin gözdesi olduğundan dolayı sınıfın lideri olmuş, herkese her dediğini yaptıran bir güç hâline gelmiş bir kızdı bu.
sakın "küçücük bir kız bu, ne liderliği, ne emir altına alma güdüsü olur mu hiç!? " demeyin, gerçekten böyle şeyler var...
ben yeni bir öğrenciydim, çalışkandım da ve de öğretmenin sevgisini kolay kazanmıştım, beni kendisine rakip gördü... her dediğini yaptıran bir kız olduğundan dolayı bana da emirler yağdırmaya başlamıştı ki bende bunlara boyun eğecek göz olmadığından dolayı
tabii ki zıtlaştım... 
"vay sen misin bana karşı gelen!" dedi ve herkesi bana karşı küstürdü...
evet, herkesi, kime baksam kafasını çeviriyor, kiminle konuşmaya çalışsam yüzüme bile bakmıyordu... oyunlarına da almıyorlardı tabii...
sadece erkekler küsmemişti ama bende moral sıfırdı...
okul bahçesinde bir yerde tek başıma oturdum ve 10 yaşındaki neşe dolu bir çocuğun oyun oynamadan moral bozukluğu içinde öylece beklemeye başladım teneffüsün bitmesini...
derken yanıma sınıfımda olan bir kız geldi, bu kız çelimsiz, zayıf, esmer ve bir o kadar ezilmiş bir kızdı: Ayşe...
yanıma oturdu sessizce...
şaşırdım...
"ne işin var burda? sen de gitsene onların yanına! " dedim.
inanılmaz bir karşılık verdi parlak gözlerini gözlerime sevgiyle bakarak:
-hayır! ben senin yanında olacağım, oynamıycam onlarla!
dedim ki:
-sana da küserler, git onların yanına!
o çelimsiz kız bir kalkan olmuştu sanki:
-umrumda değil! küssünler, ben sana küsmiycem, ben seninleyim!
o anda donup kalmıştım, ne diyeceğimi bilemedim, içimde öylesine bir sevgi büyüdü ki ona karşı anlatamam...
o çelimsiz, zayıf kız gözümde cesaret dolu bir aslan olmuştu sanki... düşünsenize 10 yaşındaki bir kız, benim için tüm sınıfa karşı gelmiş, boyun eğmemişti ve o, benim dostluğumu seçmişti...
o gün Ayşe benim en yakın dostum olmuştu... dost kelimesinin anlamı onunla şekillenmişti beynimde ve yüreğimde... o, benim için dosttan da öteydi belki de...
sonra ne mi oldu
sonrasında Ayşe den böyle bir şey beklemeyen sınıfın tüm kızları o, kıskanç, sözde lider kıza karşı geldi ve hepsi bizden yana oldu... yalnız kalan, terk edilen taraf o, kıskanç kız oldu... eeee mecbur o da kurtuluşu bize yaklaşmakta buldu
belki Ayşe, bu olayı hatırlamıyordur bile... ama benim için o kadar güzel bir anı olarak kaldı ki içimde, hafızamda silinmeyecek bir yer edindi...
dost kelimesinin anlamını bana kazandıran yürekli, cesur arkadaşım Ayşe!
asla unutulmayacaksın!
ancak hemen hemen ilkokulda herkesin başına gelebileceklerden benim de başıma gelmişti...
ilkokul 4.sınıftaydım, sınıfta tek öğretmen kızı bendim diğer arkadaşlarımın maddi durumları çok kötüydü, böyle içinekapanık, sessiz arkadaşlarımın içinde birisi vardı ki bu zamana kadar sınıfın çalışkanı ve öğretmeninin gözdesi olduğundan dolayı sınıfın lideri olmuş, herkese her dediğini yaptıran bir güç hâline gelmiş bir kızdı bu.
sakın "küçücük bir kız bu, ne liderliği, ne emir altına alma güdüsü olur mu hiç!? " demeyin, gerçekten böyle şeyler var...
ben yeni bir öğrenciydim, çalışkandım da ve de öğretmenin sevgisini kolay kazanmıştım, beni kendisine rakip gördü... her dediğini yaptıran bir kız olduğundan dolayı bana da emirler yağdırmaya başlamıştı ki bende bunlara boyun eğecek göz olmadığından dolayı
tabii ki zıtlaştım... "vay sen misin bana karşı gelen!" dedi ve herkesi bana karşı küstürdü...
evet, herkesi, kime baksam kafasını çeviriyor, kiminle konuşmaya çalışsam yüzüme bile bakmıyordu... oyunlarına da almıyorlardı tabii...
sadece erkekler küsmemişti ama bende moral sıfırdı...
okul bahçesinde bir yerde tek başıma oturdum ve 10 yaşındaki neşe dolu bir çocuğun oyun oynamadan moral bozukluğu içinde öylece beklemeye başladım teneffüsün bitmesini...
derken yanıma sınıfımda olan bir kız geldi, bu kız çelimsiz, zayıf, esmer ve bir o kadar ezilmiş bir kızdı: Ayşe...
yanıma oturdu sessizce...
şaşırdım...
"ne işin var burda? sen de gitsene onların yanına! " dedim.
inanılmaz bir karşılık verdi parlak gözlerini gözlerime sevgiyle bakarak:
-hayır! ben senin yanında olacağım, oynamıycam onlarla!
dedim ki:
-sana da küserler, git onların yanına!
o çelimsiz kız bir kalkan olmuştu sanki:
-umrumda değil! küssünler, ben sana küsmiycem, ben seninleyim!
o anda donup kalmıştım, ne diyeceğimi bilemedim, içimde öylesine bir sevgi büyüdü ki ona karşı anlatamam...
o çelimsiz, zayıf kız gözümde cesaret dolu bir aslan olmuştu sanki... düşünsenize 10 yaşındaki bir kız, benim için tüm sınıfa karşı gelmiş, boyun eğmemişti ve o, benim dostluğumu seçmişti...
o gün Ayşe benim en yakın dostum olmuştu... dost kelimesinin anlamı onunla şekillenmişti beynimde ve yüreğimde... o, benim için dosttan da öteydi belki de...
sonra ne mi oldu
sonrasında Ayşe den böyle bir şey beklemeyen sınıfın tüm kızları o, kıskanç, sözde lider kıza karşı geldi ve hepsi bizden yana oldu... yalnız kalan, terk edilen taraf o, kıskanç kız oldu... eeee mecbur o da kurtuluşu bize yaklaşmakta buldu
belki Ayşe, bu olayı hatırlamıyordur bile... ama benim için o kadar güzel bir anı olarak kaldı ki içimde, hafızamda silinmeyecek bir yer edindi...
dost kelimesinin anlamını bana kazandıran yürekli, cesur arkadaşım Ayşe!
asla unutulmayacaksın!
