Düşmanım bile yaşamasın!!
Nasıl anlatsam nerden başlasam bilmiyorum ama 25 yıllık yaşamımda en kötü zamanlarımdı.Nese sözü uzatmayayım,20 yaşında idim ve üniversite sınavına girmeme 2 ay vardı.İşi gereği şehir dışında çalışıyodu canım babam ve hiç bi rahatsızlığı yoktu.09.10.2006 tarihinde pazartesi günü akşam ben ders çalışırken oda da,birden bir telefon çaldı ve yabancı bi ses karşıladı abimin numarasından beni.O an çok kötü hissettim kendimi ve bişeler dedikten snra babamın hakkın rahmetine kavuştuğunu söledi.Ben o an ne yaşadığımı anlayamadım,çünkü 2,3 saat önce babacığımla konuşmuştuk ve herşey yolundaydı.Saat 23 sularında yanında çalışan adam öle söleyince birden babam diye çığlık atmışım.Anneciğim geçici bi yüz felci geçirdi.Sonrasında zaten bilinç kaybı falan hatırlananlar sadece serumlar ve sakinleştirici iğneler...Babam bir doktor yüzünden hayatını kaybetti ve o doktor ne babamı ne benim o en güzel yıllarımı geri getirmeyecek asla.O psikiloji ile sınavım da yanmıştı ve ben hayata küs yaşadım bir süre.Sınav, üniversite herşey boştu benm için.Ben ve ailem doktorlardan nefret eder hale gelmiştik ve gördüğümz yerde nefretimizi dile getiriyoduk diğerlerinn suçu olmamasına rağmen.Taa ki 3 yıl öncesine kadar nefretim sürdü. Sonra eşim çıktı karşıma ve yine bir hastanede karşılaşmıştık onunla.Sonra sevdik istedik ve ben bir DOKTOR ile evliyim ve eşimi çooook ama çok seviyorum o gerçek bir doktor.Hastaları ailesi gibidir onun.Ne tuhaf değil mi??Hayat gerçekten sürprizlerle dolu ve ne getireceğini bilemiyo insan.Ne verirse hayırlısını versin.Ama şuan içimde kalan bi tek şey var o da üniversitedir.Şuan aöf okuyorum ama istediğim bu değildi.Neyse ben okul konusuna girersem çıkamam içimde uhde olarak kaldığı için yaradır benim için.Sizi sıktığım için üzgnüm melekler ama hayatımda yaşadığım en kötü anı paylaşmak istedim..
