EN İYİSİ ARKADAŞ KALALIM...(ağlamak ıcın bire bir)
Biz En İyisi...
"arkadaş kalalım."
İşte yine o! O klasik, söyledikçe tükenmeyen, yazdıkça bitmeyen, konuştukça
sonlanmayan söz; "arkadaş kalmak". Biten bir ilişki için değil, başlamamış
bir ilişki için söyleniyor bu kez. Ama, sonuçları açısından farklı olduğu
söylenemez. Her durumda, "Hayır" kelimesinin kibar bir karşılığı oluyor.
Hayır! Seninle olmaz! Artık olmaz! Hiç olmaz!
"Lütfen üzülme! Niye üzüldün ki şimdi?"
Niye mi üzüldüm? Hiiç, bakır üretimimiz azalmış bu yıl, aklıma geldi birden
ona üzüldüm. Başka neye üzülebilirim ki? Senin bir başkası için güleceğine,
bir başkası için üzüleceğine ve bir başkasıyla sevişeceğine üzülüyorum.
Benimle bunları hiç yapmayacak olmana
üzülüyorum. Beni, gelecekte hayatına girecek erkeğe tercih etmemiş olmana
üzülüyorum. Bir başkasını, kendin için daha iyi bulmuş olmana üzülüyorum.
Sana hiç sarılamayacak olmama üzülüyorum. Seninle yaşayamadıklarımız beni
üzen. Yaşayabileceklerimiz. Yapabileceklerimiz. Ve tüm bunları, yani
hayalini benim kurduğum şeyleri şu an senden haberdar bile olmayan biriyle
gelecekte yapacağını bilmek. O birinin gelip benim kurduğum hayalleri
sahipleneceğini, yaşayacağını bilmek. Bir süre sonra senin için arada bir
hatırlanıp aranacak kişi haline geleceğimi, en mutlu anlarında beni aklına
bile getirmeyeceğini bilmek. O anlarında yanında olamayacağımı, sana
sarılıp saçlarını okşayamayacağımı, en önemlisi o mutlu anları yaşatan
kişinin ben olamayacağımı bilmek.Daha ne deemi istiyorsun? Neye üzülüyor
olabilirim?
"... ama bir de şöyle düşün, dost olarak da pek çok şeyi paylaşabiliriz."
Doğru! Paylaşabiliriz elbette, ama sadece "pek çok şeyi". Her şeyi değil.
Oysa ki ben her şeyi paylaşmak istiyorum seninle, hiçbir şey eksik kalmasın
istiyorum, yaşanacak ne varsa yaşamak istiyorum, çünkü sen buna değecek
birisin.Tüm bunları yaşamak için seçtiğim çok özel birisin sen. Dostum
değil, sevgilim,eşim, hayatımı paylaşacağım kişi olmalıydın. Canım sıkkın
olduğunda kucağına kıvrılabileceğim, beni avutmasını isteyebileceğim,
neşeli olduğumda keyifle sarılacağım ve uzun uzun öpeceğim, elinden tutup
başka kimse yokmuş gibi şehirde sonsuza dek dolanacağım ve şehvetle
sevişeceğim kişi olmalıydın. Dostunla yapamazsın bunları. Dostunla ne
yaparsın biliyor musun? Uzun uzun konuşursun. Bazen sevgiline bile
anlatmayacağın şeyleri anlatırsın. Canın sıkkın olduğu zaman şımartılmayı
da istersin, hafif iltifatlar almayı da, hatta belki arkadaşça flört etmeyi
dahi,ama hepsi o kadar.Tüm bunlar, diğeriyle karşılaştırıldığında çok
zavallı bir teselli oluyor. Dostunla konuşursun. Arkadaşlarını anlatırsın.
Hayatındaki diğer erkekleri anlatırsın. Seni nasıl üzdüklerini, nasıl
sevindirdiklerini... Ve o dostun, arkadaş kalamamışsa seninle, yani
yüreğinin derinliklerinde bir yerde hala seviyorsa seni, tarif edilemez
bir acıyla dinler sadece. Diyecek bir şey de bulamaz. Senin nasıl ciğeri
beş para etmez serserilerle birlikte olduğunu, niye o kişiyi sana tercih
ettiğini, seni nasıl mutlu edebileceğini düşünür durur. O yüzden ileride
sevgililerinle, yani gelip hayallerimi çalacak hırsızlarla yaşayacağın
problemleri anlatırken bana, gözlerimde sessiz bir isyan görürsen şaşırma.
Ve bil ki, hala dostum değilsin sen benim. Hala sevgilimsin. Öpemediğim,
sarılamadığım ve dokunamadığım sevgilim. Hala içimde bir yerde yaşıyorsun
demek ki. Ve hep
orada kalacak bir kısmın... Yaşanamayanlar listesinde ömrümün sonuna dek
duracaksın. Liste çok kabarık... Ama sen en üstte olacaksın, ta ki senden
sonra biri çıkıp aynı acıları yaşatana kadar.
"... seninle konuşmak çok hoş, üstelik eğlencelisin de, ama..."
Ama bir şekilde olmuyor işte. Bir şekilde sana uygun değilim. Seni
güldürebilirim, şımartabilirim, kendini iyi hissetmeni sağlayabilirim,
hatta "fazla ileri gitmeden" flört bile edebilirim, ama sana asla
dokunamam. Buna izin vermezsin. Sana bir şekilde daha uygun ve seni illa ki
daha çok üzebilecek birini bekliyorsun, biliyorum. Erkekler de kadınlar da
hiçbir zaman kendilerine uygun birileriyle beraber olmaz çünkü. Mutlu
olabileceğini hissettiği ilişkiden kaçar. Kendisini daha fazla üzebilecek
birini bekliyordur çünkü. Ona daha fazla acı yaşatacak, kaprislerini
çekmeyecek, ağlatacak birini. Biliyorum, çünkü ben de öyleyim. Şimdiye
kadar bana uygun ilişkilerden kaçıp beni daha çok üzeceklere yönelmedim mi
sanıyorsun. Şu nefret ettiğim, "arkadaş kalalım" lafını benim bile
söylediğim oldu. O yüzden anlıyorum seni. Bu üzülmemi engellemiyor. Bir
yanımın senden nefret etmesini de. Ama anlıyorum işte. Allah kahretsin ki,
anlıyorum.Anlamasam belki daha kolay olacaktı.
"...yani..."
Arkadaş kalalım.
Biliyorum, ama biz en iyisi arkadaş kalmayalım. Sen arkadaşım olarak kal
istersen, ama ben bir yönümle hep seveceğim seni. Seninle yaşanamamış bir
sürü şeyim var çünkü. O şeyleri yaşamadan seni unutmam mümkün değil işte.
İşin komiği ne biliyor musun? Tüm bunları yaşamış olsaydık, belki de
"Evet." diyecektim sana ve bunda samimi olacaktım. Çünkü hayallerimi
tüketmiş, çoğunun sadece hayal olduğunu anlamış olacaktım. Ama bunları
yaşayamadan "Evet" dememi bekleme benden. Hiç aklımdan çıkmayacaklar
çünkü. Hep içimde yaşayacaklar. Gerçeğinden daha güzel olarak hem de.
Onları tüketmeden seninle arkadaş olamam ki...
Yine de "Evet." diyorum sana. Seni tamamen kaybetmeyi göze alamıyorum
çünkü. Sonunda daha kötü olacak, biliyorum. Seni sevmiyormuş gibi yapmak
rollerin en zoru, ama deneyeceğim. En azından gittiği yere kadar.
Hayatımdan çıkmanı istemiyorum çünkü. Bir gün "Evet" diyebileceğinin
umudunu yitirmek istemiyorum. Bu yüzden, ben daha fazla rol yapamaz
olduğumda, beni çok suçlama. Seni sonsuza dek yitirmek istemiyordum çünkü.
Bir şekilde yanımda olmanı istiyordum. O zavallı teselliyi kabullenmeye
çalışmak, senin başka kişilere yaşayacağın acılara, sevinçlere katlanmak
ve seni umarsızca sevmek...
Kızma bana. Birgün daha fazla rol yapamayacağım çünkü, biliyorum. O gün
geldiğinde, suçlama beni yeter. Elimden geleni yaptım çünkü...
SENİ SEVİYORUM..
"arkadaş kalalım."
İşte yine o! O klasik, söyledikçe tükenmeyen, yazdıkça bitmeyen, konuştukça
sonlanmayan söz; "arkadaş kalmak". Biten bir ilişki için değil, başlamamış
bir ilişki için söyleniyor bu kez. Ama, sonuçları açısından farklı olduğu
söylenemez. Her durumda, "Hayır" kelimesinin kibar bir karşılığı oluyor.
Hayır! Seninle olmaz! Artık olmaz! Hiç olmaz!
"Lütfen üzülme! Niye üzüldün ki şimdi?"
Niye mi üzüldüm? Hiiç, bakır üretimimiz azalmış bu yıl, aklıma geldi birden
ona üzüldüm. Başka neye üzülebilirim ki? Senin bir başkası için güleceğine,
bir başkası için üzüleceğine ve bir başkasıyla sevişeceğine üzülüyorum.
Benimle bunları hiç yapmayacak olmana
üzülüyorum. Beni, gelecekte hayatına girecek erkeğe tercih etmemiş olmana
üzülüyorum. Bir başkasını, kendin için daha iyi bulmuş olmana üzülüyorum.
Sana hiç sarılamayacak olmama üzülüyorum. Seninle yaşayamadıklarımız beni
üzen. Yaşayabileceklerimiz. Yapabileceklerimiz. Ve tüm bunları, yani
hayalini benim kurduğum şeyleri şu an senden haberdar bile olmayan biriyle
gelecekte yapacağını bilmek. O birinin gelip benim kurduğum hayalleri
sahipleneceğini, yaşayacağını bilmek. Bir süre sonra senin için arada bir
hatırlanıp aranacak kişi haline geleceğimi, en mutlu anlarında beni aklına
bile getirmeyeceğini bilmek. O anlarında yanında olamayacağımı, sana
sarılıp saçlarını okşayamayacağımı, en önemlisi o mutlu anları yaşatan
kişinin ben olamayacağımı bilmek.Daha ne deemi istiyorsun? Neye üzülüyor
olabilirim?
"... ama bir de şöyle düşün, dost olarak da pek çok şeyi paylaşabiliriz."
Doğru! Paylaşabiliriz elbette, ama sadece "pek çok şeyi". Her şeyi değil.
Oysa ki ben her şeyi paylaşmak istiyorum seninle, hiçbir şey eksik kalmasın
istiyorum, yaşanacak ne varsa yaşamak istiyorum, çünkü sen buna değecek
birisin.Tüm bunları yaşamak için seçtiğim çok özel birisin sen. Dostum
değil, sevgilim,eşim, hayatımı paylaşacağım kişi olmalıydın. Canım sıkkın
olduğunda kucağına kıvrılabileceğim, beni avutmasını isteyebileceğim,
neşeli olduğumda keyifle sarılacağım ve uzun uzun öpeceğim, elinden tutup
başka kimse yokmuş gibi şehirde sonsuza dek dolanacağım ve şehvetle
sevişeceğim kişi olmalıydın. Dostunla yapamazsın bunları. Dostunla ne
yaparsın biliyor musun? Uzun uzun konuşursun. Bazen sevgiline bile
anlatmayacağın şeyleri anlatırsın. Canın sıkkın olduğu zaman şımartılmayı
da istersin, hafif iltifatlar almayı da, hatta belki arkadaşça flört etmeyi
dahi,ama hepsi o kadar.Tüm bunlar, diğeriyle karşılaştırıldığında çok
zavallı bir teselli oluyor. Dostunla konuşursun. Arkadaşlarını anlatırsın.
Hayatındaki diğer erkekleri anlatırsın. Seni nasıl üzdüklerini, nasıl
sevindirdiklerini... Ve o dostun, arkadaş kalamamışsa seninle, yani
yüreğinin derinliklerinde bir yerde hala seviyorsa seni, tarif edilemez
bir acıyla dinler sadece. Diyecek bir şey de bulamaz. Senin nasıl ciğeri
beş para etmez serserilerle birlikte olduğunu, niye o kişiyi sana tercih
ettiğini, seni nasıl mutlu edebileceğini düşünür durur. O yüzden ileride
sevgililerinle, yani gelip hayallerimi çalacak hırsızlarla yaşayacağın
problemleri anlatırken bana, gözlerimde sessiz bir isyan görürsen şaşırma.
Ve bil ki, hala dostum değilsin sen benim. Hala sevgilimsin. Öpemediğim,
sarılamadığım ve dokunamadığım sevgilim. Hala içimde bir yerde yaşıyorsun
demek ki. Ve hep
orada kalacak bir kısmın... Yaşanamayanlar listesinde ömrümün sonuna dek
duracaksın. Liste çok kabarık... Ama sen en üstte olacaksın, ta ki senden
sonra biri çıkıp aynı acıları yaşatana kadar.
"... seninle konuşmak çok hoş, üstelik eğlencelisin de, ama..."
Ama bir şekilde olmuyor işte. Bir şekilde sana uygun değilim. Seni
güldürebilirim, şımartabilirim, kendini iyi hissetmeni sağlayabilirim,
hatta "fazla ileri gitmeden" flört bile edebilirim, ama sana asla
dokunamam. Buna izin vermezsin. Sana bir şekilde daha uygun ve seni illa ki
daha çok üzebilecek birini bekliyorsun, biliyorum. Erkekler de kadınlar da
hiçbir zaman kendilerine uygun birileriyle beraber olmaz çünkü. Mutlu
olabileceğini hissettiği ilişkiden kaçar. Kendisini daha fazla üzebilecek
birini bekliyordur çünkü. Ona daha fazla acı yaşatacak, kaprislerini
çekmeyecek, ağlatacak birini. Biliyorum, çünkü ben de öyleyim. Şimdiye
kadar bana uygun ilişkilerden kaçıp beni daha çok üzeceklere yönelmedim mi
sanıyorsun. Şu nefret ettiğim, "arkadaş kalalım" lafını benim bile
söylediğim oldu. O yüzden anlıyorum seni. Bu üzülmemi engellemiyor. Bir
yanımın senden nefret etmesini de. Ama anlıyorum işte. Allah kahretsin ki,
anlıyorum.Anlamasam belki daha kolay olacaktı.
"...yani..."
Arkadaş kalalım.
Biliyorum, ama biz en iyisi arkadaş kalmayalım. Sen arkadaşım olarak kal
istersen, ama ben bir yönümle hep seveceğim seni. Seninle yaşanamamış bir
sürü şeyim var çünkü. O şeyleri yaşamadan seni unutmam mümkün değil işte.
İşin komiği ne biliyor musun? Tüm bunları yaşamış olsaydık, belki de
"Evet." diyecektim sana ve bunda samimi olacaktım. Çünkü hayallerimi
tüketmiş, çoğunun sadece hayal olduğunu anlamış olacaktım. Ama bunları
yaşayamadan "Evet" dememi bekleme benden. Hiç aklımdan çıkmayacaklar
çünkü. Hep içimde yaşayacaklar. Gerçeğinden daha güzel olarak hem de.
Onları tüketmeden seninle arkadaş olamam ki...
Yine de "Evet." diyorum sana. Seni tamamen kaybetmeyi göze alamıyorum
çünkü. Sonunda daha kötü olacak, biliyorum. Seni sevmiyormuş gibi yapmak
rollerin en zoru, ama deneyeceğim. En azından gittiği yere kadar.
Hayatımdan çıkmanı istemiyorum çünkü. Bir gün "Evet" diyebileceğinin
umudunu yitirmek istemiyorum. Bu yüzden, ben daha fazla rol yapamaz
olduğumda, beni çok suçlama. Seni sonsuza dek yitirmek istemiyordum çünkü.
Bir şekilde yanımda olmanı istiyordum. O zavallı teselliyi kabullenmeye
çalışmak, senin başka kişilere yaşayacağın acılara, sevinçlere katlanmak
ve seni umarsızca sevmek...
Kızma bana. Birgün daha fazla rol yapamayacağım çünkü, biliyorum. O gün
geldiğinde, suçlama beni yeter. Elimden geleni yaptım çünkü...
SENİ SEVİYORUM..
