Eylun şahıt gülüşüne
Düş kırıklarına sahip çıkmanın hikayesi benimki…
Umudu vuslata iliklemeden sevmenin,soluksuz kalma pahasına ötelerden tüten özlemi, içine çekmenin ve yaralara zaman basmanın hikayesi…
Dağınık yalnızlığımı topladım gecelerde. Gözlerinin sıcağı, gülüşünün ışığıyla bir düş kurdum kendime. Düşler geceyi bekler, gece melal örter düşler(im)e. Kalbimin fısıltısı, ismindir gecelerde. Düşlerimin gerçeğe kapanan yüzü! İsmini kimler söyler gündüzlerde?
İşte…Gülüşünün beni; sana, yine sana, hep sana sürgün ettiği, bir dem bu dem.İstanbul’da bir çınar dibinde, ikindi vakti , dem kokusu,kalabalık şehrin içinden süzülüp gelen nihavent bir melodi ‘kimseye etmem şikayet’ … söylüyor halimi. Bütün düşler yerde. İnceldiği yerden kopan yapraklardan öğrendim düşlerimi inceldikleri yerde bırakmayı. Düştüler ıslak kaldırımlarda. Düş kırıklarına sahip çıkmanın hikayesi değil mi benimkisi? Gülüşüne kaparım gözlerimi ve toplarım kırık dökük ne varsa. Yalnızlığın hüznü ile hüznün tenhalığında, tenhanın sessizliğini aydınlatıyorsa; seni ,bu şehri ,aşkı ve hüznü vazgeçilmez kılıyorsa gülüşün, sevda yürekte bir kor olsun…Ve ben gülüşünle tutsaksam; sevdan kalbimde tutsak bir sır olsun.
Nedir bir gülüşün bedeli? Esaretle mi, özgürlükle mi ödemeli? Eylülde hep seni mi söylemeli, nisanı senin için mi beklemeli?
Gülüşüne şahit olmuşken eylül, seni sevmekten başka kalpten ne gelir? Bundandır kalemin hep seni söylemesi,senden söylemesi sana söylemesi…
Yığın yığın hatıralar içinden bir an…Gülüşünün gözlerime saklandığı o an…Zaman o ‘an’ da, sen bende,ben bir gülüşün esaretinde kaldık… Kalbimden nasıl çıksın gülüşün, kapasam gözlerimi sanki içimdesin.. Gülüşün bu şehri vazgeçilmez kılar ve zamanın ortasına salar ben(siz)liğimi. Bir gülüşünle susmuştu tik taklar.. Durulmuştu hırçın esen rüzgar. Yıldızlar gecenin kuytusuna kaçmıştı. Korkular terk etmişti kalbimi.
Eylül şahit gülüşüne ve seni, gülüşünle sevdiğime
Umudu vuslata iliklemeden sevmenin,soluksuz kalma pahasına ötelerden tüten özlemi, içine çekmenin ve yaralara zaman basmanın hikayesi…
Dağınık yalnızlığımı topladım gecelerde. Gözlerinin sıcağı, gülüşünün ışığıyla bir düş kurdum kendime. Düşler geceyi bekler, gece melal örter düşler(im)e. Kalbimin fısıltısı, ismindir gecelerde. Düşlerimin gerçeğe kapanan yüzü! İsmini kimler söyler gündüzlerde?
İşte…Gülüşünün beni; sana, yine sana, hep sana sürgün ettiği, bir dem bu dem.İstanbul’da bir çınar dibinde, ikindi vakti , dem kokusu,kalabalık şehrin içinden süzülüp gelen nihavent bir melodi ‘kimseye etmem şikayet’ … söylüyor halimi. Bütün düşler yerde. İnceldiği yerden kopan yapraklardan öğrendim düşlerimi inceldikleri yerde bırakmayı. Düştüler ıslak kaldırımlarda. Düş kırıklarına sahip çıkmanın hikayesi değil mi benimkisi? Gülüşüne kaparım gözlerimi ve toplarım kırık dökük ne varsa. Yalnızlığın hüznü ile hüznün tenhalığında, tenhanın sessizliğini aydınlatıyorsa; seni ,bu şehri ,aşkı ve hüznü vazgeçilmez kılıyorsa gülüşün, sevda yürekte bir kor olsun…Ve ben gülüşünle tutsaksam; sevdan kalbimde tutsak bir sır olsun.
Nedir bir gülüşün bedeli? Esaretle mi, özgürlükle mi ödemeli? Eylülde hep seni mi söylemeli, nisanı senin için mi beklemeli?
Gülüşüne şahit olmuşken eylül, seni sevmekten başka kalpten ne gelir? Bundandır kalemin hep seni söylemesi,senden söylemesi sana söylemesi…
Yığın yığın hatıralar içinden bir an…Gülüşünün gözlerime saklandığı o an…Zaman o ‘an’ da, sen bende,ben bir gülüşün esaretinde kaldık… Kalbimden nasıl çıksın gülüşün, kapasam gözlerimi sanki içimdesin.. Gülüşün bu şehri vazgeçilmez kılar ve zamanın ortasına salar ben(siz)liğimi. Bir gülüşünle susmuştu tik taklar.. Durulmuştu hırçın esen rüzgar. Yıldızlar gecenin kuytusuna kaçmıştı. Korkular terk etmişti kalbimi.
Eylül şahit gülüşüne ve seni, gülüşünle sevdiğime
