M
Misafir
Forum Okuru
gece
Ağlıyordum hergün gündoğumandan önce yoksa doğumlarda mı acıydı benim için ölümler kadar.Neyin karanlığının içine hapsedilmiştim buaralar bilmiyorum, yoksa bir karanlığa hapsedilmeyi yeğleyecek kadar boşluktamıydım.
Ağlıyordum sevdiğim için ama bundan ne sevdiğimin haberi vardı nede sevmediğimin.Gözyaşlarım herakşam yastığımın dokularına yavaş yavaş işliyordu acımın kalbime işlediği gibi sinsice.Yastıkta kalan ıslaklık ertesi gün kurusada yüreğimdeki acı ertesi gün silinip gitmiyordu.
Ağlıyordum karanlığın kucağında hernekadar soğuk ve sevgisiz olsada.Aydınlık kör ediyordu beni bu yüzden acı çekiyordum geceleri.Karanlıkta herşeyi daha iyi görüyor daha iyi düşünüyordum sanki.Dısarının durgunlugu,hareketsizliği bana bu hayatın benim yalnızca benim oldugunu hatırlatıyordu.Hayatın benim olduğunu hissetmek hiç de iyi gelmiyordu; bu hayatı paylaşmak istediğim tek kişinin bu hayatta benle mutlu olamayacağına karar vermişken.Aydınlığın aldatıcılında bişeyler bulmaktan daha zor oluyordu karanlığın gerçekliğinde bişeyler aramak.Her bulduğum bir kez daha karartıyordu beni ve her seçtiğim bir kez daha arttırıyordu aydınlığa karşı olan engellerimi.
Engellerdi beni bu hayata küstüren;yalancı aydınlığa yüz çevirtmeyen.Dur gitme benim mutluluğum için mutsuz ol diyemiyordum artık hayatıma,canıma.Canım beni taşımaktan bıkmıştı artık canın cıksın dıyordu adeta.Ben hala sen benim canımsın ne olursa olsun yanındayım diyordum.Küfür mü ediyordum ona?Ömür boyu hapis cezasımı yazıyordum?O benim canımdı saçmalama ben sundum kendimi sana ister mutlu et ister mutsuz diyordu.Ben canıma kıyamıyordum çünkü canımı çok seviyordum ve ondan tatlısıda yoktu bu hayatta.
Ağlıyordum güneş doğarken aydınlanıyordu dünyam artık gerçekleri çok daha az görecektim.Güldüm bianda güneş dogarken karşı pencereye vuran gölgeme.İşte böleydi aydınlık gölgelerimizle yaşatıp kendimizin farkına vardırmıyordu;karanlıkta beni hisedemiyordum adeta.Dışardan vuran karanlıkla içimdeki aydınlığı kesfediyordum adeta.
Ağlıyordum sevdiğim için ama bundan ne sevdiğimin haberi vardı nede sevmediğimin.Gözyaşlarım herakşam yastığımın dokularına yavaş yavaş işliyordu acımın kalbime işlediği gibi sinsice.Yastıkta kalan ıslaklık ertesi gün kurusada yüreğimdeki acı ertesi gün silinip gitmiyordu.
Ağlıyordum karanlığın kucağında hernekadar soğuk ve sevgisiz olsada.Aydınlık kör ediyordu beni bu yüzden acı çekiyordum geceleri.Karanlıkta herşeyi daha iyi görüyor daha iyi düşünüyordum sanki.Dısarının durgunlugu,hareketsizliği bana bu hayatın benim yalnızca benim oldugunu hatırlatıyordu.Hayatın benim olduğunu hissetmek hiç de iyi gelmiyordu; bu hayatı paylaşmak istediğim tek kişinin bu hayatta benle mutlu olamayacağına karar vermişken.Aydınlığın aldatıcılında bişeyler bulmaktan daha zor oluyordu karanlığın gerçekliğinde bişeyler aramak.Her bulduğum bir kez daha karartıyordu beni ve her seçtiğim bir kez daha arttırıyordu aydınlığa karşı olan engellerimi.
Engellerdi beni bu hayata küstüren;yalancı aydınlığa yüz çevirtmeyen.Dur gitme benim mutluluğum için mutsuz ol diyemiyordum artık hayatıma,canıma.Canım beni taşımaktan bıkmıştı artık canın cıksın dıyordu adeta.Ben hala sen benim canımsın ne olursa olsun yanındayım diyordum.Küfür mü ediyordum ona?Ömür boyu hapis cezasımı yazıyordum?O benim canımdı saçmalama ben sundum kendimi sana ister mutlu et ister mutsuz diyordu.Ben canıma kıyamıyordum çünkü canımı çok seviyordum ve ondan tatlısıda yoktu bu hayatta.
Ağlıyordum güneş doğarken aydınlanıyordu dünyam artık gerçekleri çok daha az görecektim.Güldüm bianda güneş dogarken karşı pencereye vuran gölgeme.İşte böleydi aydınlık gölgelerimizle yaşatıp kendimizin farkına vardırmıyordu;karanlıkta beni hisedemiyordum adeta.Dışardan vuran karanlıkla içimdeki aydınlığı kesfediyordum adeta.
