Gitmek mi kalmak mı ?
Erkek yada kadından farketmez sevgili,den Gitmek çok mu zor?
Kalmak mı gitmek mi daha zor sevgiliden?
Bir gün gelip de bir karar vermek gerektiğinde, arada kalındığında, gitmek ve kalmak birbirine bu kadar yakın ve uzak olduğunda saat dursun ister insan. Herşey donsun..!
Hatta o an hiç yaşanmıyor olsun…
Sevdiğinden gitmek zorunda olmak canımızı çok yakıyor. İstemeye istemeye gitmek zorunda olmak. Bazen en kolay olan yol yerinden kalkıp, kapıyı açıp, çekip gitmek gibi görünse de, o kadar kolay değil bu kararı vermek aslında. Beyinden geçen tüm yaşanmışlıklar karşında durupta ‘hey sen…! Nereye gittiğini sanıyorsun…?!?’ dediğinde, çakılıp kalabiliyorsun.
Gitmek… herşeyi geride bırakıp, tüm dokunuşları, tüm kokuları, tüm belgeleri orada öylece bırakıp, vazgeçmek. Gitmek yenilmek mi acılara… Ya kalmak, kalmak mı daha büyük yenilgi acaba gururuna…?
Sadece sende kalanlar ile avunabilmeyi denemek adil mi..?
Uzun uzun düşündükten sonra kalmaya karar verdiğinde, kemirenlerden kurtulamadığını fark etmek en acısı. Kalmak ile hata ettiğimizi anladığımızda hissettiklerimiz, bir daha asla gidemeyeceğimizden korkmamıza sebep oluyor. Daha önce cesaret edilememişin yabancılığı bu.
Gitmek her zaman daha büyük cesaret gerektiriyor gibi görünse bile… Ben kalmanın daha zor olan olduğunu düşünüyorum… Gitme fikrini akla sokan her ne ise, onunla yaşamayı da kabul etmiş oluyoruz kaldığımız zaman.
Kalmak göğüslemek demek inanmadıklarını, boyun eğmek demek acıtanlara, cesaret edememek demek bazen…
Korkmak belki…!
Ya gitmek.. o da çok zor değil mi…?
Gitmek ve bir daha asla geri dönmemek var, dönememek. Döndüğünde bıraktıklarını yerinde bulamamak.
‘Ben onsuz da yaşarım’ diyen dil, onu özleyen gözyaşlarını tattığında kalbe bir bıcak saplanır.
Artık dönülesi olmayan ise sevilen, hiç çıkmamış olmayı diler insan o kapıdan. Hiç vermemiş olmayı o kararı…
Kaldığımızda da …. gittiğimizde de çekeriz acıyı..
Bizde kalanlar ve bizden gidenlerden çektiğimizden daha fazla değil ama…
Kalmak mı gitmek mi daha zor sevgiliden?
Bir gün gelip de bir karar vermek gerektiğinde, arada kalındığında, gitmek ve kalmak birbirine bu kadar yakın ve uzak olduğunda saat dursun ister insan. Herşey donsun..!
Hatta o an hiç yaşanmıyor olsun…
Sevdiğinden gitmek zorunda olmak canımızı çok yakıyor. İstemeye istemeye gitmek zorunda olmak. Bazen en kolay olan yol yerinden kalkıp, kapıyı açıp, çekip gitmek gibi görünse de, o kadar kolay değil bu kararı vermek aslında. Beyinden geçen tüm yaşanmışlıklar karşında durupta ‘hey sen…! Nereye gittiğini sanıyorsun…?!?’ dediğinde, çakılıp kalabiliyorsun.
Gitmek… herşeyi geride bırakıp, tüm dokunuşları, tüm kokuları, tüm belgeleri orada öylece bırakıp, vazgeçmek. Gitmek yenilmek mi acılara… Ya kalmak, kalmak mı daha büyük yenilgi acaba gururuna…?
Sadece sende kalanlar ile avunabilmeyi denemek adil mi..?
Uzun uzun düşündükten sonra kalmaya karar verdiğinde, kemirenlerden kurtulamadığını fark etmek en acısı. Kalmak ile hata ettiğimizi anladığımızda hissettiklerimiz, bir daha asla gidemeyeceğimizden korkmamıza sebep oluyor. Daha önce cesaret edilememişin yabancılığı bu.
Gitmek her zaman daha büyük cesaret gerektiriyor gibi görünse bile… Ben kalmanın daha zor olan olduğunu düşünüyorum… Gitme fikrini akla sokan her ne ise, onunla yaşamayı da kabul etmiş oluyoruz kaldığımız zaman.
Kalmak göğüslemek demek inanmadıklarını, boyun eğmek demek acıtanlara, cesaret edememek demek bazen…
Korkmak belki…!
Ya gitmek.. o da çok zor değil mi…?
Gitmek ve bir daha asla geri dönmemek var, dönememek. Döndüğünde bıraktıklarını yerinde bulamamak.
‘Ben onsuz da yaşarım’ diyen dil, onu özleyen gözyaşlarını tattığında kalbe bir bıcak saplanır.
Artık dönülesi olmayan ise sevilen, hiç çıkmamış olmayı diler insan o kapıdan. Hiç vermemiş olmayı o kararı…
Kaldığımızda da …. gittiğimizde de çekeriz acıyı..
Bizde kalanlar ve bizden gidenlerden çektiğimizden daha fazla değil ama…
