Gülün Açtıgı Yara

[destina_]

​

Bir gülün dikeni battı dün parmağıma
Ve hala gülümseyerek bakıyorum parmağımdaki küçük sıyrığa... ​

Kızamadım...
Çünkü gülün dikeni batmadan önce şükretmiştim;
"Ya Rabbim, ne kadar güzel yaratmışsın" demiştim. ​

Kızamadım...
Çünkü bir dakika önce güzel kokusunu sineme çekmiştim
Bakmaya kıyamamış hayran kalmıştım...
Çünkü batmadan önce onu yüreğime koymuş sevmiştim...
Dikenini unutmuş muydum?
Unutmuştum dikenini... ​

Unutmuştum işte....
Acıtmayayım diye dokunmaya çekindiğim gül,
İnce ve derin bir yara açmıştı parmağıma...
Gülümsedim yaraya da...
Süzülen iki damla kana da...
Çünkü o yarayı açan
Bakmaya kıyamadığım o güldü. ​

Sevdiklerimizin yüreğimizde açtıkları yaralarda aslında
o gülün açtığı yara gibi değilmiydi... İnce ve derin bir yara...
aslında çok önemsiz gibi görünsede her kımıldadığınız da
yüreğinizi inceden sızlatan bir yara... ​

Ama dostlarınız o yarayı açmadan önce siz muhabbet dolu
kokularını sineye çekmiştiniz, zaman, mekanı
ve kalbinizi paylaşmıştınız... Yarayı açmadan önce
siz onları kalbinize koymuştunuz...
kızabilirmiydiniz... Kızamazdınız elbet... ​

Sevdiklerimizin açtıkları yaralarda o gülün açtığı yara gibi
ince ve derin... Ama yarimiz o yarayı açmadan önce biz şükretmiştik.
Kokusunu sinemize çekmiş, bakmaya kıyamamıştık...
dikenini unutmuşmuyduk... Unutmuştuk tabi...
ama biz gülümsemeliyiz yaraya... Belki süzülen iki damla kanada...
gülümsemeliyiz işte....
Çünkü o yarayı açmadan önce biz onu kalbimize koymuştuk ve sevmiştik... ​

_alıntı​