Güzel Yazilar...
Olmasını istemediğin bir şey yaşadığında pişmanlık mı duyarsın yoksa sevinir misin diye sormuşlardı bir gün… O gün bunun anlamını bilmediğimden-çünkü yaşamamıştım böyle bir şey her şey istediğim gibi olduğundan belki de-bir cevap verememiştim…
Ama şimdi düşünüyorum da aslında pişmanlık duyuyorsun. Ama çok ama az duyuyorsun işte yeteri kadar. Daha sonra acı dolu günler başlıyor. Bazen ağlama krizleri… Derken hayattan kopuyorsun… Ama çevrendekileri üzmemek için de rol yapmaya başlıyorsun… Çevrendekiler senin iyi olduğunu düşünsün istiyorsun ama o pişmanlık her an seni çevreliyor…
Mutlu olamıyorsun. Ama mutluymuş gibi davranıyorsun… Yalnızken ağlıyorsun. Yalnızken onu düşlüyorsun… Onunla konuşuyor seni seviyorum diyorsun belki arada dön artık dayanamıyorum. Ama dönmüyor belki de dönemiyor…
Sonuçta yalnız kalıyorsun. Onsuz kalıyorsun. Sonra kendinden çevredekilerden bir kaçmaya başlıyorsun. Onun hayaliyle yaşamayı daha çok istiyorsun. Kendini hayattan soyutluyorsun. Onu düşünmek onun hayaliyle konuşmak sana iyi gelmeye başlıyor. Ya da sen öyle sanıyorsun…
Ama olmuyor işte… Yavaş yavaş benliğini yitiriyorsun. O sende saplantı halini alıyor. Onun hayaliyle yatıyor onun hayaliyle kalkıyor. Onun hayaliyle konuşuyor onunla yemek yiyor onunla geziyorsun. Belki sen mutlu oluyorsun. Ama ruhun buna dayanmamaya başlıyor. Ruhunu kaybediyorsun sonra…
Çevrendekiler bunun farkına vardığında çok geç oluyor. Sen bütün benliğini onun hayaliyle tüketmiş oluyorsun. Evet, sen mutlu oluyorsun. Ama aslında ruhun saplantılı bir ruha dönüşüyor…
Aradan günler geçiyor. Her şeyi anlamaya başlıyorsun… Ama ruhun bunu kabul etmiyor. Senin her şeyin o oluyor. Dedim ya ruhun saplantılı ruh oluyor. Kurtulmak istiyorsun ama yapamıyorsun. Çünkü çevrende eskiden var olan dostlarını bulamıyorsun. Ağlıyorsun sonra bol bol…
Önce birkaç damla sonra bir yağmur seli… Ağlıyorsun hem de çok fazla… Yalnızlıklar içinde kalıyorsun. Ve iyileşmek için çabalıyorsun. Senin iyi olma çabalarını fark eden dostların yine yanına gelmeye ve iyi olmana yardım ederler. Gün geçtikçe iyi olursun… Ama içinde ki pişmanlık hiç geçmez. Keşke yaşanmasaydı keşke olmasaydı dersin…
Günler sonra tekrar âşık olursun. Ama bu sefer geçen olan şeylerin olmamasına dikkat edersin… Ne de olsa ders almışsındır…
Ama şimdi düşünüyorum da aslında pişmanlık duyuyorsun. Ama çok ama az duyuyorsun işte yeteri kadar. Daha sonra acı dolu günler başlıyor. Bazen ağlama krizleri… Derken hayattan kopuyorsun… Ama çevrendekileri üzmemek için de rol yapmaya başlıyorsun… Çevrendekiler senin iyi olduğunu düşünsün istiyorsun ama o pişmanlık her an seni çevreliyor…
Mutlu olamıyorsun. Ama mutluymuş gibi davranıyorsun… Yalnızken ağlıyorsun. Yalnızken onu düşlüyorsun… Onunla konuşuyor seni seviyorum diyorsun belki arada dön artık dayanamıyorum. Ama dönmüyor belki de dönemiyor…
Sonuçta yalnız kalıyorsun. Onsuz kalıyorsun. Sonra kendinden çevredekilerden bir kaçmaya başlıyorsun. Onun hayaliyle yaşamayı daha çok istiyorsun. Kendini hayattan soyutluyorsun. Onu düşünmek onun hayaliyle konuşmak sana iyi gelmeye başlıyor. Ya da sen öyle sanıyorsun…
Ama olmuyor işte… Yavaş yavaş benliğini yitiriyorsun. O sende saplantı halini alıyor. Onun hayaliyle yatıyor onun hayaliyle kalkıyor. Onun hayaliyle konuşuyor onunla yemek yiyor onunla geziyorsun. Belki sen mutlu oluyorsun. Ama ruhun buna dayanmamaya başlıyor. Ruhunu kaybediyorsun sonra…
Çevrendekiler bunun farkına vardığında çok geç oluyor. Sen bütün benliğini onun hayaliyle tüketmiş oluyorsun. Evet, sen mutlu oluyorsun. Ama aslında ruhun saplantılı bir ruha dönüşüyor…
Aradan günler geçiyor. Her şeyi anlamaya başlıyorsun… Ama ruhun bunu kabul etmiyor. Senin her şeyin o oluyor. Dedim ya ruhun saplantılı ruh oluyor. Kurtulmak istiyorsun ama yapamıyorsun. Çünkü çevrende eskiden var olan dostlarını bulamıyorsun. Ağlıyorsun sonra bol bol…
Önce birkaç damla sonra bir yağmur seli… Ağlıyorsun hem de çok fazla… Yalnızlıklar içinde kalıyorsun. Ve iyileşmek için çabalıyorsun. Senin iyi olma çabalarını fark eden dostların yine yanına gelmeye ve iyi olmana yardım ederler. Gün geçtikçe iyi olursun… Ama içinde ki pişmanlık hiç geçmez. Keşke yaşanmasaydı keşke olmasaydı dersin…
Günler sonra tekrar âşık olursun. Ama bu sefer geçen olan şeylerin olmamasına dikkat edersin… Ne de olsa ders almışsındır…
