Hayatta kararlar birer kibrittir....
Adamın biri,
Bilge bir kral olmakla ün salmış olan kralın yanına gider.
Krala şunu sorar;
'Efendim söyleyin bana hayatta özgurluk var midir? '
Kral 'Elbette' der,
'Kaç bacağın var senin? '
Adam soruya sasirarak 'iki efendim' der.
Kral 'Pekala, tek bacağının ustunde durabilir misin? '
'Elbette' diye cevap verir adam.
Kral 'O halde hangi bacagin ustunde duracagina karar ver'.
Adam biraz dusunur ve sol bacagi ustunde durmaya karar verir.
'Tamam' der kral
'Simdi de oteki bacagini kaldir.'
Adam şaşırır 'Bu imkansiz kralim' der.
'Gordun mu? ' der kral '
Özgurluk budur.
Sadece ilk karari almakta ozgursun.
Ondan sonrasinda degil.'
Tiziano Terzani'nin 'Atlikarincada Bir Tur Daha' adli kitabinda
okudugum bu küçük öyku yillardir tartisilan ozgurluk kavrami
uzerinde bir kez daha dusunmeme yol acti.
Hayat gercekten boyleydi.
Ilk karari aliyordun ve gerisi o ilk karara bagli olarak
gerceklesiyordu.
Hayat hata kabul etmiyordu.
Ilk kararin dogruysa isler yolunda gidiyordu
ama eger yanlis bir karar aldiysan,
hersey zincirleme yanlis gidiyordu.
Mesela meslegini secerken...
Hasbel kader, iyi dusunmeden, yeteneklerinin farkinda olmaksizin
bir meslek sectiginde omur boyu isini zorla yapmaya mahkum oluyordun.
Isinin basindayken baska bir is yapmayi ozluyordun.
Ama biliyordun ki; ozgurlugunu kullanmis ilk karari vermistin ve
Yeniden baslama cesaretin yoktu.
Bazi insanlar vardı hayatta...
Onlar ise her seyi ardlarinda birakip yeniden baslayacak kadar
cesurlardi. Ama sen onlardan biri olamiyordun.
Bunca emek bunca calismayi sanki çöpmüş gibi bir cirpida ativeremiyordun.
Oysa goz ardi ettigin bir sey vardi. Hayat cok kısaydı
Ve mutsuz oldugun islerle zaman oldurmek
ayni zamanda ruhunu oldurmekle es anlamliydi.
Evlilik konusunda da iyi karar vermek gerekiyordu.
Yanlis bir karar ayni evde yasayan iki dusman yaratabilirdi.
Ask zorunluluga donusebilir ve hayatini cehenneme cevirebilirdi.
Ilk karari aliyordun, bu konuda ozgurdun
ama devaminda senin kararina bagli olmayan
pek cok sey gerceklesiyordu.
Hayat kararlardan ibaretti ve kararlar birer kibritti.
Dogru yerde ateslediginde seni isitacak ates,
corbani kaynatacak ates oluyordu,
yanlis yerde atesledigin vakit ise
icinde bulundugun evle birlikte seni de yakiyordu.
Hayat oyle basite alinacak bir oyun degildi.
Oyunun kurallarini bilmen ve ona gore oynaman gerekiyordu.
Ama cogu zaman oyunun kurallarini bilmek yetmiyordu.
Cok daha onemli olan baska bir sey vardi.
Kendini bilmek...
Ne istedigini, neyin seni mutlu edecegini ve kim oldugunu,
Neler yapabilecegini bilmek zorundaydin.
Ancak o zaman dogru kararlar veriyor ve
mutlu bir hayata sahip oluyordun.
Ve kararlar birer kibritti...
Ya kendini yakıyordun ya da ısıtıyordun...
alıntı
Bilge bir kral olmakla ün salmış olan kralın yanına gider.
Krala şunu sorar;
'Efendim söyleyin bana hayatta özgurluk var midir? '
Kral 'Elbette' der,
'Kaç bacağın var senin? '
Adam soruya sasirarak 'iki efendim' der.
Kral 'Pekala, tek bacağının ustunde durabilir misin? '
'Elbette' diye cevap verir adam.
Kral 'O halde hangi bacagin ustunde duracagina karar ver'.
Adam biraz dusunur ve sol bacagi ustunde durmaya karar verir.
'Tamam' der kral
'Simdi de oteki bacagini kaldir.'
Adam şaşırır 'Bu imkansiz kralim' der.
'Gordun mu? ' der kral '
Özgurluk budur.
Sadece ilk karari almakta ozgursun.
Ondan sonrasinda degil.'
Tiziano Terzani'nin 'Atlikarincada Bir Tur Daha' adli kitabinda
okudugum bu küçük öyku yillardir tartisilan ozgurluk kavrami
uzerinde bir kez daha dusunmeme yol acti.
Hayat gercekten boyleydi.
Ilk karari aliyordun ve gerisi o ilk karara bagli olarak
gerceklesiyordu.
Hayat hata kabul etmiyordu.
Ilk kararin dogruysa isler yolunda gidiyordu
ama eger yanlis bir karar aldiysan,
hersey zincirleme yanlis gidiyordu.
Mesela meslegini secerken...
Hasbel kader, iyi dusunmeden, yeteneklerinin farkinda olmaksizin
bir meslek sectiginde omur boyu isini zorla yapmaya mahkum oluyordun.
Isinin basindayken baska bir is yapmayi ozluyordun.
Ama biliyordun ki; ozgurlugunu kullanmis ilk karari vermistin ve
Yeniden baslama cesaretin yoktu.
Bazi insanlar vardı hayatta...
Onlar ise her seyi ardlarinda birakip yeniden baslayacak kadar
cesurlardi. Ama sen onlardan biri olamiyordun.
Bunca emek bunca calismayi sanki çöpmüş gibi bir cirpida ativeremiyordun.
Oysa goz ardi ettigin bir sey vardi. Hayat cok kısaydı
Ve mutsuz oldugun islerle zaman oldurmek
ayni zamanda ruhunu oldurmekle es anlamliydi.
Evlilik konusunda da iyi karar vermek gerekiyordu.
Yanlis bir karar ayni evde yasayan iki dusman yaratabilirdi.
Ask zorunluluga donusebilir ve hayatini cehenneme cevirebilirdi.
Ilk karari aliyordun, bu konuda ozgurdun
ama devaminda senin kararina bagli olmayan
pek cok sey gerceklesiyordu.
Hayat kararlardan ibaretti ve kararlar birer kibritti.
Dogru yerde ateslediginde seni isitacak ates,
corbani kaynatacak ates oluyordu,
yanlis yerde atesledigin vakit ise
icinde bulundugun evle birlikte seni de yakiyordu.
Hayat oyle basite alinacak bir oyun degildi.
Oyunun kurallarini bilmen ve ona gore oynaman gerekiyordu.
Ama cogu zaman oyunun kurallarini bilmek yetmiyordu.
Cok daha onemli olan baska bir sey vardi.
Kendini bilmek...
Ne istedigini, neyin seni mutlu edecegini ve kim oldugunu,
Neler yapabilecegini bilmek zorundaydin.
Ancak o zaman dogru kararlar veriyor ve
mutlu bir hayata sahip oluyordun.
Ve kararlar birer kibritti...
Ya kendini yakıyordun ya da ısıtıyordun...
alıntı
