Kadınlar da bazen
Çok güzel ve anlamlı bir yazı meleklerim.Fazla söze gerek yok buyrunuz okuyunuz....
Anlatamıyorum ki, kadınlar da nara atar bazen. Teni soğumuş, düşleri kırgın, hayalleri kaybolmuş kadınlar, sarhoş olurlar ayın gölgesinden. Duvara asılı kalmış bir gülüşü çalıp, koyunlarında saklarlar.Yanık türkülerin dile geldiği yürekler, ağıt yakarlar ardından aşkın. Boş bir çabadır aslında hepsi, bir ölümdür çünkü uzaktan yola çıkmış gelen ayrılık. Bir kenti ağlatınca hüzün, kimsenin işitmedi çığlıklarla yıkanır gökyüzü. Kadınlar da küfür eder orta yerinde durup yaşamın. Zarafetini kaybetmeden bunca bağırış ancak rujlu dudaklara yakışır.
Seni benden sorarlar apansız, suskunlaşır dilim, gönlüm kenetlenir. Dil yarası, kurşundan ağır kalmıştır kalbimde, söyleyemem. Öyle gecelerde vurur kendini yollara kadınlar. Sessiz, yorgun ama ayakta duracak kadar güçlü kıldığında kendini, görünmeden kalabalığın içine karışırlar.
Yaşama taşınamamış duaların garip umutlarıyla, kadınlar da vururlar yumruklarını duvarlara. Sadece bir ses gelsin diye, kendi yalnızlığına inat. Seni bana soruyorlar, duvarlara vuruyor yumruk gibi aklım. Yokluğundan canım yansa sadece önemli değil de, gölge gibi dolaşır peşimde adın.
Kızıl çölün ortasında, bir kahkaha duyulur. Yanıltır ayçiçekleri günbatımında açarak. Kadınlar da aykırı yaşar bazen, tüm duvarlara, zincirlere inat, kırıp geçerler üstlerine çağlayan denizleri. Seni benden sorarlar meltemli yaz akşamlarında, rüzgar aldı götürdü derim içimden.
Bir yalnız beden, yalnız bir ruh, saklanarak yakından bildiği edepsiz bakışlardan; kendini eritir kimsenin bilmediği bedenlerde. Gereksiz bir sevişmenin ardındayken ruhum, kendimle kavgam yetmezmiş gibi, benden seni sorarlar. Kadınlar da edepsizleşir bazen, hırsını alır gibi geçmişten, bir yatak odasında uyanırlar sabaha, kimsesiz, sorgusuz, kan kırmızıya bulanmış gözyaşlarına şaşırarak.
Bir yerlerde bıraktığımdan beri, seni soruyorlar bana. Öfkemi bastırarak ağladığım yastıkları düşünüyorum. Gülümsüyorum yenilmiş dudaklarım şahit, dökülüyor isyankar kelimler: “Kadınlar da boş verir bazen. Eflatun her sardığında geceyi, kadınlar da bırakıverirler ucunu arın ve hiç üstünde taşımaz o andan itibaren izini bir kadın, lacivert gecelerde unutulmuş bir aşkın!”
Anlatamıyorum ki, kadınlar da nara atar bazen. Teni soğumuş, düşleri kırgın, hayalleri kaybolmuş kadınlar, sarhoş olurlar ayın gölgesinden. Duvara asılı kalmış bir gülüşü çalıp, koyunlarında saklarlar.Yanık türkülerin dile geldiği yürekler, ağıt yakarlar ardından aşkın. Boş bir çabadır aslında hepsi, bir ölümdür çünkü uzaktan yola çıkmış gelen ayrılık. Bir kenti ağlatınca hüzün, kimsenin işitmedi çığlıklarla yıkanır gökyüzü. Kadınlar da küfür eder orta yerinde durup yaşamın. Zarafetini kaybetmeden bunca bağırış ancak rujlu dudaklara yakışır.
Seni benden sorarlar apansız, suskunlaşır dilim, gönlüm kenetlenir. Dil yarası, kurşundan ağır kalmıştır kalbimde, söyleyemem. Öyle gecelerde vurur kendini yollara kadınlar. Sessiz, yorgun ama ayakta duracak kadar güçlü kıldığında kendini, görünmeden kalabalığın içine karışırlar.
Yaşama taşınamamış duaların garip umutlarıyla, kadınlar da vururlar yumruklarını duvarlara. Sadece bir ses gelsin diye, kendi yalnızlığına inat. Seni bana soruyorlar, duvarlara vuruyor yumruk gibi aklım. Yokluğundan canım yansa sadece önemli değil de, gölge gibi dolaşır peşimde adın.
Kızıl çölün ortasında, bir kahkaha duyulur. Yanıltır ayçiçekleri günbatımında açarak. Kadınlar da aykırı yaşar bazen, tüm duvarlara, zincirlere inat, kırıp geçerler üstlerine çağlayan denizleri. Seni benden sorarlar meltemli yaz akşamlarında, rüzgar aldı götürdü derim içimden.
Bir yalnız beden, yalnız bir ruh, saklanarak yakından bildiği edepsiz bakışlardan; kendini eritir kimsenin bilmediği bedenlerde. Gereksiz bir sevişmenin ardındayken ruhum, kendimle kavgam yetmezmiş gibi, benden seni sorarlar. Kadınlar da edepsizleşir bazen, hırsını alır gibi geçmişten, bir yatak odasında uyanırlar sabaha, kimsesiz, sorgusuz, kan kırmızıya bulanmış gözyaşlarına şaşırarak.
Bir yerlerde bıraktığımdan beri, seni soruyorlar bana. Öfkemi bastırarak ağladığım yastıkları düşünüyorum. Gülümsüyorum yenilmiş dudaklarım şahit, dökülüyor isyankar kelimler: “Kadınlar da boş verir bazen. Eflatun her sardığında geceyi, kadınlar da bırakıverirler ucunu arın ve hiç üstünde taşımaz o andan itibaren izini bir kadın, lacivert gecelerde unutulmuş bir aşkın!”
