Kalbindeki Peri
‘ Güzellik çok yakınında bile olsa onu görememek en büyük çirkinliktir.’
İşte bu gerçek Bulut’un hiç bilemediği bir gerçekti. Onun için gerçek olan tek şey çirkin oluşuydu. Buna kendini çok inandırmıştı. Aynaya bakamıyor kimseyle görüşmüyordu.
Bir gün Bulut odasında ağlarken küçük bir peri beliriverdi yanı başında. Bulut gözlerine inanamamıştı. Önce ürktü ama sonra periden zarar gelmeyeceğini anladı.
Peri;
—Merhaba Bulut. Bu sabah bulutların üzerinde gezerken seni gördüm ve hemen yanına geldim. Seni üzen şey nedir?
—Aman tanrım. Sen gerçek misin? Gerçekten bana yardım edecek misin?
—Evet, Bulut bu benim görevim.
—Güzel peri lütfen beni güzel bir kız yap. Ben de diğer kızlar gibi olmak istiyorum. İnsanların beni gördüklerinde ‘ne güzel kız’ demesini istiyorum.
—Peki, ama bir şartım var.
—Nedir o?
—Çevrendeki insanlar seni çok güzel görecekler. Onlar sana güzelsin dedikçe güzelliğin de artacak. Ama sen her aynaya baktığında çevrendekilerin seni gördüğü güzellik kadar çirkinleşeceksin. Ama bunu yalnızca sen göreceksin. Ne diyorsun Bulut?
—Zaten aynaya her baktığımda çirkin biri gördüğüm için kabul ediyorum.
Buğulu bir camdan izlemeyi isterdi hayatı Bulut. Çünkü yüzünü kimse görsün istemezdi. Yalnızdı ve içindeki güzelliği fark edemeyecek kadar uzaktı kendisine. Hırçındı kızgındı tanrıya. Umutsuz bir haykırıştı Bulut. Sesini kendisi hariç herkese duyurmuştu. Ama o bu sesi duyamamıştı. Belki de bu yüzden hemen kabul etti perinin teklifini.
Sabah uyandığında Bulut aynaya bakmadan sokağa çıktı. Okuluna vardığında arkadaşları ondaki farklılığı görüp etrafına toplandılar. Bulut mutluydu. Ta ki aynaya bakmaktan usanıncaya kadar. Güzeldi ama o bu güzelliği asla göremeyecekti. Önceleri çirkin olduğu için ağlarken şimdiyse güzel olduğu için ağlıyordu.
Birden peri beliriverdi. Bulut gözyaşları içinde yalvarmaya başladı.
—Lütfen lütfen peri bana yardım et. Hiç göremeyeceğim bir güzelliğin yüzümde yarattığı çirkinlik beni çıldırtıyor. Kendimden nefret ediyorum.
—Neden istiyorsun bunu? Senin istediğin insanların seni güzel görmesi değil miydi?
—Öyleydi ama artık kendimden nefret etmeye başladım. İnsanlar bana güzel olduğumu söyleseler bile aynaya her baktığımda kendimden iğreniyor ve onların söylediklerine inanamıyorum. Gerçek olanın ne olduğunu bilmiyorum. Ya insanlar yalan söylüyor ya da gözlerim bana yalan söylüyor. Lütfen beni bu durumdan kurtar.
—Bulut ben senin içindeki güzelliği fark ettirmek için buradayım. Güzellik insanın içindedir. Önemli olan bu güzelliği hissetmek ve hissettirmektir. En güzel güzellik iyiliktir Bulut. Sen iyilik yaptıkça sevmeyi öğrendikçe güzelleşirsin. Unutma iyilik yaptıkça güzelleşirsin Bulut…
dedi ve birden kayboluverdi.
Bulut almıştı dersini ve gerçek güzelliği yakalayabilmek için hep iyilik yaptı. Çünkü biliyordu ki aynaya her baktığında kalbinin güzelliği yüzüne yansıyacaktı.
İşte bu gerçek Bulut’un hiç bilemediği bir gerçekti. Onun için gerçek olan tek şey çirkin oluşuydu. Buna kendini çok inandırmıştı. Aynaya bakamıyor kimseyle görüşmüyordu.
Bir gün Bulut odasında ağlarken küçük bir peri beliriverdi yanı başında. Bulut gözlerine inanamamıştı. Önce ürktü ama sonra periden zarar gelmeyeceğini anladı.
Peri;
—Merhaba Bulut. Bu sabah bulutların üzerinde gezerken seni gördüm ve hemen yanına geldim. Seni üzen şey nedir?
—Aman tanrım. Sen gerçek misin? Gerçekten bana yardım edecek misin?
—Evet, Bulut bu benim görevim.
—Güzel peri lütfen beni güzel bir kız yap. Ben de diğer kızlar gibi olmak istiyorum. İnsanların beni gördüklerinde ‘ne güzel kız’ demesini istiyorum.
—Peki, ama bir şartım var.
—Nedir o?
—Çevrendeki insanlar seni çok güzel görecekler. Onlar sana güzelsin dedikçe güzelliğin de artacak. Ama sen her aynaya baktığında çevrendekilerin seni gördüğü güzellik kadar çirkinleşeceksin. Ama bunu yalnızca sen göreceksin. Ne diyorsun Bulut?
—Zaten aynaya her baktığımda çirkin biri gördüğüm için kabul ediyorum.
Buğulu bir camdan izlemeyi isterdi hayatı Bulut. Çünkü yüzünü kimse görsün istemezdi. Yalnızdı ve içindeki güzelliği fark edemeyecek kadar uzaktı kendisine. Hırçındı kızgındı tanrıya. Umutsuz bir haykırıştı Bulut. Sesini kendisi hariç herkese duyurmuştu. Ama o bu sesi duyamamıştı. Belki de bu yüzden hemen kabul etti perinin teklifini.
Sabah uyandığında Bulut aynaya bakmadan sokağa çıktı. Okuluna vardığında arkadaşları ondaki farklılığı görüp etrafına toplandılar. Bulut mutluydu. Ta ki aynaya bakmaktan usanıncaya kadar. Güzeldi ama o bu güzelliği asla göremeyecekti. Önceleri çirkin olduğu için ağlarken şimdiyse güzel olduğu için ağlıyordu.
Birden peri beliriverdi. Bulut gözyaşları içinde yalvarmaya başladı.
—Lütfen lütfen peri bana yardım et. Hiç göremeyeceğim bir güzelliğin yüzümde yarattığı çirkinlik beni çıldırtıyor. Kendimden nefret ediyorum.
—Neden istiyorsun bunu? Senin istediğin insanların seni güzel görmesi değil miydi?
—Öyleydi ama artık kendimden nefret etmeye başladım. İnsanlar bana güzel olduğumu söyleseler bile aynaya her baktığımda kendimden iğreniyor ve onların söylediklerine inanamıyorum. Gerçek olanın ne olduğunu bilmiyorum. Ya insanlar yalan söylüyor ya da gözlerim bana yalan söylüyor. Lütfen beni bu durumdan kurtar.
—Bulut ben senin içindeki güzelliği fark ettirmek için buradayım. Güzellik insanın içindedir. Önemli olan bu güzelliği hissetmek ve hissettirmektir. En güzel güzellik iyiliktir Bulut. Sen iyilik yaptıkça sevmeyi öğrendikçe güzelleşirsin. Unutma iyilik yaptıkça güzelleşirsin Bulut…
dedi ve birden kayboluverdi.
Bulut almıştı dersini ve gerçek güzelliği yakalayabilmek için hep iyilik yaptı. Çünkü biliyordu ki aynaya her baktığında kalbinin güzelliği yüzüne yansıyacaktı.
Son düzenleme:
