kırık dökük hayatların sahte masal kahramanlarıyız..
Kırılan kalplerimizi biriktirdiğimiz sanal dünyanın sahte denizinin dalgalarında yüzen insanlarız hepimiz…:sütyen:
Suyun, kumun, balığın çeşitliliği cezbediyor bizi… “Daha derinlere inince ne var?” sorusunun insani merakına yenildik birer birer. Elimize aldığımız her yeni ve parlak şeye “seni bulduğuma göre daha neler bulacağım kim bilir” diyerek özensiz davranıyoruz ve kim bilir aslında yola çıkarken bulmayı umut ettiğimizden bile daha değerli olan kaç hazineyi fark etmeden suya bırakıyoruz yeniden… :123:
Neyiz biz? Kimiz? Ne arıyoruz? Neden hepimiz zekiyiz? Ne istediğini bilen, özgüvenli, nitelikliyiz de madem nasıl olurda gözümüz görmez görmeyi dilediklerimiz karşımızda öylece bize bakarken? Doyumsuz olduğumuzu mu görmüyoruz; aç olduğumuz, eksikliğini duyduğumuz şeyler var diye bas bas bağırırken ortalarda. “Emektir yemeği güzel kılan” biliriz hepimiz. Pırıl pırıl bakan bir çift gözdür özlemimiz. Yine de bir pırıltı gördüğümüzde acımadan söndürüverir geçer gideriz yanından usulca. Aynalara bakar, görmek istediklerimizi bulamayız çoğu zaman, gözlerimizin derinine daldıkça hüzünle vurgun yedirir ruhumuza. Hıncımızı almak için sanal sulara atıveririz kendimizi, serindir, derindir, kucaklar sorgusuz sınavsız hepimizi… İşte ne olmak istiyorsak olduğumuz yerdeyiz, daha ne isteriz(?!)
Teknolojiden anlamıyorsak bile farklı değiliz, en olay olan televizyonu mesken seçeriz, sahte kimliklerle bütünleşiriz. Romantiksek Onur ve Şehrazat oluruz, biraz entrika varsa içimizde Behlül ve Bihter’iz, serde delikanlılık var da hakkını verememişsek hepimiz Kurtlar vadisindeyiz, Adanalıyız…
Akıp gider zaman, tükenip yiter ömürlerimiz… Olsun biz iyi hissettiğimiz bir yerdeyiz. Derken zaman sessizce alıp uzaklaşır cebimizden yaşamlarımızı, fark etmeyiz… güle güle
Denizesin
Suyun, kumun, balığın çeşitliliği cezbediyor bizi… “Daha derinlere inince ne var?” sorusunun insani merakına yenildik birer birer. Elimize aldığımız her yeni ve parlak şeye “seni bulduğuma göre daha neler bulacağım kim bilir” diyerek özensiz davranıyoruz ve kim bilir aslında yola çıkarken bulmayı umut ettiğimizden bile daha değerli olan kaç hazineyi fark etmeden suya bırakıyoruz yeniden… :123:
Neyiz biz? Kimiz? Ne arıyoruz? Neden hepimiz zekiyiz? Ne istediğini bilen, özgüvenli, nitelikliyiz de madem nasıl olurda gözümüz görmez görmeyi dilediklerimiz karşımızda öylece bize bakarken? Doyumsuz olduğumuzu mu görmüyoruz; aç olduğumuz, eksikliğini duyduğumuz şeyler var diye bas bas bağırırken ortalarda. “Emektir yemeği güzel kılan” biliriz hepimiz. Pırıl pırıl bakan bir çift gözdür özlemimiz. Yine de bir pırıltı gördüğümüzde acımadan söndürüverir geçer gideriz yanından usulca. Aynalara bakar, görmek istediklerimizi bulamayız çoğu zaman, gözlerimizin derinine daldıkça hüzünle vurgun yedirir ruhumuza. Hıncımızı almak için sanal sulara atıveririz kendimizi, serindir, derindir, kucaklar sorgusuz sınavsız hepimizi… İşte ne olmak istiyorsak olduğumuz yerdeyiz, daha ne isteriz(?!)
Teknolojiden anlamıyorsak bile farklı değiliz, en olay olan televizyonu mesken seçeriz, sahte kimliklerle bütünleşiriz. Romantiksek Onur ve Şehrazat oluruz, biraz entrika varsa içimizde Behlül ve Bihter’iz, serde delikanlılık var da hakkını verememişsek hepimiz Kurtlar vadisindeyiz, Adanalıyız…
Akıp gider zaman, tükenip yiter ömürlerimiz… Olsun biz iyi hissettiğimiz bir yerdeyiz. Derken zaman sessizce alıp uzaklaşır cebimizden yaşamlarımızı, fark etmeyiz… güle güle
Denizesin
