MutsuzLuk Eki ve Ben
Şimdi biz neyiz biliyor musun; bir gazetenin mutsuzluk ekiyiz
Şimdi biz neyiz biliyor musun; hesabı ödenmemiş bi masanın kiriyiz...
"Dil kalptekine delildir" derler… Cümlelere taptım, cümle kurmayı öğrendiğimden beri… amma ve lakin en güzel cümleleri kuranlar, canımı en çok yakanlar oldu istisnasız… Cümlelere inanmaktan vazgeçmesem de, korkuyorum güzel cümle kuranlardan…
Elbette korkuların üzerine gitmek ve kanser hücresi gibi çoğaltmak içinde ve gözlerini kapamamak benim de söylemlerim arasındadır. Ama düşünüyorum, dikkate aldığım insanlara benim hakkımda istediklerini düşünme özgürlüğü vermek, onları yanıltma riskini taşıyor. Tıpkı onların beni yanılttığı gibi...
Ay tozu mitime çok sıkı bağlıyım işte bu yüzden. Hepimiz öyle, aslında. Sistemin her türlü kanalla empoze ettiği ve sadece adını değiştirdiği bu mit, ne yazık ki benim içime de işlemiş durumda, her 'evren' torunu gibi… bu yüzden de, maskelerim de var, yanılgı, zaaf ve basitliklerim de… İzliyorum renkli siluetleri… seviyorum tüm renklerini insanlığın, … artık elini koyduğun her yürek mekanik.. Artık tenini, terini katacak salt kandan ibaret bir insanoğlu yok. Herkesin bir taraflarında sıkışıp kalan bir vida ya da chip görebilirsin.
İşte bundandır, uzun zaman oldu kimseye, 'hoş geldin birtanem ömrüme, sensiz geçen boşa geçmiş' diyemedim… açtım kapılarımı, gelip gidenler var, hep de oldu. İzole etmedim onlardan hiçbir zaman kendimi elbet, fakat kimse kök salamıyor bende. Belki de ben izin vermiyorum kim bilir… Kimseye yol göstermek, kimsenin yitiğini bulmak istemiyorum. Bu ülke içinse, artık cümle bile kurmuyorum. Onları anlamaktan değil ama, onlara anlatmaktan vazgeçtim. Siz etkin olmaya devam edin. Ben sadece, oturup izlemek istiyorum tüm edilgenliğimle…....
İşte itirafların hası geliyor şimdi!.. Ne zaman bir papatya tarlası görsem, heyecanla koşup, tek tek sekerekten ve de Ferdi Tayfur'un "çiçekler açsın, böcekler uçsun, kırlarda sevgililer el ele olsuuuun!.." şarkısını söyleyerekten bir buket derlemek geçiyor içimden... Ahhh olmuyor ama olmuyor!.. Ben nedense bir uç uç böceği bulup avucumdan uçsun diye canını yakmayı, bir karıncaya rastlayıp yolunu kesmeyi, avcılar buralardan geçmiş mi diye iz sürmeyi yeğliyorum.
Hayatım boyunca işaret parmağımla orta parmağımı dudaklarımın arasına koyup ıslık çalamadım. Neden bilmem beceremiyorum bir türlü... Dudaklarımı büzüp çalmaya çalışmaksa komik seslere neden oluyoor.. Bilseniz bunun ezikliğini de kadar yaşıyorum... Bir dee bi erkeğe aşığım; beni, benim onu sevdiğim kadar sevmiyor. Ama ne zaman beni beğenen biriyle otursam onu unutmak için, bi masada diğer sandalyede o… sinemada arka koltukta nefesi ensemde... benden habersiz birini! aldatmama çabası… işte saçma biliyorum … ama geçecek… İşte bu nedenle; saçmalıyorum! İtirazı olan var mı? Sanmıyorum… Pek çok şey elimizden kayıp giderken, tükenmenin eşiğine gelmişken itiraz etmeyen sizler mi itiraz edeceksiniz? Yok, daha neler!
Şimdi biz neyiz biliyor musun; bir gazetenin mutsuzluk ekiyiz
Şimdi biz neyiz biliyor musun; hesabı ödenmemiş bi masanın kiriyiz...
"Dil kalptekine delildir" derler… Cümlelere taptım, cümle kurmayı öğrendiğimden beri… amma ve lakin en güzel cümleleri kuranlar, canımı en çok yakanlar oldu istisnasız… Cümlelere inanmaktan vazgeçmesem de, korkuyorum güzel cümle kuranlardan…
Elbette korkuların üzerine gitmek ve kanser hücresi gibi çoğaltmak içinde ve gözlerini kapamamak benim de söylemlerim arasındadır. Ama düşünüyorum, dikkate aldığım insanlara benim hakkımda istediklerini düşünme özgürlüğü vermek, onları yanıltma riskini taşıyor. Tıpkı onların beni yanılttığı gibi...
Ay tozu mitime çok sıkı bağlıyım işte bu yüzden. Hepimiz öyle, aslında. Sistemin her türlü kanalla empoze ettiği ve sadece adını değiştirdiği bu mit, ne yazık ki benim içime de işlemiş durumda, her 'evren' torunu gibi… bu yüzden de, maskelerim de var, yanılgı, zaaf ve basitliklerim de… İzliyorum renkli siluetleri… seviyorum tüm renklerini insanlığın, … artık elini koyduğun her yürek mekanik.. Artık tenini, terini katacak salt kandan ibaret bir insanoğlu yok. Herkesin bir taraflarında sıkışıp kalan bir vida ya da chip görebilirsin.
İşte bundandır, uzun zaman oldu kimseye, 'hoş geldin birtanem ömrüme, sensiz geçen boşa geçmiş' diyemedim… açtım kapılarımı, gelip gidenler var, hep de oldu. İzole etmedim onlardan hiçbir zaman kendimi elbet, fakat kimse kök salamıyor bende. Belki de ben izin vermiyorum kim bilir… Kimseye yol göstermek, kimsenin yitiğini bulmak istemiyorum. Bu ülke içinse, artık cümle bile kurmuyorum. Onları anlamaktan değil ama, onlara anlatmaktan vazgeçtim. Siz etkin olmaya devam edin. Ben sadece, oturup izlemek istiyorum tüm edilgenliğimle…....
İşte itirafların hası geliyor şimdi!.. Ne zaman bir papatya tarlası görsem, heyecanla koşup, tek tek sekerekten ve de Ferdi Tayfur'un "çiçekler açsın, böcekler uçsun, kırlarda sevgililer el ele olsuuuun!.." şarkısını söyleyerekten bir buket derlemek geçiyor içimden... Ahhh olmuyor ama olmuyor!.. Ben nedense bir uç uç böceği bulup avucumdan uçsun diye canını yakmayı, bir karıncaya rastlayıp yolunu kesmeyi, avcılar buralardan geçmiş mi diye iz sürmeyi yeğliyorum.
Hayatım boyunca işaret parmağımla orta parmağımı dudaklarımın arasına koyup ıslık çalamadım. Neden bilmem beceremiyorum bir türlü... Dudaklarımı büzüp çalmaya çalışmaksa komik seslere neden oluyoor.. Bilseniz bunun ezikliğini de kadar yaşıyorum... Bir dee bi erkeğe aşığım; beni, benim onu sevdiğim kadar sevmiyor. Ama ne zaman beni beğenen biriyle otursam onu unutmak için, bi masada diğer sandalyede o… sinemada arka koltukta nefesi ensemde... benden habersiz birini! aldatmama çabası… işte saçma biliyorum … ama geçecek… İşte bu nedenle; saçmalıyorum! İtirazı olan var mı? Sanmıyorum… Pek çok şey elimizden kayıp giderken, tükenmenin eşiğine gelmişken itiraz etmeyen sizler mi itiraz edeceksiniz? Yok, daha neler!
