*MeleK*
♥Ben Aşık Olduğum Adamın Aşık Olduğu Kadınım♥
oçcuğum ben olmadan hiç bir şey yapamıyor!
Çok uzun zamandan beridir bu şekilde sizlerden gelen mektupları pek yanıtlamadığımı fark ettim. Genelde yazılarımda, sizlerden gelen talepleri ya da, ogünkü gündemle ilgili bir konuyu sizlere açıklamaya çalışıyorum. Sizlerden gelen yazıları ki, hepsi benim için çok değerli, sadece daha geniş bir toplumsal kesitin sorunlarına ayna tutabilecek olanlarını, yine sizlerden izin alarak burada isim vermeden yazmaya çalışacağım. Bugünkü yazıda bazı yazdıklarımı toparlamam açısından bana yardımcı oldu.Daha sonrasında da neden sizlerle de bu konuyu paylaşmıyorum diye düşündüm. Çünkü her çalışan anne ve babanın ya da okula yeni başlayan ailelerin başındaki bir sıkıntı olduğu için bu yazıyı yazan aileden müsaade isteyerek yazıyorum.Bu yazıdan aileden izin alamadım ama isim vermiyorum birde çok bariz ailenin özelliklerini belirten parçalar içermediği için bir mahsur görmedim.Ama yine de izin alamadığım için ailemizin anlayışına sığınarak bana ulaşan elektronik postayı yayınlıyorum.
“Sayın Hocam.Yazılarınızı ilgiyle takip etmekteyim.Benim size sormak istediğim bir sorunum var.Geçtiğimiz nisan ayının 8' i itibari ile 3 yaşını doldurmuş bir kızım var.. Kızımı henüz tam olarak konuşamıyor.Derdini anlatabiliyor fakat dediğim gibi tam olarak konuşamıyor.Evde çok agresif bize sinirlendiğinde saldırıyor ısırıyor.Fakat dışarıda çok pasif, örneğin bir misafirliğe gittiğimizde yanımızdan hiç ayrılmıyor.Kendi yaşıtları ile oynamıyor.Eve yaşıtlarında arkadaşlarını çağırıyoruz fakat onlarla ilgilenmiyor.Yine bizim yanımızdan ayrılmıyor.yaklaşık bir ay önce bir rahatsızlığından dolayı çocuk doktoruna gittik doktor boyunun ve kilosunun normal olduğunu hatta boyunun yaşıtlarının % 75 inden daha uzun olduğunu söyledi.Sosyal bakımdan gelişmesi için yaklaşık 2 haftadır kreşe gönderiyoruz fakat orada da, ya öğretmeninin yada bir başka çocuğun elinden tutup onunla birlikte geziyormuş.Oyunlara çok nadir katılıyormuş.Fakat bunun yanında aldığımız yap bozları yerlerini buluyor fakat parçayı tam olarak yerleştiremese de kısmen yerine yerleştirebiliyor.Televizyondaki şarkıların çoğunu ezbere biliyor.Dilinin döndüğünce söylüyor.Bu arada eşim ve bende çalışıyoruz.Daha önce bakıcı bakıyordu.bana bu konuda yardımcı olabilirseniz çok sevinirim.kızım normal mi yoksa ne yapabilirim?”
Nedendir bilmem ama ,buda benimle alakalı bir sorun olsa gerek , kendimi Güzin Abla gibi hissetmek istemediğimden soruyu yanıtlamaya başlarken“Sayın Okurum” diye başlamak istemiyorum. Çocuklarda konuşmadaki gecikme genelde diğer gelişimleri de doğalsa 4 ya da beş yaşına kadar bekliyoruz.Hala konuşmada bir gecikme var, ya da yürüme, koşma vb. diğer gelişimsel süreçlerinde de bir gerilik söz konusu ise özellikle bir gelişimsel gerilik olup olmadığını anlamak için doktora götürmenin yapılabilecek en doğru davranış olduğunu düşünmekteyim. Bunlar doğalsa genelde dört yaşına kadar çocukta konuşma beklenebilir.Çok konuşulmayan genelde zamanını televizyon karşısında seyreden çocuklar günümüzde arttı.Ya bunu tüm gün çalışan ve eve yorgun gelen anneler yapıyor, yada eşinden değer göremeyen depresyonda olan anneler(tükenmişlik yaşayan) yapıyor.Birde bu durumu bizler, bakıcıların kolayına geldiği için duyarsız bakıcı ellerinde büyüyen çocuklarda görmekteyiz. Çocukla konuşulmalı eğer yapılamıyorsa bir an önce anaokuluna gönderilmelidir.Ki bu ailede bunu yapmış ama sorun hala çözülmemiş.Evde yeni bir bebek doğduğunda ya da anne hamile ise o zamanda çocuk okula gitmekte direnç göstermektedir.Evde rakibi ile annesini yalnız bırakmamak adına.Bu durumla ilgili e-mailde bir bilgi verilmemiş.Geriye anne ve babanın tutumu kalıyor.Yani çocuğa bağımlı diyen ama çocuğuna kendisi bağımlı olan meraklı, evhamlı anne ve babalar.Bu ailemizin de böyle olduğunu söylemek istemiyorum.Sadece bu mailin bende çağrıştırdıkları doğrultusunda aklıma gelenleri sizlere aktarmaya çalışıyorum. Çocuğunu anaokuluna göndermek bence çocuk için değil esas anne ve babalar içinde en büyük terapi olmaktadır.Şimdilik hoşçakalın...
Sevgi ve Saygılarımla ...
Dr.İbrahim BİLGEN kaynak.hanemiz.com
“Sayın Hocam.Yazılarınızı ilgiyle takip etmekteyim.Benim size sormak istediğim bir sorunum var.Geçtiğimiz nisan ayının 8' i itibari ile 3 yaşını doldurmuş bir kızım var.. Kızımı henüz tam olarak konuşamıyor.Derdini anlatabiliyor fakat dediğim gibi tam olarak konuşamıyor.Evde çok agresif bize sinirlendiğinde saldırıyor ısırıyor.Fakat dışarıda çok pasif, örneğin bir misafirliğe gittiğimizde yanımızdan hiç ayrılmıyor.Kendi yaşıtları ile oynamıyor.Eve yaşıtlarında arkadaşlarını çağırıyoruz fakat onlarla ilgilenmiyor.Yine bizim yanımızdan ayrılmıyor.yaklaşık bir ay önce bir rahatsızlığından dolayı çocuk doktoruna gittik doktor boyunun ve kilosunun normal olduğunu hatta boyunun yaşıtlarının % 75 inden daha uzun olduğunu söyledi.Sosyal bakımdan gelişmesi için yaklaşık 2 haftadır kreşe gönderiyoruz fakat orada da, ya öğretmeninin yada bir başka çocuğun elinden tutup onunla birlikte geziyormuş.Oyunlara çok nadir katılıyormuş.Fakat bunun yanında aldığımız yap bozları yerlerini buluyor fakat parçayı tam olarak yerleştiremese de kısmen yerine yerleştirebiliyor.Televizyondaki şarkıların çoğunu ezbere biliyor.Dilinin döndüğünce söylüyor.Bu arada eşim ve bende çalışıyoruz.Daha önce bakıcı bakıyordu.bana bu konuda yardımcı olabilirseniz çok sevinirim.kızım normal mi yoksa ne yapabilirim?”
Nedendir bilmem ama ,buda benimle alakalı bir sorun olsa gerek , kendimi Güzin Abla gibi hissetmek istemediğimden soruyu yanıtlamaya başlarken“Sayın Okurum” diye başlamak istemiyorum. Çocuklarda konuşmadaki gecikme genelde diğer gelişimleri de doğalsa 4 ya da beş yaşına kadar bekliyoruz.Hala konuşmada bir gecikme var, ya da yürüme, koşma vb. diğer gelişimsel süreçlerinde de bir gerilik söz konusu ise özellikle bir gelişimsel gerilik olup olmadığını anlamak için doktora götürmenin yapılabilecek en doğru davranış olduğunu düşünmekteyim. Bunlar doğalsa genelde dört yaşına kadar çocukta konuşma beklenebilir.Çok konuşulmayan genelde zamanını televizyon karşısında seyreden çocuklar günümüzde arttı.Ya bunu tüm gün çalışan ve eve yorgun gelen anneler yapıyor, yada eşinden değer göremeyen depresyonda olan anneler(tükenmişlik yaşayan) yapıyor.Birde bu durumu bizler, bakıcıların kolayına geldiği için duyarsız bakıcı ellerinde büyüyen çocuklarda görmekteyiz. Çocukla konuşulmalı eğer yapılamıyorsa bir an önce anaokuluna gönderilmelidir.Ki bu ailede bunu yapmış ama sorun hala çözülmemiş.Evde yeni bir bebek doğduğunda ya da anne hamile ise o zamanda çocuk okula gitmekte direnç göstermektedir.Evde rakibi ile annesini yalnız bırakmamak adına.Bu durumla ilgili e-mailde bir bilgi verilmemiş.Geriye anne ve babanın tutumu kalıyor.Yani çocuğa bağımlı diyen ama çocuğuna kendisi bağımlı olan meraklı, evhamlı anne ve babalar.Bu ailemizin de böyle olduğunu söylemek istemiyorum.Sadece bu mailin bende çağrıştırdıkları doğrultusunda aklıma gelenleri sizlere aktarmaya çalışıyorum. Çocuğunu anaokuluna göndermek bence çocuk için değil esas anne ve babalar içinde en büyük terapi olmaktadır.Şimdilik hoşçakalın...
Sevgi ve Saygılarımla ...
Dr.İbrahim BİLGEN kaynak.hanemiz.com
