|| Önce İnsanı Tanımak Gerek ||
Artık kimse insan nedir sorusunu sormuyor. Modern çağın tüketim bataklığında eskiden kalma bir söylence neredeyse… Bu kadar hırsın, kavganın ve çıkar zihniyetinin arasında sıkışan, geri itilen, gözden kaybolan ve dışlanan her daim insan… Gittikçe insanı, insandan, muhabbetten, doğadan, el sıkışıp kucaklaşmaktan uzaklaştıran olumsuzluklara bir yenisi eklenmekte… Hâlbuki her şeyden önce insanı tanımak, onun mahiyetini kavramak, değerini ve itibarını yüceltmek gerekirdi.
İnsan evrensel tablonun en önemli rengidir. İnsanın gözden düşürüldüğü, gündeme alınmadığı ve nesneleştirildiği bir ortamda onun derinliğine inmeden, duygularını, hayallerini, umutlarını, değerini ve kutsanmışlığını takdir etmeden gelecek adına hiçbir projenin hayata geçirilemeyeceğinin bilinmesi gerekir. Bu bakımdan sürekli yitirilen insanı ve onun en temel vasıflarını, sevgiyi, içtenliği, hoşgörüyü, aşkı kısacası evrensel tablonun en önemli rengini ortaya çıkarmak için gayret sarf etmeliyiz. İnsanı nerede olursa olsun, ona ait olan her şeyi dedikodu malzemesi haline getirmeden, yeniden tanımaya, anlamlandırmaya, içine/yüreğine inmeye, doğayı, denizi, dağları, çiçekleri onunla bütünleştirmeye ihtiyacımız var. Bu kadar kavganın, gürültünün ve koşuşturmanın içinde daha fazla geç kalmadan bunu başarmak durumundayız.
Peki, insani duyguları, saflığı/temizliği, içtenliği, doğruluğu, erdemi ortaya çıkartarak tam bir samimiyetle birbirimizi kucaklamaya, tanımaya ve anlamaya dönük adımlar atabilir miyiz? Elbette… Yeter ki insan oluşa, insanın en küçük duygularına, düşüncelerine, değerlerine ve yaşam anlayışına önem vermeye başlayalım. Bulunduğumuz ortamı yaşanılabilir bir hale getirmek, barışın, sevginin, hoşgörünün, mutluluğun ve kültürel farklılıkların kalesi yapmak şüphesiz elimizdedir. Üstelik o kadar da zor bir şey değil. Tanımadığınız birisine içten bir "merhaba" demekle işe koyulabilirsiniz örneğin… Şehrin sokaklarında, caddelerinde, parklarında birbirini tanımayan insanları, selam verirken, hal hatır sorarken gördüğümüz anda umutlanabiliriz.
Birbirimizi keşfedelim. İçinde yaşadığımız dünyada yıpranan yerlerimizi tamir etmek durumundayız. Birbirimizi keşfetmek, tanımak, anlamak/anlaşmak ve birbirimizi sevmek zorundayız. Duru bir zihinle oturup konuştuğumuzda, birbirimize güvenmeye başladığımızda, bizi birbirimizden uzaklaştıran kötü duygulardan, art niyetlerden ve önyargılardan arındığımızda, yüreklerimizin sıcaklığını hissetmeye başladığımızda hayatın ne kadar güzel, çekici ve anlamlı olduğunu fark edeceğiz. Buna yürekten inanıyorum. Yeter ki buna uygun bir dil ve ruh geliştirelim. Gönlümüzün kapılarını açalım. Her şeyin bulanıklaştığı, silikleştiği, standartlaştığı bir zamanda sisleri dağıtacak, hayata yeni bir anlam ve heyecan katacak olan şey birbirimizi sevmekten başka ne olabilir ki…
Gündeminizin her zaman "insan" olması temennisiyle…
Sevgiyle kalın..
İnsan evrensel tablonun en önemli rengidir. İnsanın gözden düşürüldüğü, gündeme alınmadığı ve nesneleştirildiği bir ortamda onun derinliğine inmeden, duygularını, hayallerini, umutlarını, değerini ve kutsanmışlığını takdir etmeden gelecek adına hiçbir projenin hayata geçirilemeyeceğinin bilinmesi gerekir. Bu bakımdan sürekli yitirilen insanı ve onun en temel vasıflarını, sevgiyi, içtenliği, hoşgörüyü, aşkı kısacası evrensel tablonun en önemli rengini ortaya çıkarmak için gayret sarf etmeliyiz. İnsanı nerede olursa olsun, ona ait olan her şeyi dedikodu malzemesi haline getirmeden, yeniden tanımaya, anlamlandırmaya, içine/yüreğine inmeye, doğayı, denizi, dağları, çiçekleri onunla bütünleştirmeye ihtiyacımız var. Bu kadar kavganın, gürültünün ve koşuşturmanın içinde daha fazla geç kalmadan bunu başarmak durumundayız.
Peki, insani duyguları, saflığı/temizliği, içtenliği, doğruluğu, erdemi ortaya çıkartarak tam bir samimiyetle birbirimizi kucaklamaya, tanımaya ve anlamaya dönük adımlar atabilir miyiz? Elbette… Yeter ki insan oluşa, insanın en küçük duygularına, düşüncelerine, değerlerine ve yaşam anlayışına önem vermeye başlayalım. Bulunduğumuz ortamı yaşanılabilir bir hale getirmek, barışın, sevginin, hoşgörünün, mutluluğun ve kültürel farklılıkların kalesi yapmak şüphesiz elimizdedir. Üstelik o kadar da zor bir şey değil. Tanımadığınız birisine içten bir "merhaba" demekle işe koyulabilirsiniz örneğin… Şehrin sokaklarında, caddelerinde, parklarında birbirini tanımayan insanları, selam verirken, hal hatır sorarken gördüğümüz anda umutlanabiliriz.
Birbirimizi keşfedelim. İçinde yaşadığımız dünyada yıpranan yerlerimizi tamir etmek durumundayız. Birbirimizi keşfetmek, tanımak, anlamak/anlaşmak ve birbirimizi sevmek zorundayız. Duru bir zihinle oturup konuştuğumuzda, birbirimize güvenmeye başladığımızda, bizi birbirimizden uzaklaştıran kötü duygulardan, art niyetlerden ve önyargılardan arındığımızda, yüreklerimizin sıcaklığını hissetmeye başladığımızda hayatın ne kadar güzel, çekici ve anlamlı olduğunu fark edeceğiz. Buna yürekten inanıyorum. Yeter ki buna uygun bir dil ve ruh geliştirelim. Gönlümüzün kapılarını açalım. Her şeyin bulanıklaştığı, silikleştiği, standartlaştığı bir zamanda sisleri dağıtacak, hayata yeni bir anlam ve heyecan katacak olan şey birbirimizi sevmekten başka ne olabilir ki…
Gündeminizin her zaman "insan" olması temennisiyle…
Sevgiyle kalın..
