Pişmanım..!!!
Pişmanlık…
Galiba tanıyorum onu.
Pişmanım…
Açının sinüs değerini negatif almadım, sorum yandı. Kardeşime bağırdım, ürküttüm onu. Dört yanlışımın bir doğrumu götürmesine sebebiyet verdim. Hoş kokulu güzelim çiçeği dalından kopardım. Kaliteyle alakasız bir televizyon programı izledim. Anlatım bozukluğu yaptım, sonrasında düzeltemedim. Değer vermeye değmezlere değer verip, değerin değerini alçalttım. Ağlanacak halime güldüm de içim hep ağladı. Çözemediğim sorular için kızdım kendime, boşluğa bağırdım da sesim yayılmadı. Sesimi duyuramadım. Yırtıp attığım testler oldu pişmanım.
Boğazımda kalan lokmalar da var benim. Söylediğimi düşünmedim. Düşündüğümü söyleyemedim, yuttum. Hızlı koştum, haddinden fazla hızlı. Bir yerlere yetişeyim dedim de sıkça düştüm. Bekledim. Çok vaktimi öldürdüm. Vakitlerin katiliyim pişmanım.
Silemedim hiç, hep karaladım. Dil ile kalp yaraladım. Sabretmeyi bilemedim. Sonuca da varamadım. Düşünmekten kaçtığım da oldu pişmanım.
“Kıymet” mi bilmedim acaba? “Kıymet” ne demektir onu bilmedim belki. Bir şeyleri bilmediğimi bildiğim halde neyi bilmediğimi öğrenmek istemedim. Ayıp ettim değil mi?. Bilmezken ayıp değildi de öğrenmedim pişmanım.
Bugüne “hoş geldin” dedim de düne “hoşça kal” demedim. Dün süzülüp giderken, masumane gözlerime baktı, bense bakışlarımı bugüne verdim. Anlamadım dünü pişmanım.
Bugün de dündü ya hani, yarının dünü… Yarınlar bugün oldu, bugünler dün; bense pişmanlıktan bin pişman, bir “pişmanım”…
Mutluyum da aslında…Bir daha pişman olmamak adına elimden geleni yapacağım için..
Düşünürsek; nedamet, vicdan azabını beraberinde getirirken,vicdan azabı da hatada tekerrürden kaçınmayı sağlar...
Bu aşamada yenilmemeli; galip gelmeli, pişmanlığı pişman etmeli…
(alıntı)
Galiba tanıyorum onu.
Pişmanım…
Açının sinüs değerini negatif almadım, sorum yandı. Kardeşime bağırdım, ürküttüm onu. Dört yanlışımın bir doğrumu götürmesine sebebiyet verdim. Hoş kokulu güzelim çiçeği dalından kopardım. Kaliteyle alakasız bir televizyon programı izledim. Anlatım bozukluğu yaptım, sonrasında düzeltemedim. Değer vermeye değmezlere değer verip, değerin değerini alçalttım. Ağlanacak halime güldüm de içim hep ağladı. Çözemediğim sorular için kızdım kendime, boşluğa bağırdım da sesim yayılmadı. Sesimi duyuramadım. Yırtıp attığım testler oldu pişmanım.
Boğazımda kalan lokmalar da var benim. Söylediğimi düşünmedim. Düşündüğümü söyleyemedim, yuttum. Hızlı koştum, haddinden fazla hızlı. Bir yerlere yetişeyim dedim de sıkça düştüm. Bekledim. Çok vaktimi öldürdüm. Vakitlerin katiliyim pişmanım.
Silemedim hiç, hep karaladım. Dil ile kalp yaraladım. Sabretmeyi bilemedim. Sonuca da varamadım. Düşünmekten kaçtığım da oldu pişmanım.
“Kıymet” mi bilmedim acaba? “Kıymet” ne demektir onu bilmedim belki. Bir şeyleri bilmediğimi bildiğim halde neyi bilmediğimi öğrenmek istemedim. Ayıp ettim değil mi?. Bilmezken ayıp değildi de öğrenmedim pişmanım.
Bugüne “hoş geldin” dedim de düne “hoşça kal” demedim. Dün süzülüp giderken, masumane gözlerime baktı, bense bakışlarımı bugüne verdim. Anlamadım dünü pişmanım.
Bugün de dündü ya hani, yarının dünü… Yarınlar bugün oldu, bugünler dün; bense pişmanlıktan bin pişman, bir “pişmanım”…
Mutluyum da aslında…Bir daha pişman olmamak adına elimden geleni yapacağım için..
Düşünürsek; nedamet, vicdan azabını beraberinde getirirken,vicdan azabı da hatada tekerrürden kaçınmayı sağlar...
Bu aşamada yenilmemeli; galip gelmeli, pişmanlığı pişman etmeli…
(alıntı)
