Seninle Olamadıklarımız
Seninle olamadıklarımız…
Bir sabah karşılıklı oturup taze demlenmiş birer bardak çay içemedik. Çıtır çıtır kızarmış bir simidi bölüşüp yiyemedik. Sabahlar olmadı!
Kış güneşinin odayı ısıtan sıcağında dizlerimde uyumadın. Çünkü, güneş bize hiç doğmadı!
Gözlerinin içine heyecanla bakamadım; bakışlar donmadı! Başımı omzuna yaslayıp Sezen’i dinlemedim seninle. Sezen bize hiç şarkı söylemedi! Dudağıma kondurduğun ilk busede yüzüm kızarıp, avuç içlerim terlemedi.
Birbirimizden kaçtıkça tekrar yakınlaşmalarımızın nedenini sabahlara kadar hiç düşünmedim. Telefonuma gelen mesajlarına gülümseyemedim. Sana hiç 'sevgilim' diyemedim.
Sen arabayı hızlı kullanıp yüreğimi ağzıma getirmedin; ben yavaş kullan arabayı, diye çığlık atmadım…
Sen cep telefonunu bana verip uykuya dalmadın; ben telefonunu hiç karıştırmadım.Ne sen bana güvendin ne de ben seni kıskandım.
Olamadık ‘biz’ ... Gündüzleri geceye taşıyamadık işte, sabahları uyanamadık…
Aynanın karşısına sarılarak geçip şımarıkça birbirimize ‘yakışıyor muyuz’ diye sormadık. Türk kahvesi içip fallarımıza bakamadık…Hiç şarkımız olmadı mesela... Bir resimde beraber yer alamadık!
Seninle yaşanan hiçbir an’ı hafızama kaydedemedim.Çünkü merhaba ile elveda arasında kalmayı umursamadık ve aslında kaybetmekten hiç korkmadık.
Şimdi bunca yazdığım ‘olamadıklarımızı’ aslında olduğumuzdan mı yoksa unuttuğumuzdan mı üzgünüm işte onu bilmiyorum! Yani cesaretimizle mi övüneyim yoksa korkaklığımızdan mı utanayım bilemedim!
Olamadık aslında SEVGİLİM, biz hiç 'biz' olamadık…
Bir sabah karşılıklı oturup taze demlenmiş birer bardak çay içemedik. Çıtır çıtır kızarmış bir simidi bölüşüp yiyemedik. Sabahlar olmadı!
Kış güneşinin odayı ısıtan sıcağında dizlerimde uyumadın. Çünkü, güneş bize hiç doğmadı!
Gözlerinin içine heyecanla bakamadım; bakışlar donmadı! Başımı omzuna yaslayıp Sezen’i dinlemedim seninle. Sezen bize hiç şarkı söylemedi! Dudağıma kondurduğun ilk busede yüzüm kızarıp, avuç içlerim terlemedi.
Birbirimizden kaçtıkça tekrar yakınlaşmalarımızın nedenini sabahlara kadar hiç düşünmedim. Telefonuma gelen mesajlarına gülümseyemedim. Sana hiç 'sevgilim' diyemedim.
Sen arabayı hızlı kullanıp yüreğimi ağzıma getirmedin; ben yavaş kullan arabayı, diye çığlık atmadım…
Sen cep telefonunu bana verip uykuya dalmadın; ben telefonunu hiç karıştırmadım.Ne sen bana güvendin ne de ben seni kıskandım.
Olamadık ‘biz’ ... Gündüzleri geceye taşıyamadık işte, sabahları uyanamadık…
Aynanın karşısına sarılarak geçip şımarıkça birbirimize ‘yakışıyor muyuz’ diye sormadık. Türk kahvesi içip fallarımıza bakamadık…Hiç şarkımız olmadı mesela... Bir resimde beraber yer alamadık!
Seninle yaşanan hiçbir an’ı hafızama kaydedemedim.Çünkü merhaba ile elveda arasında kalmayı umursamadık ve aslında kaybetmekten hiç korkmadık.
Şimdi bunca yazdığım ‘olamadıklarımızı’ aslında olduğumuzdan mı yoksa unuttuğumuzdan mı üzgünüm işte onu bilmiyorum! Yani cesaretimizle mi övüneyim yoksa korkaklığımızdan mı utanayım bilemedim!
Olamadık aslında SEVGİLİM, biz hiç 'biz' olamadık…