yalnızlık...
Bavullari hep toplu durmali insanin... Bir gün telefonlarin hiç çalmayabilecegi hesaplanmali... Tül perde arkasindan misafir yolu gözlemekten vazgeçmeli... Ihanetlere, terkedilmelere, bir basina birakilmalara hazirlikli olmali... Yalnizliga alismali... Çünkü “omuz omuza” günlerin vakti geçti. Dayanisma, günümüzün borsasinin deger kaybeden hisse senetlerinden biri artik... Bireyin kesif çagi, geride kirik dökük yalnizliklar birakti. Terörün bile bireysellestigi çagdayiz. Zaman, birlikten kuvvet dogurma zamani degil; Zaman, tek basina dimdik ayakta kalabilmeyi becerme zamanidir... Iste o yüzden alismali yalnizliga... Sokaklar dolusu issizlikla basbasa yasamayi göze almali insan... Güvendigi daglardaki karlara bakip ders çikarmali... Hüzünlü bir sarkiyla paylasilan gecelerde basini dayayacak bir omuz arama huylarindan vazgeçmeli... Sofrada tek tabaga, tabakta az yemege alismali... Romanlardan, yalnizligi yücelten paragraflar asmali evin en görünür duvarlarina... “Yalnizlik paylasilmaz/Paylasilsa yalnizlik olmaz” Dizeleriyle baslamali güne... Telesekretere “Su anda size cevap verebilecek kimse yok! ” denmeli, “Belkide hiç olmayacak...” cevapsizliga, sessizlige isinmali... Oysa sessizlik haksizliga alkistir. Hakliligin onuru yasatir insani... Susmanin utanci öldürür... O yüzden en sessiz gecelerde “Dogruydu, yaptim” la teselli bulmali insan. Feryada komsularin yetismemesine, Soguk duvar diplerinde sessizce aglasmaya alismali... Kendiyle hesaplasmaya çalismali... Gece yastikla aglasmaya, sabah aynayla gülüsmeye, Kendiyle hüzünlenip, kendiyle keyiflenmeye hazir olmali... Hep basini alip gidebilecek kadar cesur, Ama hep kalip savasacak kadar gözüpek olabilmeli... Sessizligi, sese dönüstürebilmeli... Ve sirt çantasini her daim hazir tutmali insan... Yollarla barismali... Yalnizliga alismali...
