Ziyan Oldu

[∫åşїиã∫]

Herhangi biri gibiydi geldiğinde
Sönmüştü gözlerinin feri
Öfkeliydi ve bir o kadar umutsuz
Çoktan mahvetmişti insanlar onu
Yine de tutmuştum elinden
Gerçeğim ol demiştim
Yalan oldu... ​

Kırgınlığı yüzünü kuşatmıştı
Buram buram nefret kokardı teni
Şarkılar onu ağlatırdı
Yüzü yağmura hazır bir buluttu
Kimseler anlamıyordu derdini
Baharım ol demiştim
Hazan oldu...​

Parça parçaydı yüreği
Umutları çok uzağındaydı yaşamın
Ve aramaktaydı özünü
Kayıptı kendisi başka insan olmuştu
Bir güneş arıyordu içinde karanlığın...
Ateşim ol demiştim
Duman oldu... ​

Gitti... hiçbir şey demedim.
Onun gülen yüzü ölüm öncesi iyilikti
Kaçtı... bir saniye bile tutmadım.
Bir ayrılıktan onlarca soru doğurdu
Ne ben sordum ne o cevapladı
Ekmeğim nefesim aşım ol demiştim
Ziyan oldu...​

[Şair:Okan Savcı..]​

 

[ßeßi$iM]

Bir ayrılıktan onlarca soru doğurdu
Ne ben sordum ne o cevapladı.
Ekmeğim nefesim aşkım ol demiştim
Ziyan oldu...