Bir Eğitim Masalı (lütfen okuyun)
BİR EĞİTİM MASALI
Masalımızın baş rollerini beş kahraman paylaşıyor. Kahramanlarımız, üzerinde “okul” yazan binaya devam etmek, onunla ilgilenmek, onda sorumluluk almak ve onu yönetmek gibi farklı rollere sahipler. Kahramanlarımız, yaşadıkları ile ilgili, görünüşteki davranışlarından farklı olarak, içlerinden gelen arzu ve düşünceleri kendi günlüklerine şöyle not etmişler:
Öğrenci: Okula gidiyorum. Ailem, öğretmenlerim ve diğer yöneticiler benim severek ve isteyerek buraya geldiğimi sanıyorlar. Oysa, öğrenciliğimin ilk yıllarında duyduğum heyecanın yerinde yeller esiyor. Üstelik, önceleri çok sevdiğim bu binadan şimdi kaçmak için fırsatlar arıyorum. Devam etsem ne değişecek? Üniversiteye girme şansım çok az. Sınavda bir milyon üzerinde öğrenci yarışıyor. Dershaneler, özel okullar ve bir de seçkinci okullar işin tuzu biberi. Üniversite kazanmak aslanın ağzında. Ne yapayım? Bu durumda sadece okula devem etmek zorundayım işte!
Öğretmen: Okulun ilk yıllarında öğrencilerim arkamdan sel gibi gelirken, büyüdükçe “bu da ne konuşuyor” diye yüzüme bakıyorlar. Mesleğimi severek ve zevkle yaptığımı sanıyorlar. Bu mesleği de severek seçmedim ki. Üniversite giriş sınavında öğretmenlik bölümünü tutturdum. Ne yapayım, mecburen öğretmenlik yapıyorum. Haydi yapıyorum, daha iyisi olmak için gayret göstersem, bir sürü engelle karşılaşıyorum. Boş versem, vicdanım el vermiyor. Dirensem ceza alacağım. Ceza alıp ekmeğimi riske atmaktansa, boş vermek daha iyi.
Aile: Önceleri “iyi ki okul var. Çocukları meşgul edecek bir yer lazım” diye düşünürken, onlar büyüdükçe omuzlarımız biraz daha çöküyor. Okul ve dershane derken, diğer masraflarıyla, ev geçindirmekten daha zor. Zaten üniversite kazanma şansı da çok az. Bir sanata versem, yaşı geçti. Ne yapacağım ben şimdi?
Okul Yöneticisi: Okulumu tüm sıkıntılarına rağmen yönetebileceğimi düşünürken, bir yıl içinde adeta çöktüm. Sıkıntım, okulumda eğitim ve öğretimin kalitesini geliştirmeye yönelik bir şeyler yapamamak… Yazışmalardan, kırtasiyecilikten, imkânsızlıklardan, velilere dil dökmekten, devletle veli arasında kalmaktan usandım. Ne geriye dönüp öğretmen olmak ve ne de ileriye gidip makamımı yükseltmek istiyorum.
Bakanlık: Şu okullar olmasaydı eğitimi ne de güzel idare ederdim.
Tabii, bu sadece bir masal. Gerçekle asla ilgisi yok!
Masalımızın baş rollerini beş kahraman paylaşıyor. Kahramanlarımız, üzerinde “okul” yazan binaya devam etmek, onunla ilgilenmek, onda sorumluluk almak ve onu yönetmek gibi farklı rollere sahipler. Kahramanlarımız, yaşadıkları ile ilgili, görünüşteki davranışlarından farklı olarak, içlerinden gelen arzu ve düşünceleri kendi günlüklerine şöyle not etmişler:
Öğrenci: Okula gidiyorum. Ailem, öğretmenlerim ve diğer yöneticiler benim severek ve isteyerek buraya geldiğimi sanıyorlar. Oysa, öğrenciliğimin ilk yıllarında duyduğum heyecanın yerinde yeller esiyor. Üstelik, önceleri çok sevdiğim bu binadan şimdi kaçmak için fırsatlar arıyorum. Devam etsem ne değişecek? Üniversiteye girme şansım çok az. Sınavda bir milyon üzerinde öğrenci yarışıyor. Dershaneler, özel okullar ve bir de seçkinci okullar işin tuzu biberi. Üniversite kazanmak aslanın ağzında. Ne yapayım? Bu durumda sadece okula devem etmek zorundayım işte!
Öğretmen: Okulun ilk yıllarında öğrencilerim arkamdan sel gibi gelirken, büyüdükçe “bu da ne konuşuyor” diye yüzüme bakıyorlar. Mesleğimi severek ve zevkle yaptığımı sanıyorlar. Bu mesleği de severek seçmedim ki. Üniversite giriş sınavında öğretmenlik bölümünü tutturdum. Ne yapayım, mecburen öğretmenlik yapıyorum. Haydi yapıyorum, daha iyisi olmak için gayret göstersem, bir sürü engelle karşılaşıyorum. Boş versem, vicdanım el vermiyor. Dirensem ceza alacağım. Ceza alıp ekmeğimi riske atmaktansa, boş vermek daha iyi.
Aile: Önceleri “iyi ki okul var. Çocukları meşgul edecek bir yer lazım” diye düşünürken, onlar büyüdükçe omuzlarımız biraz daha çöküyor. Okul ve dershane derken, diğer masraflarıyla, ev geçindirmekten daha zor. Zaten üniversite kazanma şansı da çok az. Bir sanata versem, yaşı geçti. Ne yapacağım ben şimdi?
Okul Yöneticisi: Okulumu tüm sıkıntılarına rağmen yönetebileceğimi düşünürken, bir yıl içinde adeta çöktüm. Sıkıntım, okulumda eğitim ve öğretimin kalitesini geliştirmeye yönelik bir şeyler yapamamak… Yazışmalardan, kırtasiyecilikten, imkânsızlıklardan, velilere dil dökmekten, devletle veli arasında kalmaktan usandım. Ne geriye dönüp öğretmen olmak ve ne de ileriye gidip makamımı yükseltmek istiyorum.
Bakanlık: Şu okullar olmasaydı eğitimi ne de güzel idare ederdim.
Tabii, bu sadece bir masal. Gerçekle asla ilgisi yok!
