Ceza Olarak Çocuğa Küsmeli mi
[FONT=Tahoma, Arial, Helvetica, sans-serif]Bazı ana babalar, çocukları yanlış bir davranış sergilediğinde küsmekle onlara ders vermek isterler ? Peki bu davranışla ona hangi mesajı göndermiş olurlar:
Küsme, sağlıklı bir iletişim şekli midir
Büyüklerin birbirlerine küsmeleri doğru mu? Çünkü küsme, iki tarafı da azap içinde yaşatmaktadır. Hatta küsmeyi, pasif saldırganlık olarak nitelendirenler vardır. Pasif saldırganlığın sonucu ise pasif çatışmadır. Tabi, arkadan aktif çatışma gelebilir.
Bazı ana babalar, küsmekle çocuklarına şu mesajı göndermiş olurlar: "Hata yapanlarla iletişim kesilir; hatalılar bağışlanmazlar. "Bu tutum, içlerinde kendi rahatsızlıklarını yaşayan ve çocuklarına aktaran yetişkinlerin ruh hâlinden kaynaklanmaktadır. Aslında problem, çocuğa değil ebeveyne aittir.
Küsme, sağlıksız bir iletişim şeklidir. Etkileşim ortamını fakirleştirmektedir. Herkes gibi çocukların da çevreden gelecek uyarıcılara ihtiyacı vardır. Bu ihtiyaç giderilmezse ruh sağlıkları bozulabilir. Çocukları sevgiden yoksun bırakmak yerine onlarla konuşarak hatalarını tartışmak, verdikleri zararları telâfi ettirmek çok daha etkili olabilir.
Çocuklarımıza konuşmayı mı, küsmeyi mi öğretmeliyiz? Küstüğümüzde, onlara örnek olarak küsmeyi öğretmiş oluruz. Küsmeyi alışkanlık hâline getirmiş kimselerin hayatları, ıstırap ve sıkıntılarla dolu geçmektedir. Onun için çocuklarımızı, sıkıntıları konuşarak gidermeye alıştırmalıyız.
“Bana anne, deme!" tarzındaki sözlerle çocuğa takınılan tavır ve küsmek, dayaktan daha tehlikeli bir yoldur. Çocuğun üzdüğü durumlarda annenin biraz soğuk durması, sorularına kısa cevaplar vermesi, uzun süre küs durmaktan daha isabetli olur.
Özür Dileyebilmek
Ebeveynlik, yorucu bir iştir. Hata yapma tabiî bir durumdur. Önemli olan, hataların fark edilmesidir. Eğer çocuk, suçsuz olduğu hâlde cezalandırıldıysa veya her ne sebeptense kabahatiyle uygun olmayan bir ceza çektiyse anneyle babanın ondan özür dileyip durumu düzeltmeye çalışmaları da doğru bir harekettir. Bu durum, hem çocuğa değerli ve önemli olduğu hissini verir, hem de ebeveynlerinin kendilerini hata yapmaz kişiler olarak görmemelerini anlatmış olur. Otorite sarsılmaz. Bir aile üyesi, yanıldığında özür dileyecek kadar büyük olduğu zaman, iletişimin ne denli güzelleşeceği anlaşılmalıdır. Hatta çocuk, ana babasına daha da yaklaşacaktır.
Çocuğumuz haklı bir tepkide bulununca onu üzdüğümüzden dolayı özür dilememiz, bizi asla küçük düşürmez. Bilakis onun gözünde yücelir, kendisine hak verdiğimiz için de güvenini kazanmış oluruz. Bize karşı baş kaldırdığı, öfke ile tepindiği zaman niçin böyle davrandığını sorar, onu sabırla dinler, gönlünü alırsak başka bir zaman bilerek suç işlediğinde vereceğimiz cezaya razı olacaktır. Kendisinden özür dilemesini bilir; sevgimizi, şefkatimizi ve güvenimizi kaybetmek istemez.[/FONT]
Küsme, sağlıklı bir iletişim şekli midir
Büyüklerin birbirlerine küsmeleri doğru mu? Çünkü küsme, iki tarafı da azap içinde yaşatmaktadır. Hatta küsmeyi, pasif saldırganlık olarak nitelendirenler vardır. Pasif saldırganlığın sonucu ise pasif çatışmadır. Tabi, arkadan aktif çatışma gelebilir.
Bazı ana babalar, küsmekle çocuklarına şu mesajı göndermiş olurlar: "Hata yapanlarla iletişim kesilir; hatalılar bağışlanmazlar. "Bu tutum, içlerinde kendi rahatsızlıklarını yaşayan ve çocuklarına aktaran yetişkinlerin ruh hâlinden kaynaklanmaktadır. Aslında problem, çocuğa değil ebeveyne aittir.
Küsme, sağlıksız bir iletişim şeklidir. Etkileşim ortamını fakirleştirmektedir. Herkes gibi çocukların da çevreden gelecek uyarıcılara ihtiyacı vardır. Bu ihtiyaç giderilmezse ruh sağlıkları bozulabilir. Çocukları sevgiden yoksun bırakmak yerine onlarla konuşarak hatalarını tartışmak, verdikleri zararları telâfi ettirmek çok daha etkili olabilir.
Çocuklarımıza konuşmayı mı, küsmeyi mi öğretmeliyiz? Küstüğümüzde, onlara örnek olarak küsmeyi öğretmiş oluruz. Küsmeyi alışkanlık hâline getirmiş kimselerin hayatları, ıstırap ve sıkıntılarla dolu geçmektedir. Onun için çocuklarımızı, sıkıntıları konuşarak gidermeye alıştırmalıyız.
“Bana anne, deme!" tarzındaki sözlerle çocuğa takınılan tavır ve küsmek, dayaktan daha tehlikeli bir yoldur. Çocuğun üzdüğü durumlarda annenin biraz soğuk durması, sorularına kısa cevaplar vermesi, uzun süre küs durmaktan daha isabetli olur.
Özür Dileyebilmek
Ebeveynlik, yorucu bir iştir. Hata yapma tabiî bir durumdur. Önemli olan, hataların fark edilmesidir. Eğer çocuk, suçsuz olduğu hâlde cezalandırıldıysa veya her ne sebeptense kabahatiyle uygun olmayan bir ceza çektiyse anneyle babanın ondan özür dileyip durumu düzeltmeye çalışmaları da doğru bir harekettir. Bu durum, hem çocuğa değerli ve önemli olduğu hissini verir, hem de ebeveynlerinin kendilerini hata yapmaz kişiler olarak görmemelerini anlatmış olur. Otorite sarsılmaz. Bir aile üyesi, yanıldığında özür dileyecek kadar büyük olduğu zaman, iletişimin ne denli güzelleşeceği anlaşılmalıdır. Hatta çocuk, ana babasına daha da yaklaşacaktır.
Çocuğumuz haklı bir tepkide bulununca onu üzdüğümüzden dolayı özür dilememiz, bizi asla küçük düşürmez. Bilakis onun gözünde yücelir, kendisine hak verdiğimiz için de güvenini kazanmış oluruz. Bize karşı baş kaldırdığı, öfke ile tepindiği zaman niçin böyle davrandığını sorar, onu sabırla dinler, gönlünü alırsak başka bir zaman bilerek suç işlediğinde vereceğimiz cezaya razı olacaktır. Kendisinden özür dilemesini bilir; sevgimizi, şefkatimizi ve güvenimizi kaybetmek istemez.[/FONT]
