ellerım burada
Sen yoktun,geceyi bin yıldıza bölerdim.Uykuyu kendime haram ederdim.Yorgun
sabahlara,güneşsiz yarınlara uyanırdı hergün yüreğim.Kima sorsam bilmezdi
seni.Öfkem onlara değil hep kendimeydi. Ağlamaksa içe akıtılan gözyaşı,kimse
göremezdi....
Her yağmur yağışında bu kente, damla damla düşerdi özlem.ıslanmak değildi
beni kotkutan, o damlalarla boğulmaktı.Yokluğun beni boğardı.Öyle zordu ki
dayanmak,sensiz geçen her dakika yüreğime çözülmeyecek bir düğüm
atardı.Sıkılırdım bunalırdım da,isyan bile edemezdim,sesim çıkmazdı.
Beni umursar mıydın,böylesine acı çekmemi anlarmıydın bilmiyorum.Yoktun
çünkü, olsaydın ben böylesine acı çekmezdim ki... Olsaydın özlemek denen
şeyin bu kadar zor olduğunu bilmezdim ki... Ah sevgilim neden yanımda
değilsin ki..
Sahi nasıl gitmiştin sen ?Niye gitmiştin ?yıldızlara yazdığımız sevda
bitmişmiydi ?Maviye yüklediğimiz aşk tükenmişmiydi ?Kimdi seni çağıran
yanına ?Bir bulsam cevabını bu soruların... Çaresizlik diye birşey varmış
hayatta ve ben bunu yeni öğreniyorum.
Bazen kendimle savaşıyorum,seni sevmekten kurtulayım diye.Öylesine karmaşık
bir denklemki bu... Seni sevmekten kurtulamazsam benliğimi yitireceğim.Ben
ben olmaktan çıkacağım biliyorum.Kurtulmayı başarırsam yüreğimdeki boşluğu
nasıl dolduracağım peki ?
Sensizliği yaşamaya alışmaktan da korkuyorum.Sensiz olmaya alıştıktan sonra
,birgün çıkıp gelsen,seninle yeniden birlikte olmayı beceremem diye
korkuyorum.Bir çözümü olmalı bu işin.Var biliyorum;ama,ben bulamıyorum.
Sevgilim,gitmeseydin,en tutkulu aşkın,en koyu sevdanın,en güzel masalın
kahramanı olacaktın.Ben seni sevecektim,hiç bitmeyen bir aşkla. Hep sana
bakacaktım,hiç yorulmadan.Hep sana dokunacaktım,hiç bıkmadan.
Ayaktayım ve taşıyorum.Özleme,çaresizliğe,vefasızlığa, ve tek başıma
taşıdığım bu aşka ragmen yaşıyorum.Geleceğe dair umudumu yitirmedim
henüz.Şimdi neredeysen başını gökyüzüne çevir ve en parlak yıldıza bak...
İşte oradayım ben,seni izliyorum.Hala yüreğindeysem,hala bana dair özlem
varsa içinde ,hala aşkı yaşatıyorsan gönlünde... Sevgilim orada durma bak
ellerim burada...
sabahlara,güneşsiz yarınlara uyanırdı hergün yüreğim.Kima sorsam bilmezdi
seni.Öfkem onlara değil hep kendimeydi. Ağlamaksa içe akıtılan gözyaşı,kimse
göremezdi....
Her yağmur yağışında bu kente, damla damla düşerdi özlem.ıslanmak değildi
beni kotkutan, o damlalarla boğulmaktı.Yokluğun beni boğardı.Öyle zordu ki
dayanmak,sensiz geçen her dakika yüreğime çözülmeyecek bir düğüm
atardı.Sıkılırdım bunalırdım da,isyan bile edemezdim,sesim çıkmazdı.
Beni umursar mıydın,böylesine acı çekmemi anlarmıydın bilmiyorum.Yoktun
çünkü, olsaydın ben böylesine acı çekmezdim ki... Olsaydın özlemek denen
şeyin bu kadar zor olduğunu bilmezdim ki... Ah sevgilim neden yanımda
değilsin ki..
Sahi nasıl gitmiştin sen ?Niye gitmiştin ?yıldızlara yazdığımız sevda
bitmişmiydi ?Maviye yüklediğimiz aşk tükenmişmiydi ?Kimdi seni çağıran
yanına ?Bir bulsam cevabını bu soruların... Çaresizlik diye birşey varmış
hayatta ve ben bunu yeni öğreniyorum.
Bazen kendimle savaşıyorum,seni sevmekten kurtulayım diye.Öylesine karmaşık
bir denklemki bu... Seni sevmekten kurtulamazsam benliğimi yitireceğim.Ben
ben olmaktan çıkacağım biliyorum.Kurtulmayı başarırsam yüreğimdeki boşluğu
nasıl dolduracağım peki ?
Sensizliği yaşamaya alışmaktan da korkuyorum.Sensiz olmaya alıştıktan sonra
,birgün çıkıp gelsen,seninle yeniden birlikte olmayı beceremem diye
korkuyorum.Bir çözümü olmalı bu işin.Var biliyorum;ama,ben bulamıyorum.
Sevgilim,gitmeseydin,en tutkulu aşkın,en koyu sevdanın,en güzel masalın
kahramanı olacaktın.Ben seni sevecektim,hiç bitmeyen bir aşkla. Hep sana
bakacaktım,hiç yorulmadan.Hep sana dokunacaktım,hiç bıkmadan.
Ayaktayım ve taşıyorum.Özleme,çaresizliğe,vefasızlığa, ve tek başıma
taşıdığım bu aşka ragmen yaşıyorum.Geleceğe dair umudumu yitirmedim
henüz.Şimdi neredeysen başını gökyüzüne çevir ve en parlak yıldıza bak...
İşte oradayım ben,seni izliyorum.Hala yüreğindeysem,hala bana dair özlem
varsa içinde ,hala aşkı yaşatıyorsan gönlünde... Sevgilim orada durma bak
ellerim burada...
