Genç Yöneticiye Küçük Bir Uyarı
Genç ve başarılı bir yönetici, yeni Jaguar'ı ile bir mahalleden hızlı bir biçimde geçiyordu. Park etmiş arabaların arasından yola aniden çıkabilecek çocuklara dikkat etmesi gerektiğini düşünerek ve biraz daha ileride, yolun kenarında bir şey gördüğünü sanarak yavaşlamaya çalıştı. Ama yine de sağını solunu tam göremeyecek denli hızlıydı.
Birden arabasının kapısına bir şeyin çarptığını fark etti. Aniden arabasını durdurarak, arabadan indi. Kapıdaki göçüğü ve az ötede göçüğe neden olan koca tuğlayı görünce oraya doğru koşmaya başladı. Yanına gelir gelmez ona doğru bakan küçük çocuğun kolunu yakaladı ve onu park etmiş arabasına doğru iterek bağırmaya başladı:
"Bunu neden yaptın? Sen de kimsin, ne yaptığının farkında mısın?"
İyice sinirlenerek devam etti: "Bu yeni bir araba ve atmış olduğun bu tuğla bana çok pahalıya malolacak. Bunu neden yaptın?"
Çocuk yalvararak yanıt verdi:
"Lütfen efendim. Çok üzgünüm ama başka ne yapabilirdim bilmiyorum. Eğer tuğlayı fırlatmasaydım kimse durmazdı."
Park etmiş bir arabanın arkasına işaret ederken çocuğun gözyaşları çenesine süzülüyordu. "Ağabeyim kaldırımın kenarından yuvarlandı ve tekerlekli sandalyesinden düştü, ben onu kaldıramıyorum. Lütfen onu tekerlekli sandalyesine oturtmam için bana yardım eder misiniz? Benim için çok ağır."
Bu durumdan son derece duygulanan genç yönetici, boğazında büyüyen yumruya karşın zor da olsa yutkundu. Yerdeki genç adamı kaldırarak, tekerlekli sandalyeye oturttu. Mendiliyle, çizik ve yaraları sildi ve engelli gencin ciddi bir yarası olup olmadığını denetledi.
Küçük çocuk genç yöneticiye dönerek "Teşekkür ederim efendim, Tanrı sizden razı olsun" dedi.
Genç yönetici, küçük çocuğun ağabeyini kaldırımdan evine doğru götürmesini izledi. Bulunduğu yerden arabasına geri dönmesi oldukça uzun sürmüştü. Uzun ve yavaş bir yürüyüştü.
Genç yönetici, kapıyı hiç tamir ettirmedi. Kapıda oluşan çöküğü, yaşamını birisinin kendisine tuğla atmasını gerektirecek denli hızlı yaşamaması gerektiğini anımsatması için öylece bıraktı...
Birden arabasının kapısına bir şeyin çarptığını fark etti. Aniden arabasını durdurarak, arabadan indi. Kapıdaki göçüğü ve az ötede göçüğe neden olan koca tuğlayı görünce oraya doğru koşmaya başladı. Yanına gelir gelmez ona doğru bakan küçük çocuğun kolunu yakaladı ve onu park etmiş arabasına doğru iterek bağırmaya başladı:
"Bunu neden yaptın? Sen de kimsin, ne yaptığının farkında mısın?"
İyice sinirlenerek devam etti: "Bu yeni bir araba ve atmış olduğun bu tuğla bana çok pahalıya malolacak. Bunu neden yaptın?"
Çocuk yalvararak yanıt verdi:
"Lütfen efendim. Çok üzgünüm ama başka ne yapabilirdim bilmiyorum. Eğer tuğlayı fırlatmasaydım kimse durmazdı."
Park etmiş bir arabanın arkasına işaret ederken çocuğun gözyaşları çenesine süzülüyordu. "Ağabeyim kaldırımın kenarından yuvarlandı ve tekerlekli sandalyesinden düştü, ben onu kaldıramıyorum. Lütfen onu tekerlekli sandalyesine oturtmam için bana yardım eder misiniz? Benim için çok ağır."
Bu durumdan son derece duygulanan genç yönetici, boğazında büyüyen yumruya karşın zor da olsa yutkundu. Yerdeki genç adamı kaldırarak, tekerlekli sandalyeye oturttu. Mendiliyle, çizik ve yaraları sildi ve engelli gencin ciddi bir yarası olup olmadığını denetledi.
Küçük çocuk genç yöneticiye dönerek "Teşekkür ederim efendim, Tanrı sizden razı olsun" dedi.
Genç yönetici, küçük çocuğun ağabeyini kaldırımdan evine doğru götürmesini izledi. Bulunduğu yerden arabasına geri dönmesi oldukça uzun sürmüştü. Uzun ve yavaş bir yürüyüştü.
Genç yönetici, kapıyı hiç tamir ettirmedi. Kapıda oluşan çöküğü, yaşamını birisinin kendisine tuğla atmasını gerektirecek denli hızlı yaşamaması gerektiğini anımsatması için öylece bıraktı...
