İŞte TÜrk MehmetcİĞİ

[*MeleK*]

Savasin en kanli gunlerinden biriydi.
Asker en iyi arkadasinin az ileride, kanlar icinde
yere dustugunu gördü.
İnsanin basini bir saniye siperden cikaramayacagi gibi
bir ates> >altindaydilar.
Asker tegmenine kostu hemen:
- Komutanim, bir kosu arkadasimi alip geleyim mi?
"Delirdin mi?" der gibi bakti tegmen...
- Gitmege degmez
oglum, arkadasin delik desik olmus. Buyuk olasilikla
ölmustur bile.
Kendi
hayatini da tehlikeye atma sakin!
Ama asker o kadar israr etti ki, tegmen izin vermek
zorunda kaldi.
Peki, dene bakalim!
Asker yogun ates altinda firladi siperden ve mucize
eseri, arkadasinin
yanina kadar gitti, yarali arkadasini sirtlandigi gibi
tasidi. Birlikte
siperin icine yuvarlandilar.
Tegmen kosup yaraliya bir goz atti ve nefes nefese bir
kenara
yikilmis askere döndu:
- Sana hayatini tehlikeye atmaya degmez, dememis
miydim! Bu zaten ölmus...

• Degdi Komutanim, degdi! dedi asker.
• Nasil degdi, arkadasin zaten ölmus, görmuyor musun?
• Gene de degdi komutanim, cunku yanina vardigimda

henuz yasiyordu...
Ve onun son sözlerini duymak, dunyalara bedeldi benim
icin...
Ve, hickirarak, arkadasinin son sözlerini tekrarladi:
"Gelecegini biliyordum!" GELECEGINI BILIYORDUM!