Sen varsın...
Kendimden yoruldum..Sürekli maske takmaktan...icim kan aglarken , sürekli insanlara gülmekten yoruldum...Cok sinirliyken bile , sakin olma zorunlulugundan yoruldum...Hickirarak aglamak isterken,Gözyaslarimi icime akitmaktan, Delice severken , icimden daglara denizlere , hoyratca esen rüzgara , topraga , kuslara seviyorum diye haykirmak isterken, susmaktan yoruldum...
Mavinin her tonunda kaybolmak isterken , siyaha esir olmaktan yoruldum..Kendimden yoruldum...Hep güclü olmak ne zordur, hep sorumluluk sahibi olmak ,herzaman hakli olmak , herseyi bilmek zorunda olmak...Ruhum yoruldu , cocukken genc olmak , genc iken olgun olmak cok zor ve yoruldum...Cabuk tükettim ömrümü...
Yarinlarimi...
Umutlarimi...
Duygularimi...
Mavinin her tonunda kaybolmak isterken , siyaha esir olmaktan yoruldum..Kendimden yoruldum...Hep güclü olmak ne zordur, hep sorumluluk sahibi olmak ,herzaman hakli olmak , herseyi bilmek zorunda olmak...Ruhum yoruldu , cocukken genc olmak , genc iken olgun olmak cok zor ve yoruldum...Cabuk tükettim ömrümü...
Yarinlarimi...
Umutlarimi...
Duygularimi...
Gerdi dönüsü olmayan bir tüneldeyim..
Oyunun ismi hayat...
basrolde ben...Yardimci oyuncular : sevgi , ask , aci , gecmis...
Senaryo konusu :Herseye ragmen mutlu olma sanati...
Ve oyun bitti...Perdeler indi , isiklar söndü...Kendimden yoruldum...Artik tutundugum , güvendigim , yanindayken kendim oldugum , maske takma geregi duymadigim , aglamak isteyince özgürce agladigim ,haykirmak istedigimde sevgimi , sinir tanimadan haykirdigim sen varsin...Artik oyunun ikinci perdesini actim...heryer isil isil , basak saclarin , deniz gözlerin benim umudum...Senin sevgin yarinlarim...Kendimden yoruldugum yerde seni buldum..Artik sen varsin...