M
Misafir
Forum Okuru
TV İnsanı Kurtarabilir Mi?- can dundar
Eskiden ayıptı böyle şeyler...
Birine yardım yapacağınız zaman, O'nun yanına peşinizde bir fotoğrafçılar ve kameramanlar ordusuyla gitmezdiniz.
Çünkü hem yardım yaptığınız insanın gururunu zedelemekten çekinilirdi, hem de "yapılan sevapla böbürlenmek insanlığa sığmaz" diye bilinirdi.
Şimdi bu tür küçük saplantıları aştık. Gülten Akın'ın dediği gibi artık "Kimselerin vakti yok durup ince şeyleri anlamaya..."
Şimdi sevabın makbulü, kitlesel bir gösteriye dönüşeni... Küçük şarkıcı adayları, gazeteci arkadaşlarını rica minnet toplayarak Noel baba kılığında çalıyorlar yetimhane kapılarını... Hediyeler dağılırken, fiyonk ağızlarla şefkat yüklü fotoğraflar çektiriliyor. Alan memnun satan memnun. Şarkıcı meşhur oluyor, çocuklar neşe doluyor, gazete manşet buluyor.
Artık televizyon kurtarıyor insanları...
Ergüder Yoldaş yaşamın hoyratlığına dayanamayıp bir adaya mı sığındı; O'nu rahat bırakmamak için ne mümkünse yapıyoruz. Tek doğru yaşam biçiminin kendimizinki olduğunu sandığımızdan O'nun da bizim gibi yaşaması için her gün çadırının etrafına film setleri kurup, O'na sığındığı son "Ada"yı da zindan ediyoruz. Sonunda kurtarıp, kendimize benzetince huzur bulup derin bir "oh" çekiyoruz.
Pavyon çetelerinin ellerinden gencecik kızlarımızı çekip alıyoruz. Dayılanmaya kalkan, kamera ışıklarını buluyor yüzünün ortasında, bir de tükürüklerimizi...
Felçli bir kızcağız, yıllardır çaresiz yattığı yatağında ölmek istiyor. Hemen yardıma koşuyor, kurtarıyoruz. Bir anda dünyası aydınlanıyor genç hastamızın. Evin içine kameralar kuruluyor. Acılı babanın gözyaşları görüntüleniyor, yakın plan... Felçli kıza "ölmek istiyorum" dedirtiliyor bir kaç kez (yayında en iyi çekim kullanılmak üzere...) Sonra birden yardım kapısı açılıyor. Tutup ölümün karanlık dehlizlerinden, hayata bir yol döşüyor televizyon... Cankurtaranlar yetişiyor çığlık çığlığa. Uçaklar umuda havalanıyor, lüks hastaneler seferber oluyor.
Yol boyu mikrofon elimizde, çekimi sürdürüyoruz:
"- Neler hissediyorsun şu anda? Kurtulmak güzel değil mi?"
"- Yeniden dünyaya gelmiş gibiyim. Kanalınıza şükran borçluyum.."
Ve güleryüzlü spikerlerimiz, görevini yapmış yayıncıların huzuru içinde kucaklıyor bizleri... Yapılan insanlık gözlerimizi yaşartıyor... Ağlıyoruz...
Sağolasın Kanal Z...
Bir gazetede ya da televizyon kanalında tanıdığı olmadığı için mi...?
Yoksa parası olmadığı için mi?
Bence ikisi de doğru. Sadece parası olanın yaşamaya hak kazandığı bir sağlık düzeninde, artık geriye tek kurtuluş seçeneği, medyanın size sahip çıkması kalıyor. O yüzden en çok izlenen kanalların, en beğenilen programlarının posta kutuları bir yardım eli için yalvaran mektuplarla dolup taşıyor. Hangisini kurtaracağınızı seçmek size kalmış. Aradan bir mektup seçiyor ve kameranızı sırtlayıp, beyaz atınıza atlayıp, o fukaranın yanına koşuyorsunuz.
Bunlar, çağımızın Külkedisi masallarıdır. Yoksul kız, kurtarıcı prensini bekler durur. Bulunca da masalı dinleyenlerle birlikte huzur bulur.
Kızın niye yoksul düştüğünü kimse merak etmez. "Kurtarıcı prensler"in olmadığı bir dünya düşlenemez. Masallardan sırıtır, dünyaya bakış açımız...
Ben kendi adıma, televizyonun "Bataktan insan kurtarma serüveni"ni gözümde yaşlarla izlesem de, her programın ardından yayınlanan "Allah sizden razı olsun" nakaratlarından utanç duyuyorum. Televizyonun sevap işleyecekse, bunu benim gözüme sokmadan, kurtarılanın başına kakmadan, sessiz sedasız yapmasını bekliyorum. İlle çare bulacaksa, çareyi herkesi kurtaracak çözümlerin üretiminde arasın istiyorum. Objektiflerini, küçük sindirella öykülerinden, ülkenin kangren olmuş sorunları üzerine çevirmesini talep ediyorum. İnsanları pavyonlarda tutsak eden, parasızlıktan ölümü iple çekmeye zorlayan, "Süper adam"lara, "Süper kadın"lara muhtaç eden düzeni ekrana getirmeliyiz diye düşünüyorum.
Kurtarılanların, kurtuluşun bedelini bir televizyon şovuna alet olarak ödemesini içime sindiremiyorum.
Mağdur babalar, mağrur kanallara teşekkür ederken televizyonumun sesini kısıyorum. Kurtuluyorum...
Birine yardım yapacağınız zaman, O'nun yanına peşinizde bir fotoğrafçılar ve kameramanlar ordusuyla gitmezdiniz.
Çünkü hem yardım yaptığınız insanın gururunu zedelemekten çekinilirdi, hem de "yapılan sevapla böbürlenmek insanlığa sığmaz" diye bilinirdi.
Şimdi bu tür küçük saplantıları aştık. Gülten Akın'ın dediği gibi artık "Kimselerin vakti yok durup ince şeyleri anlamaya..."
Şimdi sevabın makbulü, kitlesel bir gösteriye dönüşeni... Küçük şarkıcı adayları, gazeteci arkadaşlarını rica minnet toplayarak Noel baba kılığında çalıyorlar yetimhane kapılarını... Hediyeler dağılırken, fiyonk ağızlarla şefkat yüklü fotoğraflar çektiriliyor. Alan memnun satan memnun. Şarkıcı meşhur oluyor, çocuklar neşe doluyor, gazete manşet buluyor.
* * *
Bunun bir adım ötesi yeni başladı. Artık televizyon kurtarıyor insanları...
Ergüder Yoldaş yaşamın hoyratlığına dayanamayıp bir adaya mı sığındı; O'nu rahat bırakmamak için ne mümkünse yapıyoruz. Tek doğru yaşam biçiminin kendimizinki olduğunu sandığımızdan O'nun da bizim gibi yaşaması için her gün çadırının etrafına film setleri kurup, O'na sığındığı son "Ada"yı da zindan ediyoruz. Sonunda kurtarıp, kendimize benzetince huzur bulup derin bir "oh" çekiyoruz.
Pavyon çetelerinin ellerinden gencecik kızlarımızı çekip alıyoruz. Dayılanmaya kalkan, kamera ışıklarını buluyor yüzünün ortasında, bir de tükürüklerimizi...
Felçli bir kızcağız, yıllardır çaresiz yattığı yatağında ölmek istiyor. Hemen yardıma koşuyor, kurtarıyoruz. Bir anda dünyası aydınlanıyor genç hastamızın. Evin içine kameralar kuruluyor. Acılı babanın gözyaşları görüntüleniyor, yakın plan... Felçli kıza "ölmek istiyorum" dedirtiliyor bir kaç kez (yayında en iyi çekim kullanılmak üzere...) Sonra birden yardım kapısı açılıyor. Tutup ölümün karanlık dehlizlerinden, hayata bir yol döşüyor televizyon... Cankurtaranlar yetişiyor çığlık çığlığa. Uçaklar umuda havalanıyor, lüks hastaneler seferber oluyor.
Yol boyu mikrofon elimizde, çekimi sürdürüyoruz:
"- Neler hissediyorsun şu anda? Kurtulmak güzel değil mi?"
"- Yeniden dünyaya gelmiş gibiyim. Kanalınıza şükran borçluyum.."
Ve güleryüzlü spikerlerimiz, görevini yapmış yayıncıların huzuru içinde kucaklıyor bizleri... Yapılan insanlık gözlerimizi yaşartıyor... Ağlıyoruz...
Sağolasın Kanal Z...
* * *
Peki Tanrı aşkına o kızcağızın kurtuluşu bu kadar kolaydı da niye bunca zaman "kurtarılamadı". Bir gazetede ya da televizyon kanalında tanıdığı olmadığı için mi...?
Yoksa parası olmadığı için mi?
Bence ikisi de doğru. Sadece parası olanın yaşamaya hak kazandığı bir sağlık düzeninde, artık geriye tek kurtuluş seçeneği, medyanın size sahip çıkması kalıyor. O yüzden en çok izlenen kanalların, en beğenilen programlarının posta kutuları bir yardım eli için yalvaran mektuplarla dolup taşıyor. Hangisini kurtaracağınızı seçmek size kalmış. Aradan bir mektup seçiyor ve kameranızı sırtlayıp, beyaz atınıza atlayıp, o fukaranın yanına koşuyorsunuz.
Bunlar, çağımızın Külkedisi masallarıdır. Yoksul kız, kurtarıcı prensini bekler durur. Bulunca da masalı dinleyenlerle birlikte huzur bulur.
Kızın niye yoksul düştüğünü kimse merak etmez. "Kurtarıcı prensler"in olmadığı bir dünya düşlenemez. Masallardan sırıtır, dünyaya bakış açımız...
Ben kendi adıma, televizyonun "Bataktan insan kurtarma serüveni"ni gözümde yaşlarla izlesem de, her programın ardından yayınlanan "Allah sizden razı olsun" nakaratlarından utanç duyuyorum. Televizyonun sevap işleyecekse, bunu benim gözüme sokmadan, kurtarılanın başına kakmadan, sessiz sedasız yapmasını bekliyorum. İlle çare bulacaksa, çareyi herkesi kurtaracak çözümlerin üretiminde arasın istiyorum. Objektiflerini, küçük sindirella öykülerinden, ülkenin kangren olmuş sorunları üzerine çevirmesini talep ediyorum. İnsanları pavyonlarda tutsak eden, parasızlıktan ölümü iple çekmeye zorlayan, "Süper adam"lara, "Süper kadın"lara muhtaç eden düzeni ekrana getirmeliyiz diye düşünüyorum.
Kurtarılanların, kurtuluşun bedelini bir televizyon şovuna alet olarak ödemesini içime sindiremiyorum.
Mağdur babalar, mağrur kanallara teşekkür ederken televizyonumun sesini kısıyorum. Kurtuluyorum...
