yağmur yağıyor.. sen yoksun..

[ms_enemy]

Yağmur Yağıyor ve Sen Yoksun​

​

“Bir yağsa yağmur! .. Bir yağsa
Dağlara sürülen serâp olsa hüzün.
Ve göverse sevdânın
Hâkî yüzü...”
Bir sevdânın hâki yüzünü gövertebilir mi bilinmez ama, o yağıyor işte... Yani; yağmur! .. Ve yani; “rahmet” diye nitelendirdiği şey bir genç kızın...​

Yağmur yağıyor! Rûha dolan bir hüsn-ü andır bu... Teknemizdeki hamurun sebebi hikmetiydi bir zamanlar. O, teknelerimize yağarken “örtme” denen sundurmanın altına sığınır ve hep birlikte tempo tutardık arkadaşlarla:
“Yağ-yağ, yağmur,
Teknede hamur.
Ver Allah’ım ver,
Bir sulu yağmur..! ”​

Evet o rahmetti! ..
O rahmet altında yağmur kaçağı olunmazdı...
Onun adı rahmet olmasaydı, şu bizim Gücük Memed Emmi; “sizi gidi moskof gavurun dölleri, ne var da kaçıyorsunuz bu rahmetten! ..'”diye kızar mıydı bizlere...​

Yıllar, çocukluğumun üzerine sis perdeleri çekmeye çalışırken bile yağdı... Gençlik hayallerimin tomurcuklarına bile... Islandı umutlarım bir yerde! Bir yerde Leylâlar otobüs duraklarına sığındı saçları bozulmaması için... Ben, hep altında yürüdüm o damlacıkların. Dermansız bir hastalık bu mor sevdâ suyu... Yağdı ve yağdı! ..​

Ve işte yine yağıyor...
Bir genç kız rahmet diyor ona...
Ve bir serseri şair; hâkî bir yüzün gövermesi hususunda can atıyor ona... Sonra da bir gelencik...................​

Peşin para hayaliyle dinliyor bir çoban yağmurun sesini. Bir nevâ telinde “sızı değilse nedir? ” diye soru işaretleri çiviliyor yüreğinin sol köşe başına bir bestekâr...​

Yağmur yağıyor ve sen yoksun! ..
Hani her yağmur yağışında yanımda olacaktın? Hani; o rahmet çisil çisil çiseleyecekti seni gördüğünde? Ve sen ki; -alnımın şah damarı, mor yazmalım- ürkek kere ürkek...​

Şimdi gayri; “Haziran üstümüzde dal- dal” sevdâlım... Gökkuşağı bütün renklerini mora boyatmış bu mevsim... Ve dağlayan, ağlayan bir ezgidir kılcallarımda zaman... Hey! .. Nazlı Can! .. Yağmur yağıyor/ duymuyor musun?​

Yağmur yağıyor/ vebâlim benim!
Ve sen;
Yoksun...​