] En çokta kendi sesime yabancılaştım son günlerde.... Söylediklerim ve sesim bana o kadar yabancı ki... Neden en çok kendimden nefret eder oldum ki birden... Aynaya bakamıyorum artık kendime olan öfkemle rastlaşmamak için... İnsan kendisinide terkedip gidemiyor ki... İnsanın kendisine küsmesi en fenasıymış zaten yeni yeni öğreniyorum bunu... Hep kendimle kavgalıydım oysa alışkın olmam lazım bu küslüğe ama bu kadar şiddetlisiyle yeni karşılaşıyorum bu bünyede... İnsanlara kırıldıkça, onların bir bedende birkaç kişiliği taşıdıklarını gördükten sonra kimseden değil kendimden nefret eder oldum... İnsan olduğum içindi bu isyan, diğerleri gibi aşınmış bir kişilik değildim ben... Olmayan ender insan vardı biliyorum ama olanlar o kadar çoktu ki... Yeni yeni öğrendim ben tüm bunları... Eğer ki kalbim tek başına olsaydı ve üzerimde başka bir hayatın sorumluluğunu taşımıyor olsaydım çekip giderdim bu hayatta... Şimdi ayağında aşkın kelepçesi olan dünya mahkumuyum....
Çok özledim seni... Artık nefesimin kesilmesine, sensizliğin beni yorgun düşürmesine sebep olacak kadar özledim...
Çok sıkıldım ben sensiz güne başlayıp, sensiz o günü bitirmekten... gideli tam 62 gün oldu ve 39 gün daha bu işkenceyi çekmek zorundayım... Başkaları daha uzun süre birilerini beklemiş olabilir ama bu kadar zaman bu kadar mesafe benim kaldırabileceğimden çok daha zor... Alışamadım, alışamıyorum ve alışamayacağım biliyorum... Takvimden her bir gün eksildiğinin zamanın daha ağır aksak işlemeye başladığını farkediyorum...
Tüm bunlar upuzun bir kabus biliyorum ve 39 gün sonra beni uyandırıp, geçti bitti artık diyeceksin...