Herşey bir an da nasılda değerini yitiriveriyor... balyoz gibi iniyor insanın beynine faniliği.. bu dünya koşuşturması, günlük telaşlar, doymak bilmeyen nefsi doyurmak isterken ona yapılan zulumler, küslükler, kavgalar ve dünyanın merkezi oldugunu zanneden Ben kavramı.. hepsi koca bir boşlugun içine düşüveriyor.. boşluk burda çk şey ifade ediyor.. çünkü bunları anlaman ve hatırlaman için düşmen gereken bir yer .) hacmin kadar yer kaplıyorsun orda. offff
insan sevdiği bir insanın yüzüne bakmaz mı? ben bakamıyorum şu an.. bakarsam gidiverir incilerim, bakarsam binbir düşünce beni de rahatsız ediverir, onu da.. beynimde uzaklaştırmaya çalışıyorum hızla geçip giden iyreti sesleri, bazı şeyleri hiç bilmediğimi varsayıyorum.. kendimi kandırıyorum yani, ya da bu kabullenememenin başka bir adı.. belkide bişeylerle başa çıkabilme yolu..
Birşeyler balyoz gibi beynine indiğinde, gerçeklere uyandırılıveriyorsun.. zorla..
written by mai`siyah
"dünya, rüya içinde rüyadır.." demiş bi hint a tasözü