yaşamaktan çok ölümü düşünmeye başladım..
sürekli ölümü düşünmek
Bu yazıyı yazmamın sebebi artık bu acıya dayanamıyorum...geceler uyuyamıyorum...bazen o kadar zor oluyor ki ALLAHA acı bitsin diye yalvarmaya bile başlıyorum...
2 yıl önce bana aritmiya yani kalp ritim bozukluğu teşhisi kondu...o an hiç kimseye yaşatmasın ALLAH..ailem hala inanamıyor...hiç hastalanmayan biri kalp hastası olmuşdu...ilk aylar psikolojim bozulmuştu ben hastaydım ve iyleşme şansım yoktu...ama ailemin desteyıyle bu durumu aştım...sonralar hayatıma giren insanlarda bana unutturmuştu...ama son zamanlarda daha çok acı vermeye başladı..ilk başlarda aileme söyledim..ailem psıkolojik olduğunu söyledi ...benım bişeyim yokmuş...ondan sonra bişey söylemedım aileme..ama artık bu ağrıya dayanamıyorum...gecelerı uykularım kaçıyor..nefes alamıyorum..sanki denizin altında uyuyorum...kalbim bazen yerınden çıkıcak gibi atıyor,bazende atmıyor duruyor...ve vücudun bu ritme alıuşması o kadar zor ki, o kadar acı,ağrı veriyorki..
kimseyi üzmek istemiyorum,sessizce bu ağrıyı çekmek artık zor geliyor..ailemi üzmek istemiyorum onlar benim iyleştiğimi,ağrılarımın azaldığını düşünüyor,bu düşüncelerını değiştırmek istemiyorum....
işin zor tarafı geçen yılda abime bu hastalık teşhisi kondu..galıba genetik hastalık bizde...herkes şuan abime odaklanmış durumda o yüzden ben susuyorum ama artık dayanamıyorum...öldürmüyorda bu hastalık süründürüyor...
bu yüzden artık hayatıma kimseyı alamıyorum..kendı içime kapanıp ölümü bekleyen bir insana döndüm..ben böyle deyıldım,,hastalık beni ne hale getirdi böyle...yaşamdan çok ölümü düşünür oldum..psıkolojim daha çok bozuldu...
ben ne yapıcam yolumu kaybettim..
Bu yazıyı yazmamın sebebi artık bu acıya dayanamıyorum...geceler uyuyamıyorum...bazen o kadar zor oluyor ki ALLAHA acı bitsin diye yalvarmaya bile başlıyorum...
2 yıl önce bana aritmiya yani kalp ritim bozukluğu teşhisi kondu...o an hiç kimseye yaşatmasın ALLAH..ailem hala inanamıyor...hiç hastalanmayan biri kalp hastası olmuşdu...ilk aylar psikolojim bozulmuştu ben hastaydım ve iyleşme şansım yoktu...ama ailemin desteyıyle bu durumu aştım...sonralar hayatıma giren insanlarda bana unutturmuştu...ama son zamanlarda daha çok acı vermeye başladı..ilk başlarda aileme söyledim..ailem psıkolojik olduğunu söyledi ...benım bişeyim yokmuş...ondan sonra bişey söylemedım aileme..ama artık bu ağrıya dayanamıyorum...gecelerı uykularım kaçıyor..nefes alamıyorum..sanki denizin altında uyuyorum...kalbim bazen yerınden çıkıcak gibi atıyor,bazende atmıyor duruyor...ve vücudun bu ritme alıuşması o kadar zor ki, o kadar acı,ağrı veriyorki..
kimseyi üzmek istemiyorum,sessizce bu ağrıyı çekmek artık zor geliyor..ailemi üzmek istemiyorum onlar benim iyleştiğimi,ağrılarımın azaldığını düşünüyor,bu düşüncelerını değiştırmek istemiyorum....
işin zor tarafı geçen yılda abime bu hastalık teşhisi kondu..galıba genetik hastalık bizde...herkes şuan abime odaklanmış durumda o yüzden ben susuyorum ama artık dayanamıyorum...öldürmüyorda bu hastalık süründürüyor...
bu yüzden artık hayatıma kimseyı alamıyorum..kendı içime kapanıp ölümü bekleyen bir insana döndüm..ben böyle deyıldım,,hastalık beni ne hale getirdi böyle...yaşamdan çok ölümü düşünür oldum..psıkolojim daha çok bozuldu...
ben ne yapıcam yolumu kaybettim..