Beklerken artıyor yabancılığın…
Beklerken artıyor yabancılığın…
Saatlerin geçtiğini fark edemedim. Kaç saat olmuştu ben odamda seni, senden gelecekleri beklemeye başlayalı. Hesaplamak istemedim. Hüzün yanımdaydı, açlık hissetmiyordu ruhum da midem gibi. Yorgunluk vardı sadece, uyusam ve hiç uyanmasam yorgunluklarından. Uyudum ve uyandım hiç istemediğim halde. Uykuyla birlikte unutabilsek keşke, uyumadan önce düşündüklerimizi. Unutulmuyormuş boşunaymış tüm uykular. Kendime tutamayacağım bir sürü sözler verdim. Tutamayacağımdan emin. Yinede kendi kendiyle konuşabilen birisi için iyiydi bu sözlerim. İlk söz olarak saatlerdir susmayan midemi susturmakla başladım. Çay demledim, yanına kek aldım. Kalemim, defterim usulca yerleşti masamın üzerine. Söz vermiştim birisine sözümü tutamadım. Derin bir nefes aldım, rahatlatıcı ve öldürücü, sonra derin bir nefes bıraktım. Çayım sıcak ama dönüp bakmak gelmedi içimden. Defterim ısrarla yazılmak istiyor, kalemim ısrarla yazmak, beklesin öyleyse yemek… Şimdi konuşma zamanı kelimelerle.
Saatler geçmiş, artık farkındayım. Farkında olduğumu algılamaya başladım. Sebep derinden aldığım nefes mi, yoksa derinden ıslanan yürek mi? Bilmiyorum. bilmeyede gerek yok zaten.
Demli çay sevmem, sevmeden de katlandığımız onca şey varken bir bardak dem öldürmez beni. Kara çayın, kara demi; belki hafifletir kederimi. Al bir yudum keder belki iyi gelir sana. Kekte hayatım gibi yavan. Tat vermiyor bana. Yinede sözüm var kendime, aç kalmayacağım, çok zayıfladın diyenlere inat doymayan ruhumla bedenimi doyuracağım. Sıcak bir keder, al bir yudum daha. Ve devam et yazmaya.
Beklerken artıyor yabancılığın
Belki hemen şimdi değil ama beklerken belki on gün, belki on ay, belki on yıl.. Mutlaka tanımayacağım seni. Yabancı geleceksin bendeki; sen, bana. Kimdi diyeceğim gözleri toprak renkli, kimdi?
Bulamayacağım. Benden seni alıp gittiğinden olsa gerek, tanıyamayacağım seni, kendimi. O eskide kalmış iki yüreği.
Beklerken hayat
Beklerken ölüm
Beklerken seni
Öldü gönlüm
Saatlerin geçtiğini fark edemedim. Kaç saat olmuştu ben odamda seni, senden gelecekleri beklemeye başlayalı. Hesaplamak istemedim. Hüzün yanımdaydı, açlık hissetmiyordu ruhum da midem gibi. Yorgunluk vardı sadece, uyusam ve hiç uyanmasam yorgunluklarından. Uyudum ve uyandım hiç istemediğim halde. Uykuyla birlikte unutabilsek keşke, uyumadan önce düşündüklerimizi. Unutulmuyormuş boşunaymış tüm uykular. Kendime tutamayacağım bir sürü sözler verdim. Tutamayacağımdan emin. Yinede kendi kendiyle konuşabilen birisi için iyiydi bu sözlerim. İlk söz olarak saatlerdir susmayan midemi susturmakla başladım. Çay demledim, yanına kek aldım. Kalemim, defterim usulca yerleşti masamın üzerine. Söz vermiştim birisine sözümü tutamadım. Derin bir nefes aldım, rahatlatıcı ve öldürücü, sonra derin bir nefes bıraktım. Çayım sıcak ama dönüp bakmak gelmedi içimden. Defterim ısrarla yazılmak istiyor, kalemim ısrarla yazmak, beklesin öyleyse yemek… Şimdi konuşma zamanı kelimelerle.
Saatler geçmiş, artık farkındayım. Farkında olduğumu algılamaya başladım. Sebep derinden aldığım nefes mi, yoksa derinden ıslanan yürek mi? Bilmiyorum. bilmeyede gerek yok zaten.
Demli çay sevmem, sevmeden de katlandığımız onca şey varken bir bardak dem öldürmez beni. Kara çayın, kara demi; belki hafifletir kederimi. Al bir yudum keder belki iyi gelir sana. Kekte hayatım gibi yavan. Tat vermiyor bana. Yinede sözüm var kendime, aç kalmayacağım, çok zayıfladın diyenlere inat doymayan ruhumla bedenimi doyuracağım. Sıcak bir keder, al bir yudum daha. Ve devam et yazmaya.
Beklerken artıyor yabancılığın
Belki hemen şimdi değil ama beklerken belki on gün, belki on ay, belki on yıl.. Mutlaka tanımayacağım seni. Yabancı geleceksin bendeki; sen, bana. Kimdi diyeceğim gözleri toprak renkli, kimdi?
Bulamayacağım. Benden seni alıp gittiğinden olsa gerek, tanıyamayacağım seni, kendimi. O eskide kalmış iki yüreği.
Beklerken hayat
Beklerken ölüm
Beklerken seni
Öldü gönlüm
