Ela`l Gözlerini Sevdigim
Ela’l gözlerini sevdiğim!
Kirpiklerime dokunanlar pişman oluyor;
Gökyüzüne el uzattıkları için.
Belirsiz etrafına serilen nefeslerin kokusu,
Nehrin en mavi yanını bile eskitiyor…
Biliyorum sevdiğim!
Sen beni hiç sevmeyeceksin!
Hep içimde olup ve bir o kadar da,
Yani içimde olduğun kadar da uzak kalacaksın bana.
Tükenmez bir mesafede boşluğuna düştükçe ben,
Sen derinleşeceksin sessizliğe…
Umutsuzluğum kadar küçülüyor,
Beklentilerin ıssız mahsenlerinde esir kölelere taş taşıyorum.
Kalıplaşan yalnızlık harflerine yeni kalıplar arıyorken ben,
Başkaları yalnızlığın adına yeni besteler büyütüyor…
Boğuk kalabalıkların esrarengiz düğümü oturuyor senleşen yanlarıma…
Cennet hayalimde dahi tetikleşiyor;
Cehennem korkularım…
Depremler her geçen gün yıkıyor;
Seher vakti dilime dolanan duaları…
Sensizim ey yar!
Yüzünde hissedemediğim ellerim yanıyor kent yangınlarında…
Acılarımdan habersiz gülmelerini hapsediyorum;
İçimin en sensiz yanına…
Sağımda buruk bir gülüş,
Solumda kahkahalı gözyaşlarım bekliyor…
Geçmişime dönüp baktığımda ise
Tarihler hep sensizlik kanıyor…
Hiç bir ay,hiç bir yıl geçmemiş ömrümden…
Sadece “sensizlik”yazılmış;
Sayfaların sağ üst köşelerine…
Ela’l gözlerine her baktığımda 72 ah damlamış benden…
Nerede baktıysan yabancı suratlara
Her bakışın ahımı tutmuş ve sır perdesi kalkmış;
Ela’l yeşili gözlerinden…
Kırma sensizliğimi ne olur!
Çaresiz yetimliğim gittikçe büyüyor derdinle.
Seni “yok” bilemiyorum…
Ve yokluğuna “var” diyemiyorum…
Varlığını doğrultamıyorum bir türlü;
Yoksul gönlümün kurak toprağından…
Şimdi,güneş sensizlikle dolu bir kente daha
İstemeden doğuyor…
Kimse bilmeyecek;
Korkularımın en büyük yalnızlığa gebe olduğunu…
Kimse,hiç kimse bilmeyecek;
Alnıma yerleşen çizgilerin,
Avuçlarımda dolanan alın yazısından olduğunu…
Sızlayan bağrımın amansız sancılarını hep sustum!
Eskiyen yanlarımın aşka yenik düştüğünü sustum!
Sencil rüyalarımın uykularımı bölüp gecelerimi zindan ettiğini,
Mağlub olduğum savaşlarda sana yenik düştüğümü hep sustum!
…ve yine susuyorum!.
alıntı
Kirpiklerime dokunanlar pişman oluyor;
Gökyüzüne el uzattıkları için.
Belirsiz etrafına serilen nefeslerin kokusu,
Nehrin en mavi yanını bile eskitiyor…
Biliyorum sevdiğim!
Sen beni hiç sevmeyeceksin!
Hep içimde olup ve bir o kadar da,
Yani içimde olduğun kadar da uzak kalacaksın bana.
Tükenmez bir mesafede boşluğuna düştükçe ben,
Sen derinleşeceksin sessizliğe…
Umutsuzluğum kadar küçülüyor,
Beklentilerin ıssız mahsenlerinde esir kölelere taş taşıyorum.
Kalıplaşan yalnızlık harflerine yeni kalıplar arıyorken ben,
Başkaları yalnızlığın adına yeni besteler büyütüyor…
Boğuk kalabalıkların esrarengiz düğümü oturuyor senleşen yanlarıma…
Cennet hayalimde dahi tetikleşiyor;
Cehennem korkularım…
Depremler her geçen gün yıkıyor;
Seher vakti dilime dolanan duaları…
Sensizim ey yar!
Yüzünde hissedemediğim ellerim yanıyor kent yangınlarında…
Acılarımdan habersiz gülmelerini hapsediyorum;
İçimin en sensiz yanına…
Sağımda buruk bir gülüş,
Solumda kahkahalı gözyaşlarım bekliyor…
Geçmişime dönüp baktığımda ise
Tarihler hep sensizlik kanıyor…
Hiç bir ay,hiç bir yıl geçmemiş ömrümden…
Sadece “sensizlik”yazılmış;
Sayfaların sağ üst köşelerine…
Ela’l gözlerine her baktığımda 72 ah damlamış benden…
Nerede baktıysan yabancı suratlara
Her bakışın ahımı tutmuş ve sır perdesi kalkmış;
Ela’l yeşili gözlerinden…
Kırma sensizliğimi ne olur!
Çaresiz yetimliğim gittikçe büyüyor derdinle.
Seni “yok” bilemiyorum…
Ve yokluğuna “var” diyemiyorum…
Varlığını doğrultamıyorum bir türlü;
Yoksul gönlümün kurak toprağından…
Şimdi,güneş sensizlikle dolu bir kente daha
İstemeden doğuyor…
Kimse bilmeyecek;
Korkularımın en büyük yalnızlığa gebe olduğunu…
Kimse,hiç kimse bilmeyecek;
Alnıma yerleşen çizgilerin,
Avuçlarımda dolanan alın yazısından olduğunu…
Sızlayan bağrımın amansız sancılarını hep sustum!
Eskiyen yanlarımın aşka yenik düştüğünü sustum!
Sencil rüyalarımın uykularımı bölüp gecelerimi zindan ettiğini,
Mağlub olduğum savaşlarda sana yenik düştüğümü hep sustum!
…ve yine susuyorum!.
alıntı
