Sen Bu Şİİrİ Okurken...
SEN BU ŞİİRİ OKURKEN...
Sen bu şiiri okurken,
Ben çoktan bu şehirden gitmiş olacağım.
Artık ne özlemlerimi duyacaksın bıçak yarası,
Ne de telefonların çalacak gece yarısı
Ve bu zavallı yüreğim olmayacak artık
Kaprislerinin hedef tahtası..
Seni sana,
Beni bir akıl hastanesine
Bırakıp gideceğim bu şehirden.
Nasılsa kavuşamadım sana,
Nasılsa dudaklarının kıyısına varamadım,
Nedense bütün çıkmaz sokaklar adresim oldu
Ve nedense bütün kırmızı ışıkları üzerime yaktın,
Ne yaptımsa,
Bir türlü sana yaranamadım.
Artık adressiz,
Işıksız
Ve öylesine ıssızım,
Dünlerin kadar eskiyim,
Verdiğin acılar kadar paslıyım.
İşte çıkıp gidiyorum hayatından,
Nasılsa fark etmez senin için,
Belki çok şanslı,
Belki de en yaşlıyım..
Artık,
Pusulam hasreti,
Saatim yalnızlığı
Ve takvimler sensizliği gösteriyor bana.
Neylersin,
Yolcu yolunda gerek,
Belki bundan sonra,
Belki senden sonra,
Adam olur bu "asi yürek"
Ve dersini alır da bu sevdadan.
Bir daha,
Boyundan büyük denizlere
Asılmaz kürek..
Yarın bu saatlerde,
Ben yollarda olacağım,
Sen kimbilir kaçıncı uykunda,
Masal mavisi bir rüyada
Ve elbette o korsan yüreğin,
Yine pusuda..
Oysa,
İlk defa sesimi duymayacaksın,
Sitemlerin sahipsiz,
Soruların cevapsız kalacak,
Belki ilk defa içini kemirecek yokluğum,
Tanımadığın bir korku içini saracak
Ve ilk defa kendinle hesaplaşacaksın. Ne oldu?
Ne oluyor?
Ne olacak?
Sonra,
Bir gözün kör,
Bir kulağın sağır,
Bir ayağın kırık,
Bir kolun kesik,
Düşeceksin yollara.
Yani baştan başa yarım,
Yani baştan başa eksik,
Bütün duvarlar üstüne yıkılacak.
Belki ilk defa,
“Unutuldum” diyerek için sızlayacak
Ve sen bu şiiri okurken,
Ayrılığımız çoktan başlamış olacak.
Belki de son tesellin,
Sana yazdığım “bu son şiir” olacak
Ve kimbilir,
Unutulmuş bir gecenin tam ortasında,
Başucundaki bir radyoda,
Uykusuz bir şair yüreğini çınlatacak
Ve bir daha fısıldayacak kulaklarına,
Sana adanmış bu satırları..
"Bütün şehirler uyur,
Bazid uyumaz
Ve birgün
Bütün sevenler unutur seni,
Ama "4.6"
Asla unutmaz..."
Ben çoktan bu şehirden gitmiş olacağım.
Artık ne özlemlerimi duyacaksın bıçak yarası,
Ne de telefonların çalacak gece yarısı
Ve bu zavallı yüreğim olmayacak artık
Kaprislerinin hedef tahtası..
Seni sana,
Beni bir akıl hastanesine
Bırakıp gideceğim bu şehirden.
Nasılsa kavuşamadım sana,
Nasılsa dudaklarının kıyısına varamadım,
Nedense bütün çıkmaz sokaklar adresim oldu
Ve nedense bütün kırmızı ışıkları üzerime yaktın,
Ne yaptımsa,
Bir türlü sana yaranamadım.
Artık adressiz,
Işıksız
Ve öylesine ıssızım,
Dünlerin kadar eskiyim,
Verdiğin acılar kadar paslıyım.
İşte çıkıp gidiyorum hayatından,
Nasılsa fark etmez senin için,
Belki çok şanslı,
Belki de en yaşlıyım..
Artık,
Pusulam hasreti,
Saatim yalnızlığı
Ve takvimler sensizliği gösteriyor bana.
Neylersin,
Yolcu yolunda gerek,
Belki bundan sonra,
Belki senden sonra,
Adam olur bu "asi yürek"
Ve dersini alır da bu sevdadan.
Bir daha,
Boyundan büyük denizlere
Asılmaz kürek..
Yarın bu saatlerde,
Ben yollarda olacağım,
Sen kimbilir kaçıncı uykunda,
Masal mavisi bir rüyada
Ve elbette o korsan yüreğin,
Yine pusuda..
Oysa,
İlk defa sesimi duymayacaksın,
Sitemlerin sahipsiz,
Soruların cevapsız kalacak,
Belki ilk defa içini kemirecek yokluğum,
Tanımadığın bir korku içini saracak
Ve ilk defa kendinle hesaplaşacaksın. Ne oldu?
Ne oluyor?
Ne olacak?
Sonra,
Bir gözün kör,
Bir kulağın sağır,
Bir ayağın kırık,
Bir kolun kesik,
Düşeceksin yollara.
Yani baştan başa yarım,
Yani baştan başa eksik,
Bütün duvarlar üstüne yıkılacak.
Belki ilk defa,
“Unutuldum” diyerek için sızlayacak
Ve sen bu şiiri okurken,
Ayrılığımız çoktan başlamış olacak.
Belki de son tesellin,
Sana yazdığım “bu son şiir” olacak
Ve kimbilir,
Unutulmuş bir gecenin tam ortasında,
Başucundaki bir radyoda,
Uykusuz bir şair yüreğini çınlatacak
Ve bir daha fısıldayacak kulaklarına,
Sana adanmış bu satırları..
"Bütün şehirler uyur,
Bazid uyumaz
Ve birgün
Bütün sevenler unutur seni,
Ama "4.6"
Asla unutmaz..."
