Sonsuz Yolculuğun Hayali
rüzgarın yolculuğuyla ilgili şiir rüzgar yolculuğuyla ilgili şiir rüzgarın şiirler duyguların yolculuğu ile duyguların yolculuğu
Terketmek bu şehri karanlıklara karışmak istiyorum bugün içimden öyle geldi - ki hiç gitmiyor zaten-. Ama karanlıklara karışmaktan kastım ölüm değil. Ölmek istemiyorum yaşamak istiyorum. Sonsuz olmak dünyaya hapsolmak ama bu dünyaya değil farklı olmalı benim dünyam.Bu dünyadan soyutlanmalıyım. İki boyut arasında sessiz, sakin, çaresiz ve güçsüz. Acı çekmeli ruhum ama bu dünyada değil, ben bu dünyayı istemiyorum. Mor ışıklar sarmalı etrafımı ve temizlemeliyim ruhumu, arındırmalıyım ölümlü dünyanın izlerinden... Kimse hissetmemeli beni, dokunmamalı, görmemeli. Ama ben onları göreceğim. Birbirlerini incitecekler, kıracaklar ve yıkacaklar ne varsa. Göreceğim ki insanoğlu ikiyüzlü. Hiç kimse birbirinin iyiliğini istemiyor. Birbirlerinin yüzlerine gülecekler ve ben onlara ağlayacağım. Kendime ağlamak istemiyorum onlara ağlamalıyım. Hapsedilmeli ruhum iki boyut arasına ölmemeliyim. Ama ölüden farksız olacağım. Ruhum güçsüz olacak iki boyut arasında zamana yenik düşeceğim. Rüzgar nereye eserse beni oraya götürecek ama rüzgarı hissetmeyeceğim, engel olamayacağım kendime... İnsanlar göreceğim onlar beni görmeyecek. Belki de gören olucak ve korkucaklar aciz ruhumdan.Neden benden korksunlar ki çevrelerinde bu kadar korkulacak insan, bu kadar olay varken. Ben kendimi zor taşıyorum onlara ne yapabilirim ki? Bir yolculuğa çıktım sadece sonsuzluğa ve yalnız kedimi taşıyacak gücüm var o kadar... İlerliyorum ama hissetmiyorum. Hissetmek iyi mi kötü mü acaba? Ben bunu görmek istiyorum. Ruhum karanlık sulara doğru yol alıyor. Hırçın, sinirli ve saldırgan dalgalar vuruyor bitkin ruhuma canım acımıyor, ben ilerliyorum... Hayaller ülkesi gibi bir yer olmalı burası tek kahramanı belki benim , belki de benim gibi kendinden vazgeçmiş ve cezalandırılmış ruhlarda var bu boyutta. Kendinden habersiz, güçsüz, halsiz ve mutsuz ilerliyorlar. Birbirlerini görmüyorlar; aslında görüyorlar fakat gördüklerinin farkında değiller. Belki de bu yolculuk bir ceza değil mükafattır kim bilebilir ki? Bedeni olmayan şeffaf ruhlarıyla dolaşıyorlar. Ben de bu şekilde ilerlemeye devam ediyorum adımlarım yok. Yere basamıyorum bir ağırlığım yok benim. Neler görüyorum neler... Annemi görüyorum yokluğumdan haberi yok beni aramıyor. Belki de hiç yoktum. .. Bu yolculuk içimi sıkıyor. Hayal ediyorum. Bir tane evim olsa etrafı yemyeşill dümdüz. Evim bembeyaz olmalı baştan aşağı içindeki herşey... Sonsuz huzur bulmalı bedenim kaybolmalı... Önünde eşsiz ve sonsuz bir mavilik. O maviliğe açsam her sabah gözlerimi. Yunus balıkları selam verse her sabah bana. Rüzgar şefkatle saçlarımı okşasa... Hiçbirşey düşünmese beynim hiçbirşey yormasa ruhumu ve ben hep böyle yaşasam. Ama artık benim için çok geç; çünkü ben sonsuz yolculuğuma başladım. Geri dönemem bunu bilerek ve isteyerek yaptım pişman değilim. Dünyada bir hayat ziyan olmuş kimin umrunda... Kimin umrundayım... İlerlerken ilk defa rüzgarı hissediyorum. Şeffaf ruhumda içim ürperiyor, üşüyorum. Çok garip bir duygu yeniden üşümek ne kadar güzel... Bir kapı açılıyor ileride kıpkırmızı oluyor her yer. O kadar göz alıcı bir ışık ki bakamıyorum ama insanı cezbediyor. Rüzgar dansediyor bedenimde ve ışığın beni çağırdığını hissediyorum. Hakim olamıyorum ruhuma ve ben ışığın içine dalıyorum...
Terketmek bu şehri karanlıklara karışmak istiyorum bugün içimden öyle geldi - ki hiç gitmiyor zaten-. Ama karanlıklara karışmaktan kastım ölüm değil. Ölmek istemiyorum yaşamak istiyorum. Sonsuz olmak dünyaya hapsolmak ama bu dünyaya değil farklı olmalı benim dünyam.Bu dünyadan soyutlanmalıyım. İki boyut arasında sessiz, sakin, çaresiz ve güçsüz. Acı çekmeli ruhum ama bu dünyada değil, ben bu dünyayı istemiyorum. Mor ışıklar sarmalı etrafımı ve temizlemeliyim ruhumu, arındırmalıyım ölümlü dünyanın izlerinden... Kimse hissetmemeli beni, dokunmamalı, görmemeli. Ama ben onları göreceğim. Birbirlerini incitecekler, kıracaklar ve yıkacaklar ne varsa. Göreceğim ki insanoğlu ikiyüzlü. Hiç kimse birbirinin iyiliğini istemiyor. Birbirlerinin yüzlerine gülecekler ve ben onlara ağlayacağım. Kendime ağlamak istemiyorum onlara ağlamalıyım. Hapsedilmeli ruhum iki boyut arasına ölmemeliyim. Ama ölüden farksız olacağım. Ruhum güçsüz olacak iki boyut arasında zamana yenik düşeceğim. Rüzgar nereye eserse beni oraya götürecek ama rüzgarı hissetmeyeceğim, engel olamayacağım kendime... İnsanlar göreceğim onlar beni görmeyecek. Belki de gören olucak ve korkucaklar aciz ruhumdan.Neden benden korksunlar ki çevrelerinde bu kadar korkulacak insan, bu kadar olay varken. Ben kendimi zor taşıyorum onlara ne yapabilirim ki? Bir yolculuğa çıktım sadece sonsuzluğa ve yalnız kedimi taşıyacak gücüm var o kadar... İlerliyorum ama hissetmiyorum. Hissetmek iyi mi kötü mü acaba? Ben bunu görmek istiyorum. Ruhum karanlık sulara doğru yol alıyor. Hırçın, sinirli ve saldırgan dalgalar vuruyor bitkin ruhuma canım acımıyor, ben ilerliyorum... Hayaller ülkesi gibi bir yer olmalı burası tek kahramanı belki benim , belki de benim gibi kendinden vazgeçmiş ve cezalandırılmış ruhlarda var bu boyutta. Kendinden habersiz, güçsüz, halsiz ve mutsuz ilerliyorlar. Birbirlerini görmüyorlar; aslında görüyorlar fakat gördüklerinin farkında değiller. Belki de bu yolculuk bir ceza değil mükafattır kim bilebilir ki? Bedeni olmayan şeffaf ruhlarıyla dolaşıyorlar. Ben de bu şekilde ilerlemeye devam ediyorum adımlarım yok. Yere basamıyorum bir ağırlığım yok benim. Neler görüyorum neler... Annemi görüyorum yokluğumdan haberi yok beni aramıyor. Belki de hiç yoktum. .. Bu yolculuk içimi sıkıyor. Hayal ediyorum. Bir tane evim olsa etrafı yemyeşill dümdüz. Evim bembeyaz olmalı baştan aşağı içindeki herşey... Sonsuz huzur bulmalı bedenim kaybolmalı... Önünde eşsiz ve sonsuz bir mavilik. O maviliğe açsam her sabah gözlerimi. Yunus balıkları selam verse her sabah bana. Rüzgar şefkatle saçlarımı okşasa... Hiçbirşey düşünmese beynim hiçbirşey yormasa ruhumu ve ben hep böyle yaşasam. Ama artık benim için çok geç; çünkü ben sonsuz yolculuğuma başladım. Geri dönemem bunu bilerek ve isteyerek yaptım pişman değilim. Dünyada bir hayat ziyan olmuş kimin umrunda... Kimin umrundayım... İlerlerken ilk defa rüzgarı hissediyorum. Şeffaf ruhumda içim ürperiyor, üşüyorum. Çok garip bir duygu yeniden üşümek ne kadar güzel... Bir kapı açılıyor ileride kıpkırmızı oluyor her yer. O kadar göz alıcı bir ışık ki bakamıyorum ama insanı cezbediyor. Rüzgar dansediyor bedenimde ve ışığın beni çağırdığını hissediyorum. Hakim olamıyorum ruhuma ve ben ışığın içine dalıyorum...
