Uslanmaz Bir Aşığım….
Yorulmak nedir bilmiyor kalbim, oysa o kadar da düşmüşlüğüm var şu sevda yollarında, neyin peşinde anlamak mümkün değil. Ben gönlüne laf geçiremeyenlerdenim.
Mevsimler değişiyor, yıllar geçiyor, yüzüm, ellerim, gözlerim bile değişiyor ama yüreğimin aşka vurgunluğu bitmiyor. Ne kadar yenilirsem, o kadar lezzetleniyor sevgi ve o kadar değerleniyor. Durdurabilene aşk olsun! Zaten sonunda aşk oluyor.
Artık öğrendim, konu sevda olunca, aklı kalp yönetiyor. Eline geçiriyor ruhu, meydanı boş bulup, dilediğince at koşturuyor. Tüm bedenim ona tabi. Git dese gidiyor, gel dese dönüyoruz. Bunca söylendiğime bakmayın, ben aşkın kadınıyım. Aşkla bulabiliyorum yolumu karanlıkta ve hiçbir duygu onun kadar yaşama isteği vermiyor. Yolun yarısına geldim uslanmadım, bu gidişle uslanacağım da yok gibi duruyor.
Sevdaya dair ne kadar acı biriktirmişsem cebimde, hepsini madalya gibi taşıyorum. Ayrılıklar, biten ilişkiler, canımın o derin acısı bile engel olmuyor. Ötekini daha büyük seviyorum, daha tutkulu, daha çok çekiyorum içime aşkın o büyülü kokusunu. Anlayacağınız, bir türlü adam olmuyorum.
Ertelemekten uzun zaman önce vazgeçtim. Öğrendim ki, ertelenenler bir türlü yaşanamıyor. O yüzden böyle telaşlıyım. Ömür geçiyor, geriye dönülmüyor. Daha dün ilkokula gidiyordum diye geçiriyor insan içinden, ne zaman otuz beşe dayandı yaşım?
Nasılsa söylerim diye dillendirmediğim cümlelerim, nasılsa giderim diye görmediğim şehirlerim var. Yarın yazarım diye ötelediğim sözcüklerim, sabah uyandığımda aklımdan uçup gitmiş oluyor. Benim için ne kadar değerli olduklarını anlatmadığım insanlarım var, biliyorlar zannediyorum, yanılıyorum. Bir gün hepsi için çok geç oluyor.
Yaşam dediğin anlardan oluşuyor. Gözlerimi kanatırcasına ağladığım gecelerim de var, kahkahalara sarılmış anılarım da, herkes kadar dertli, bazılarından fakir, çoğundan zenginim. Küfemde taşıdığım hayallerim, söylenecek şarkılarım, paylaşılacak dostluklarım var. Bilmeyene sevmeyi öğretecek kadar büyük bir kalbim, gidene beddua edemeyen dilim var. Yüreğimi korkak büyütmedim. Kaybettiklerim, dağıttığım servetimdir ve bilirim ki, verdikçe güçlenir insan.
Ben aşktan ayrı değilim ki, durulayım. Her yenilginin ardından küsüp oturayım. Aşkın kendisiyim, içindeyim. Sevmekten bıkamam, korkamam, kaçamam, daha önemlisi inanmaktan vazgeçemem. O zaman kendime olan inancımı da bitiririm. Ben uslanmaz bir aşığım ve umarım hiç uslanmayacağım…
Mevsimler değişiyor, yıllar geçiyor, yüzüm, ellerim, gözlerim bile değişiyor ama yüreğimin aşka vurgunluğu bitmiyor. Ne kadar yenilirsem, o kadar lezzetleniyor sevgi ve o kadar değerleniyor. Durdurabilene aşk olsun! Zaten sonunda aşk oluyor.
Artık öğrendim, konu sevda olunca, aklı kalp yönetiyor. Eline geçiriyor ruhu, meydanı boş bulup, dilediğince at koşturuyor. Tüm bedenim ona tabi. Git dese gidiyor, gel dese dönüyoruz. Bunca söylendiğime bakmayın, ben aşkın kadınıyım. Aşkla bulabiliyorum yolumu karanlıkta ve hiçbir duygu onun kadar yaşama isteği vermiyor. Yolun yarısına geldim uslanmadım, bu gidişle uslanacağım da yok gibi duruyor.
Sevdaya dair ne kadar acı biriktirmişsem cebimde, hepsini madalya gibi taşıyorum. Ayrılıklar, biten ilişkiler, canımın o derin acısı bile engel olmuyor. Ötekini daha büyük seviyorum, daha tutkulu, daha çok çekiyorum içime aşkın o büyülü kokusunu. Anlayacağınız, bir türlü adam olmuyorum.
Ertelemekten uzun zaman önce vazgeçtim. Öğrendim ki, ertelenenler bir türlü yaşanamıyor. O yüzden böyle telaşlıyım. Ömür geçiyor, geriye dönülmüyor. Daha dün ilkokula gidiyordum diye geçiriyor insan içinden, ne zaman otuz beşe dayandı yaşım?
Nasılsa söylerim diye dillendirmediğim cümlelerim, nasılsa giderim diye görmediğim şehirlerim var. Yarın yazarım diye ötelediğim sözcüklerim, sabah uyandığımda aklımdan uçup gitmiş oluyor. Benim için ne kadar değerli olduklarını anlatmadığım insanlarım var, biliyorlar zannediyorum, yanılıyorum. Bir gün hepsi için çok geç oluyor.
Yaşam dediğin anlardan oluşuyor. Gözlerimi kanatırcasına ağladığım gecelerim de var, kahkahalara sarılmış anılarım da, herkes kadar dertli, bazılarından fakir, çoğundan zenginim. Küfemde taşıdığım hayallerim, söylenecek şarkılarım, paylaşılacak dostluklarım var. Bilmeyene sevmeyi öğretecek kadar büyük bir kalbim, gidene beddua edemeyen dilim var. Yüreğimi korkak büyütmedim. Kaybettiklerim, dağıttığım servetimdir ve bilirim ki, verdikçe güçlenir insan.
Ben aşktan ayrı değilim ki, durulayım. Her yenilginin ardından küsüp oturayım. Aşkın kendisiyim, içindeyim. Sevmekten bıkamam, korkamam, kaçamam, daha önemlisi inanmaktan vazgeçemem. O zaman kendime olan inancımı da bitiririm. Ben uslanmaz bir aşığım ve umarım hiç uslanmayacağım…
