''VarLıĞındaki YokLuĞun''
En acı yalnızlık senin verdiğin yalnızlık oluyor. Sen yokken bir şey düğümleniyor boğazıma, yutkunamıyorum. Nefes alamıyorum, sıkışıyor kalbim. Bulunduğum yerde yığılıp kalacakmışım ve bir daha hiç kalkamayacakmışım gibi geliyor bana.
Oysa senden önce de yalnız kaldı bu yürek. Gidenlerin bıraktığı tortuyu taşımayı bildi. Bir tek sen böyle çaresiz bırakıyorsun beni. Bir tek sen yokluğunla ölüme taşıyorsun. Ama elini uzattığında değişiyor her şey. Yokluğunun dilimde bıraktığı o acı tat, kalbimdeki o ağrı, yüzümdeki o üzgün tavır kayboluyor.
Yüreğim deli bir ırmak gibi çağlamaya başlıyor. Hiç bitmeyen bir coşkunun içinde buluyorum kendimi. Renklerin güzelliğini yeniden keşfediyorum. Her renge senin adını veriyorum. Başka hiçbir duygu sana yakın olmanın, seninle olmanın verdiği hazzı vermiyor bana. Sana ulaşacaksam eğer, hiç şikayet etmeden kat ediyorum kilometreleri. Yolları, içimdeki tarif edilmez o deli heyecanla aşıyorum.
Gördüğümde seni, titriyorum, bir yaprak gibi sallanmaya başlıyorum. Saklayamıyorum gülüşlerimi. Sevinç duygusu, yüzümden bütün hücrelerime yayılıyor. “ne güzel” diyorum, “yaşamak ne güzel…” gerçekten de öyle… Seninleyken hiçbir şeyden korkmuyorum. Her zorluğa katlanabilecek gücü sen veriyorsun bana. Bir de anlatabilsem sevdamı…
Yetersiz kalıyorum, bu aşkı tarif edecek kelime bulamıyorum. Yaptığım her şeyde, gittiğim her yerde sen de oluyorsun. Yine de seni sana şikayet etmekten başka çarem yok. Zamansız gidişlerin felç ediyor beni… Böylesine severken seni, yokluğunun acısına dayanmak kolay olmuyor.
Hani sen varken tıkır tıkır işleyen zaman, yokluğunda duruyor. Ne gece geçiyor, ne gündüz. Ne içtiğim suyun tadı var ne yediğim yemeğin. Günlerce aç kalsam hissetmem, biliyorum. Sitemimdir, doğru.
Yokluğunun bu kadar dayanılmaz olduğunu söylemeyip de saklasam kime faydası olacak? Her zaman duyguların açıkça ifade edilmesinden yana olan ben, bunu saklayabilir miyim ki? Gitme; sensizliğin korkunç girdabında tek başıma bırakma beni. Seni yaşamak istiyorum, seni… Ve senden başka hiç kimse kandıramayacak beni…
Oysa senden önce de yalnız kaldı bu yürek. Gidenlerin bıraktığı tortuyu taşımayı bildi. Bir tek sen böyle çaresiz bırakıyorsun beni. Bir tek sen yokluğunla ölüme taşıyorsun. Ama elini uzattığında değişiyor her şey. Yokluğunun dilimde bıraktığı o acı tat, kalbimdeki o ağrı, yüzümdeki o üzgün tavır kayboluyor.
Yüreğim deli bir ırmak gibi çağlamaya başlıyor. Hiç bitmeyen bir coşkunun içinde buluyorum kendimi. Renklerin güzelliğini yeniden keşfediyorum. Her renge senin adını veriyorum. Başka hiçbir duygu sana yakın olmanın, seninle olmanın verdiği hazzı vermiyor bana. Sana ulaşacaksam eğer, hiç şikayet etmeden kat ediyorum kilometreleri. Yolları, içimdeki tarif edilmez o deli heyecanla aşıyorum.
Gördüğümde seni, titriyorum, bir yaprak gibi sallanmaya başlıyorum. Saklayamıyorum gülüşlerimi. Sevinç duygusu, yüzümden bütün hücrelerime yayılıyor. “ne güzel” diyorum, “yaşamak ne güzel…” gerçekten de öyle… Seninleyken hiçbir şeyden korkmuyorum. Her zorluğa katlanabilecek gücü sen veriyorsun bana. Bir de anlatabilsem sevdamı…
Yetersiz kalıyorum, bu aşkı tarif edecek kelime bulamıyorum. Yaptığım her şeyde, gittiğim her yerde sen de oluyorsun. Yine de seni sana şikayet etmekten başka çarem yok. Zamansız gidişlerin felç ediyor beni… Böylesine severken seni, yokluğunun acısına dayanmak kolay olmuyor.
Hani sen varken tıkır tıkır işleyen zaman, yokluğunda duruyor. Ne gece geçiyor, ne gündüz. Ne içtiğim suyun tadı var ne yediğim yemeğin. Günlerce aç kalsam hissetmem, biliyorum. Sitemimdir, doğru.
Yokluğunun bu kadar dayanılmaz olduğunu söylemeyip de saklasam kime faydası olacak? Her zaman duyguların açıkça ifade edilmesinden yana olan ben, bunu saklayabilir miyim ki? Gitme; sensizliğin korkunç girdabında tek başıma bırakma beni. Seni yaşamak istiyorum, seni… Ve senden başka hiç kimse kandıramayacak beni…
