yokluğun...

[*MeleK*]

Sana anlatabilmeyi isterdim içimden geçenleri
İçimde dolup taşan her şeyi
Seni sevmenin, yokluğunun ne anlama geldiğini ifade edebilmeyi isterdim.
Ne yapsam olmuyor
Anlatmaya çalıştığım yerde kayboluyor kelimeler
Boğazım düğümleniyor
Susuyorum
Hep susuyorum
Ve
Ağlıyorum
Ağlıyorum çünkü sana seni yani bizi anlatamıyorum
Yokluğun her gün bir hançer saplıyor yüreğime
Yüreğim yaralanıyor
Dayanmaya acımı örtmeye çalışıyorum
Örtmeye çalışıyorum ki bu acının sonu sana kavuşmak olsun
Yokluğunu her gün çok sevdiğim bir fincan çay gibi içiyorum
Yudum yudum
Yavaş yavaş
Yokluğun çay tadında
Çayı sevdiğim kadar yokluğunu da seviyorum
Belki içtiğim bir fincan çay yokluğun değil de bir gün sen olursun ümidiyle
Yokluğun her gün katran geceleri yaşatıyor
Kabuslarla dolup taşan
Yalnız yatmaktan korkuyorum
Seni arıyor gözlerim
Ama yoksun
Yastığa sarılıyorum sen zannederek
İşte o zaman korkum bitiyor
Çünkü sen varsın sarılarak uyuduğum
Yokluğunda günlerim bile kapkaranlık
Bir ışkı arıyorum
Ne yapsam aydınlanmıyor gündüzüm
Düşünüyorum
Bir mum yaksam sen zannederek
Ama olmuyor
Yapamıyorum
Eriyip gitmenden korkuyorum
Bir gaz lambası ya da bir el feneri
Onlar bile bitip gidiyor
Sonra düşünüyorum da
Sen sevgisin
Sevgi yakıyorum günüme
Gün aydınlanıyor
Yani sen sen aydınlık oluyorsun
Yokluğunu bile her haliyle seviyorum
Sen olmasan da yanımda mutlu olmasını biliyorum
Belki belki yanımda olsan daha da mutlu olurdum
Ama insan içini acıtan şeylerden bile
Güzel sonuçlar doğurup mutlu olmayı öğrenmeli
Yanımda olmasan da varlığını bilerek mutluyum
Seni sevmek yokluğunu da sevmek
Yokluğunu seviyorum
Ama SENİ DAHA ÇOK SEVİYORUM​