Zaman, eşyaya değil, insana yatırım yapma zamanı
Zaman, eşyaya değil, insana yatırım yapma zamanı
Bir arkadaşımın anlattıklarını yazıyorum;
"Yıllarca memuriyet yaptım. Dindardım. Beni beğenenler de vardı, beğenmeyenler de. Adına ister tayin deyin, ister sürgün. Diyar diyar dolaştırıldım. Hiçbir tayinden şikâyet etmedim. Eşyam azdı. Eskiciden küçük bir buzdolabı almıştım. Gardırobum, büfem ve koltuklarım yoktu. Tayinim çıkınca evimi taşımak kolay oluyordu. Yol harcırahından da para artırırdım."
Şimdiki memurların "tayinim çıkacak" diye ödleri kopuyor. İnsanlar taşınacakları zaman telaşa düşüyor. Evi taşımaya on tonluk kamyon yetmiyor! Koltuklar çizilecek, büfenin camları kırılacak... Daha kötüsü gittikleri ev de en az üç-dört odalı olacak, odalar da geniş olacak ki eşyalar sığsın.
İstekler büyük, maaş küçük...
Her eşyanın üzerine sanki "ihtiyaç" etiketi yapıştırılmış. Bunun için borç para alıyorlar veya taksitle eşya topluyorlar. Bu sefer borçlar ödenmiyor.
Ben evlendiğim zaman bulaşık makinem, büfem, mobilyam yoktu. Hanım, haliyle kızıyordu. Ben de diyordum ki: "Hanım, eşya için borçlanamam! Böyle daha rahat yaşarız. Biraz zaman geçsin, para biriktirir peşin alırız." Para biriktirdik öyle aldık. Büfem hâlâ yok.
Şimdi yazıyı okuyan gençler diyecekler ki: "Hocam böyle kız bu zamanda nerede?"
Ümitsizliğe kapılmayın. Allah her türlü insan yaratmıştır. Kanaatkâr kızlar da çok. Olur, hepsi olur. Yeter ki sabredilsin.
Gençlere tavsiyem, güzelliğe bakmasınlar. Evlenilecek kişide dindarlığa baksınlar.
Daima yükseğe, daima güzele, daima iyiye sevk edilmesi lazım gelen Müslüman'a, ibtidâi orman hayatı yaşatılması isteniyor!
Sohbetlerde, derslerde, yazılarda büyük hedefler gösteriliyor; Allah rızası, ebedi saadet, Peygamberimiz'in şefaati, hizmet, himmet vesaire...
Fiili hayatta hedefler küçülüyor; ev, mobilya, halı, koltuk, araba, çocukların çeyizi...
Sonra da diyor ki: "Ben, cennete gitmek istiyorum." Pekâlâ, ne güzel. Gidiyor iki milyar verip eşya alıyor, yirmi lira da sadaka veriyor. Niye? Eşyadan sadakaya para kalmadı. Halbuki cennet ucuz değil!
Eşyaya itibar, camilerde de kendini gösteriyor. İlim ad-----, fakirlere yeteri kadar para vermeyenler, camilere milyonları yatırıyor. Kubbeli, süslü, çinili camiler. Camiler süslü, cemaat süssüz! Kur'an bilmiyor, hadislere bakmıyor, tefsir okumuyor, namaz surelerinin manasından haberi yok cemaatin...
Bu, kıyamet alametidir.
Talebe okutmayan, Kur'an kursu yaptırmayan, kolej yaptırmayan, dershaneye yardım etmeyen cemaat, camilere milyonları yatırıyor.
Şimdi cemaat yetiştirme zamanıdır. İnsana yatırım yapma zamanıdır.
Bir burs, insana yatırım yapmak için kâfidir. Çok yüksek rakamlarda değil, normal miktarlarda burs versek, o çocuk doktor olur, alim olur, devlete millete hizmet eder.
Biz bu dünyaya mal biriktirmek için gelmedik!
Elimizdeki malın, eşyanın hakkını veriyor muyuz? Zekatını veriyor muyuz? Yoksa sadece onlara bekçilik mi yapıyoruz?
Bir arkadaşımın anlattıklarını yazıyorum;
"Yıllarca memuriyet yaptım. Dindardım. Beni beğenenler de vardı, beğenmeyenler de. Adına ister tayin deyin, ister sürgün. Diyar diyar dolaştırıldım. Hiçbir tayinden şikâyet etmedim. Eşyam azdı. Eskiciden küçük bir buzdolabı almıştım. Gardırobum, büfem ve koltuklarım yoktu. Tayinim çıkınca evimi taşımak kolay oluyordu. Yol harcırahından da para artırırdım."
Şimdiki memurların "tayinim çıkacak" diye ödleri kopuyor. İnsanlar taşınacakları zaman telaşa düşüyor. Evi taşımaya on tonluk kamyon yetmiyor! Koltuklar çizilecek, büfenin camları kırılacak... Daha kötüsü gittikleri ev de en az üç-dört odalı olacak, odalar da geniş olacak ki eşyalar sığsın.
İstekler büyük, maaş küçük...
Her eşyanın üzerine sanki "ihtiyaç" etiketi yapıştırılmış. Bunun için borç para alıyorlar veya taksitle eşya topluyorlar. Bu sefer borçlar ödenmiyor.
Ben evlendiğim zaman bulaşık makinem, büfem, mobilyam yoktu. Hanım, haliyle kızıyordu. Ben de diyordum ki: "Hanım, eşya için borçlanamam! Böyle daha rahat yaşarız. Biraz zaman geçsin, para biriktirir peşin alırız." Para biriktirdik öyle aldık. Büfem hâlâ yok.
Şimdi yazıyı okuyan gençler diyecekler ki: "Hocam böyle kız bu zamanda nerede?"
Ümitsizliğe kapılmayın. Allah her türlü insan yaratmıştır. Kanaatkâr kızlar da çok. Olur, hepsi olur. Yeter ki sabredilsin.
Gençlere tavsiyem, güzelliğe bakmasınlar. Evlenilecek kişide dindarlığa baksınlar.
Daima yükseğe, daima güzele, daima iyiye sevk edilmesi lazım gelen Müslüman'a, ibtidâi orman hayatı yaşatılması isteniyor!
Sohbetlerde, derslerde, yazılarda büyük hedefler gösteriliyor; Allah rızası, ebedi saadet, Peygamberimiz'in şefaati, hizmet, himmet vesaire...
Fiili hayatta hedefler küçülüyor; ev, mobilya, halı, koltuk, araba, çocukların çeyizi...
Sonra da diyor ki: "Ben, cennete gitmek istiyorum." Pekâlâ, ne güzel. Gidiyor iki milyar verip eşya alıyor, yirmi lira da sadaka veriyor. Niye? Eşyadan sadakaya para kalmadı. Halbuki cennet ucuz değil!
Eşyaya itibar, camilerde de kendini gösteriyor. İlim ad-----, fakirlere yeteri kadar para vermeyenler, camilere milyonları yatırıyor. Kubbeli, süslü, çinili camiler. Camiler süslü, cemaat süssüz! Kur'an bilmiyor, hadislere bakmıyor, tefsir okumuyor, namaz surelerinin manasından haberi yok cemaatin...
Bu, kıyamet alametidir.
Talebe okutmayan, Kur'an kursu yaptırmayan, kolej yaptırmayan, dershaneye yardım etmeyen cemaat, camilere milyonları yatırıyor.
Şimdi cemaat yetiştirme zamanıdır. İnsana yatırım yapma zamanıdır.
Bir burs, insana yatırım yapmak için kâfidir. Çok yüksek rakamlarda değil, normal miktarlarda burs versek, o çocuk doktor olur, alim olur, devlete millete hizmet eder.
Biz bu dünyaya mal biriktirmek için gelmedik!
Elimizdeki malın, eşyanın hakkını veriyor muyuz? Zekatını veriyor muyuz? Yoksa sadece onlara bekçilik mi yapıyoruz?
