Direniyorum...

[nagehan]

Etimden çok içim acıdı, taşıdığım ruh acıdı.
Bedenimde yaşadığım hiç bir acıyı aklıma getirmicek yaralar açtılar. Ruhumda son kalan parçayı korumak için belki de bu hırçınlığım hayatla her şeyle kendimle bile kavga edişim.
Ben kendi duvarlarım içinde küçük sıradan sakın bir hayat istedim sadece.
Her fırtınadan sonra artık bitti diyorum ama bitmiyor .
Ayazın elleri, dudakları çatlattığı gibi ruhum sertleştiriyor, çatlatıyor, kanatıyor.
Kendi küpüne zarar veren sirke gibi dört duvar arasına kapattım kendimi o kadar zor ki!
Bir çiçeğin açması bile içimi sızlatıyor, dünyanın dönmesi. Benim dünyam durmuşken etrafımdaki dünyanın içimdeki acıya inatla dönmesine dayanamıyorum.
Bedenime sığmayan bu ruh çaresizliği kabul etmiyor.
Bir düşte, bir hayalde yaşarken gerçek dünyanın dönüşü yüzüme tokat gibi çarpıyor ve ben her tokatta biraz daha sarsılarak yere düşüyorum.
Güçlüymüş gibi kalkmaya çalışıyorum ama kendime baktığımda aslında çırılçıplak olduğumu görüyorum. Çıplaklığın içinde hiç kimsenin, benim bile anlamakta zorlandığım ruhumun, kalbimin çırpınışını görüyorum.
Hayat olduğundan çok acımasız ama hala bir yerden bir şeyden güç alıyorum ki boynumu büken, belimi kıran rüzgârlara direniyorum...​