hayatı yakalamak için geç mi kaldım?
hayatı yakalamak
Sevgili melekler, ben kız çocuğu okumaz deyip okutulmayan,17 yaşında görücü usulü ile evlendirilen,şimdi 40 yaşında bir bayanım.Yıllarca bu benim kaderim,toplumdaki çoğu kadında benim gibi deyip kabullendim herşeyi.Hep sağlığımız yerinde,aç değilim,eşim dövmüyor,beni çalıştırmıyor ama bizide muhtaç etmiyor kimseye çok şükür diyerek mutlu olmaya çalıştım.hep hayatın bana verdikleriyle yetinmeye çalışarak avuttum kendimi,yaşlandıkça hayattan beklentilerim azalıp mutlu olurum bir gün nasılsa diyordum.Ama olunmuyormuş bunu görüyorum yıllar geçtikçe,içimdeki bir mesleğimin olup kimseye muhtaç olmadan yaşama isteği,aşk olmasa bile,eşimle gerek cinsel anlamda,gerekse karakterimizin uyup birlikte paylaşacak birşeylerin,hatta sohbetlerimizin dahi olmaması,beni artık nefes dahi alamayacak hale getirdi.Boğuluyorum,dibe battıkça batıyorum.Ben insan değilmiyim,kendi kararlarımı niye benim yerime herkes verdiki hep yıllarca,şimdi boşanıp tekrar hayata yeniden başlamak istiyorum,tahsilim yok ki nerde iş bulup çalışacağım ,hangi evde,parasız nasıl yaşayacağım.muhtaç kalıp tekrar evlenecek olursam.yine muhtaç olduğum için mi herşeyi katlanmaya başlayacağım.Kadın olmak bu kadar zormu melekler yorumlarınızı bekliyorum .
Sevgili melekler, ben kız çocuğu okumaz deyip okutulmayan,17 yaşında görücü usulü ile evlendirilen,şimdi 40 yaşında bir bayanım.Yıllarca bu benim kaderim,toplumdaki çoğu kadında benim gibi deyip kabullendim herşeyi.Hep sağlığımız yerinde,aç değilim,eşim dövmüyor,beni çalıştırmıyor ama bizide muhtaç etmiyor kimseye çok şükür diyerek mutlu olmaya çalıştım.hep hayatın bana verdikleriyle yetinmeye çalışarak avuttum kendimi,yaşlandıkça hayattan beklentilerim azalıp mutlu olurum bir gün nasılsa diyordum.Ama olunmuyormuş bunu görüyorum yıllar geçtikçe,içimdeki bir mesleğimin olup kimseye muhtaç olmadan yaşama isteği,aşk olmasa bile,eşimle gerek cinsel anlamda,gerekse karakterimizin uyup birlikte paylaşacak birşeylerin,hatta sohbetlerimizin dahi olmaması,beni artık nefes dahi alamayacak hale getirdi.Boğuluyorum,dibe battıkça batıyorum.Ben insan değilmiyim,kendi kararlarımı niye benim yerime herkes verdiki hep yıllarca,şimdi boşanıp tekrar hayata yeniden başlamak istiyorum,tahsilim yok ki nerde iş bulup çalışacağım ,hangi evde,parasız nasıl yaşayacağım.muhtaç kalıp tekrar evlenecek olursam.yine muhtaç olduğum için mi herşeyi katlanmaya başlayacağım.Kadın olmak bu kadar zormu melekler yorumlarınızı bekliyorum .