Adı KonuLmamış

[Misafir]

Anlamanı istediğim bir şey var! Ama o içimdeki umut değil, hatta o kadar umutsuzum ki kelimelerim aciz ve yetersiz kalıyor... İçimde öyle bir şey var ki adını koyamadığım. Bu öyle yürüyüp gidecek bir şey de değil...

“Sen kapını açık tut hayata, benden hayır yok sana. Bir hayaldi yaşanan ve bir düştü, gördüğün rüya... Anlasana... Uyanma vaktin geldi. Haydi... Yolcu yolunda gerek ve senin biletin bile hazır. En önde, cam kenarında. Açık görüş, manzaralı bir yolculuk. Önce benden geçeceksin sonra senden. Yolun sonu yine yalnızlık ve acılara çıkacak. Biliyorsun!... Sıkı giyin her yer buz gibi soğuk, mevsim kış olacak. Sıkıca sarıl kendine, hakim ol aklına fikrine. Unut gitsin beni ve sakın üzülme. Böyleymiş alınyazın kaderin, bir heves de, gitsin. En yakın komşun rüzgar olsun. Savur içine hasreti, savur yanık yürek küllerini...
Ben bildim bileli böyle...
Hep aynı çözümsüz bilmece!
Sorulur gelenlere
Aşk mı?
Sevgi mi?
Üzülürsün...
Bence..."

Nerede kalmıştık?
Bak, yine unuttum bilmediğimi.
Bu arada, tanımıyorum seni!
Sen nerede görmüştün beni?
Hangi mevsime girdik şimdi?
Hüzün mü?
Hasret mi?
Hatıran yok bende!
Anılarım kalsın sende.
Bir tek o son gülüş hayalimde.
Hiç görmesemde.
Hadi, git artık.
Güle güle...

Şimdi,
Bunu böylece,
Senin ellerine teslim ediyorum.
Adı konulmamış...
Bir hikaye daha yazılmıştır yine.
Çok mu?

Adını bilmesemde!
Yalanlar söyledimse,
Ama...
Şimdi gitme...