''' adın miktarı susuyorum...
Sen yoktun..Cümlelerim çiplakti..Yavandi gülüslerim. Adim kadar yalniz, yüregim kadar kalabaliktim..Karanlikti kirpiklerimin alti. Yüregimde isgalin en acimasiz hallerini yasadim. Öznesizligin girbadinda köklerimi söktüm yüregimden. Bulutlarimi topladim gökyüzünden. Gökkusaklarima perdeler çektim.Sen yoktun ellerim soguk, gözlerim solgundu.Kisir bir toprakta filizlenen yarim cümlelik kadindim ben..Sende degildim ben..Yamali bir düsün pesinden sürüklenen bir cocuktum ben.Kirliydim. Gözyaslarim bulanikti, dilim ise ketum. Gökyüzüne uzanan köklerim yoktu benim. Bir yanim hep açikti, yaraliydi gülüslerim.Yüregimin sol kenarinda açilan her bir yarayi yamalarimi sökerek yamadim. Kapamaya çalissam da yaralarimi, yine bir yanim kanamaktaydi.. Kapatamadim bosluklarimi...Basaramadim yalnizligimi yüzümde gizlemeye. Ne zaman içime gömsem suskunlugumu, gözyaslarim hep ele verdi içimdeki yamalari. Sen yoktun velhasil. Koca bir bosluktu benligim.Karanlikti yüzümün gölgeleri.. Susuzdu dudaklarim.Adimlarim bir ucurum korkakliginda yürüdü hep. Sagim solum uçurum. Önüm arkadam hüzün. Sen yoktun..Kanamali .Uzattigim her ele yalnizlikla doluyordu..Kendimle kavgalarda yenilen hep ben oldum. Dik durmaya çalistim ama bir yanim hep egik kaldi. Sigamadim askin hiçbir cümlesine..Belki de adim yalnizlik kadar büyüktü. Belki de adim yoktu; tanimsizdim..Sen yokken, yüzüm yoktu gülüslerimi serecek. Perdelerden geriye koca bir yalnizlik düstü bana. Durdugum her safta yenilgiyi gögüsledim. Yeknesak düsüncelerde eridim durdum.Ye's duvarlarina çarptim yüzümün yalnizligini. Fayda etmedi. Kirildim. Incindim... Kaybettiklerimle avuttum kendimi.Yalanlar söyledim yüregime.Kazandiklarimi görmezden geldim...Hiçbir zaman ruhumla yüzlesemedim. Yüzlessem renksizligim, yetimligim ve öznesizligim suratima firlatilacakti. Kirik aynalara özenip kirdim kendimi. Ve kanadim öylece..Yüregimden sizdi öznesizligim.Sen yoktun velhasil !
Sen yoktun. Agladim ekmek tadinda*
Sen yoktun. Kanadim bir serçe islakliginda..
Sen yoktun..Susadim durdum adimin içi bos yalnizliginda.
Hayati hep sevdim herseye ragmen. Elimden geldigince gülümseyerek baktim. Kendime küçük bir dünya kurdum içimde. Kimsenin bilmedigi, görmedigi..Gözyaslarim orada islatti yanaklarimi.Kah kizdigimda duvarlarini yumrukladigim, firtinalar kopardigim, kah sevinçlerimde kahkahalarimla duvarlarini çinlattigim bir dünya oldu bu. Sen yokken bu dünyanin etrafini tel örgülerle çevirdim. Yetmedi. O tellere elektrik verdim. Kendi kendimi acittim sirf baska birilerini acitmamak için. Tasmaktan korktum. Korktukça cocuklugumu sonra da gelecegimi kaybettim. En sonunda sesli kelimelerimi kaybettim..Sustum..Adimin kapladigi yer kadar sustum.
Sonra geldin. Denize kiyisi olmayan düslerime dogdun.Solmus cana hayat verdin. Umut oldun kuru dallarima. Köklerime ab-i hayat verdin. Karanlik geceme yildizlari serdin. Renksizligime gözlerini biraktin..Nadasa birakilmis topraklarima sagdirdin gül saganaklarini. Lime lime edilmis gençligime can verdin. Yüregime giydirilmis deli gömlegime inat sen temize çektin gözlerimi. Dudaklarimdan sizan meczub kelimelere inat sen umut bildin nefesimi. Canhiras çigliklarda yitirdigim sözlerime yeniden hayat verdin. Bayatlamis ve tozlanmis dudaklarima sürdün baharin çiceklerini. Yüzümde yeniden yeserdi gülüsler. Susmadim bu sefer. Senin her nefesinde duaya durdu ellerim.
Sen geldin. Yeserdim.
Sen geldin. Gülümsedim.
Sen geldin. Yasadigimi farkettim..
Sus(ma)lar bitti gayri. Her nefesimde sana hayat verecegim. Yönüm hep sana olacak. Yollarimin sonu sana varacak. Susuzlugum, suskunlugumu feshettim. Gayri sen yok. Gayri ben yok. Her cümle “ biz “ ile baslayacak. Avuçlarimda ölmüs kelebeklerden iz yok artik. Filizlenen nice kök var adimin sen kokan yamaçlarinda. Susmak bilmeyen acilarimi gülüslerinle teskin ederken adini dua yapiyorum dualarima. Ibrahim gibi yaniyorum. Kül oldum gül dalinda. Suretimden vazgeçtim aslima döndüm. Ben “ sen “ oldum. Sen ile ben “ biz “ olduk.
Haramzede uykulardan uyandim artik.
Açtim gözlerimi.
Seni soluyorum..
Yalnizligin esaretinden kurtuldum..
Saldim gülüslerimi.
Doya doya gülümsüyorum..
Yandim.Ibrahim oldum.
Susadim.Yunus oldum
Kanadim.Eyyub oldum..
Sustum..Gül oldum.
Adin miktari susuyorum..
Sustugum her kelime; sanadir..
Çünkü sen benim sesli kelimelerimsin..
Sen yoktun. Agladim ekmek tadinda*
Sen yoktun. Kanadim bir serçe islakliginda..
Sen yoktun..Susadim durdum adimin içi bos yalnizliginda.
Hayati hep sevdim herseye ragmen. Elimden geldigince gülümseyerek baktim. Kendime küçük bir dünya kurdum içimde. Kimsenin bilmedigi, görmedigi..Gözyaslarim orada islatti yanaklarimi.Kah kizdigimda duvarlarini yumrukladigim, firtinalar kopardigim, kah sevinçlerimde kahkahalarimla duvarlarini çinlattigim bir dünya oldu bu. Sen yokken bu dünyanin etrafini tel örgülerle çevirdim. Yetmedi. O tellere elektrik verdim. Kendi kendimi acittim sirf baska birilerini acitmamak için. Tasmaktan korktum. Korktukça cocuklugumu sonra da gelecegimi kaybettim. En sonunda sesli kelimelerimi kaybettim..Sustum..Adimin kapladigi yer kadar sustum.
Sonra geldin. Denize kiyisi olmayan düslerime dogdun.Solmus cana hayat verdin. Umut oldun kuru dallarima. Köklerime ab-i hayat verdin. Karanlik geceme yildizlari serdin. Renksizligime gözlerini biraktin..Nadasa birakilmis topraklarima sagdirdin gül saganaklarini. Lime lime edilmis gençligime can verdin. Yüregime giydirilmis deli gömlegime inat sen temize çektin gözlerimi. Dudaklarimdan sizan meczub kelimelere inat sen umut bildin nefesimi. Canhiras çigliklarda yitirdigim sözlerime yeniden hayat verdin. Bayatlamis ve tozlanmis dudaklarima sürdün baharin çiceklerini. Yüzümde yeniden yeserdi gülüsler. Susmadim bu sefer. Senin her nefesinde duaya durdu ellerim.
Sen geldin. Yeserdim.
Sen geldin. Gülümsedim.
Sen geldin. Yasadigimi farkettim..
Sus(ma)lar bitti gayri. Her nefesimde sana hayat verecegim. Yönüm hep sana olacak. Yollarimin sonu sana varacak. Susuzlugum, suskunlugumu feshettim. Gayri sen yok. Gayri ben yok. Her cümle “ biz “ ile baslayacak. Avuçlarimda ölmüs kelebeklerden iz yok artik. Filizlenen nice kök var adimin sen kokan yamaçlarinda. Susmak bilmeyen acilarimi gülüslerinle teskin ederken adini dua yapiyorum dualarima. Ibrahim gibi yaniyorum. Kül oldum gül dalinda. Suretimden vazgeçtim aslima döndüm. Ben “ sen “ oldum. Sen ile ben “ biz “ olduk.
Haramzede uykulardan uyandim artik.
Açtim gözlerimi.
Seni soluyorum..
Yalnizligin esaretinden kurtuldum..
Saldim gülüslerimi.
Doya doya gülümsüyorum..
Yandim.Ibrahim oldum.
Susadim.Yunus oldum
Kanadim.Eyyub oldum..
Sustum..Gül oldum.
Adin miktari susuyorum..
Sustugum her kelime; sanadir..
Çünkü sen benim sesli kelimelerimsin..